Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου.

Γράφει ο Γεώργιος Τρυφωνόπουλος, 

Θεολόγος Α.Π.Θ.

Δεν μπορώ να δω τίποτα,
στην μέθη του εγωισμού μου
προσπερνώ κι αυτόν ακόμα τον Τελώνη,
που είναι δικό σου πλάσμα όπως κι ‘γω
και χαίρομαι, που δεν είμαι σαν αυτόν.

Προχωρώντας χάνω κι Εσένα,
δεν μου χρειάζεσαι, μπορώ μόνος,
αρκεί η δική μου καθαρότητα,
ικανή να κρίνει τους άλλους
καραδοκώντας στην γωνιά
σε κάθε παραστράτημα τους.

Φτασμένος σε ύψη αρετών,
χωρίς να έχω μάθει ν’ αγαπώ,
δοξάζοντας τον εαυτό,
αντί για τον Χριστό.

Μα σαν αντικρίσω Εσένα,
τον Μόνο Καθαρό κι Άγιο,
πέφτει το προσωπείο
κι αποκαλύπτεται η βρωμιά
κι ο θάνατος που ‘χει ριζώσει βαθιά.

Και τότε,
μια φράση έρχεται στο νου,
τόσο μικρή, αλλά και δυνατή,
βγαλμένη από της καρδιάς την πληγή
που αιμορραγεί,

«Ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ».

Πηγή:   romfea.gr