Ευτυχισμένο σπίτι θα πει ο άντρας να χαίρεται την σύζυγό του.

 του π. Ανδρέα Κονάνου

Όταν χαιρόμαστε, γενικά, νιώθουμε ένοχοι. Όταν νιώθουμε μια καλή στιγμή ή μια απόλαυση, νιώθουμε πάλι ένοχοι. 

Όταν γελάμε πολύ, νιώθουμε ένοχοι. Λέμε μάλιστα τη φράση: «Πολύ γελάσαμε σήμερα, Θεέ μου, μη μας βγει ξινό». 

Έπειτα από μια χαρούμενη στιγμή φοβόμαστε μη συμβεί κάτι κακό. Μήπως κάτι στραβώσει.

Δεν έχουμε αποδεχθεί ολοκληρωτικά τη χαρά στη ζωή μας. Είμαστε που είμαστε ένοχοι, ως πλάσματα φοβισμένα σ’ αυτή τη γη, έρχεται μετά κι ένα βαρύ κλίμα θρησκευτικό, που βαφτίζεται πνευματικότητα, και επιτείνει την ήδη υπάρχουσα ενοχική αυτή κατάσταση. Και μας κάνει ακόμα πιο δύσκολο να χαρούμε τα δώρα του Θεού.

Είναι λυπηρό: Ζευγάρια που θα μπορούσαν να ’ναι ευτυχισμένα και να ζουν ξεκούραστα, να ’ναι ο ένας για τον άλλον πηγή χαράς και αγαλλίασης, ευγνωμοσύνης και δοξολογίας στον Θεό, έχοντας επηρεαστεί από μια νοσηρή τέτοια κατάσταση, βγάζουν τελικά μια μόνιμη γκρίνια, ένα παράπονο, μια μουρμούρα και μόνιμη πίκρα. Ευτυχισμένο σπίτι θα πει ο άντρας να χαίρεται τη σύζυγό του. Και η σύζυγος, φυσικά, να χαίρεται τον σύζυγό της.

Κι όλη αυτή η ερωτική και συζυγική συνάφεια να μη λειτουργεί ως καταπίεση στη ζωή κανενός απ’ τους δύο. Να νιώθουν χαρά και οι δύο. Να παίρνουν και να δίνουν χαρά, αμοιβαία.

Αν αυτό δεν ισχύει και ο ένας απ’ τους δύο νιώθει ότι δεν παίρνει χαρά και πιέζεται, να αναρωτηθεί: Γιατί δεν παίρνω χαρά; Τι μου φταίει και βασανίζομαι; Δεν θα ’πρεπε να χαίρομαι, όπως χαίρονται οι φυσιολογικοί άνθρωποι που έχουν ενότητα και ζουν απολαυστικά τη συζυγία τους;

Αν η συζυγία λειτουργεί ομαλά και φυσιολογικά, χωρίς ενοχές και νοσηρή πνευματικότητα -που μερικές φορές βαφτίζεται και αγιότητα!-, το ζευγάρι παίρνει τεράστια δύναμη.

Όταν ο σύζυγός σου νιώσει αυτή τη χαρά από σένα ή η σύζυγός σου από σένα, δεν είναι φυσικό να δοξάσει τον Θεό; Δεν είναι αναμενόμενο να πει: «Αν είναι έτσι η ζωή κοντά στον Χριστό, ναι!

Εφόσον χαίρομαι τον γάμο μου και τον απολαμβάνω ψυχικά και σωματικά, συναισθηματικά κι ερωτικά, καλά έκανα και παντρεύτηκα! Εφόσον αυτός ο γάμος είναι όμορφος, άξιζε που τον έκανα. Δεν μετανιώνω».

Βγαίνουν πάλι οι ενοχές στην ψυχή μερικών και λένε: «Δηλαδή, τι είναι όμορφο; Μόνο “αυτά”;» Φαντάσου. Δεν λέμε καν τις λέξεις «έρωτας», «σχέση», «σεξουαλικότητα», παρά βάζουμε αντωνυμίες. Δεν τολμούμε να πούμε καν τις λέξεις.

Είναι τέτοια η αγωγή, το μεγάλωμα και η σεμνοτυφία μας κάποιες φορές, που το στόμα δεν μπορεί να εκφράσει με άνεση κι απλότητα αυτά που ο Θεός ο Ιδιος χάρισε για να ομορφύνουν τη ζωή μας.

Τι ζητάς; «Αυτό»; Τι θέλεις; «Εκείνο», ξέρεις τι θέλω. Κι όλο αυτό το νοσηρό κλίμα το ονομάζουμε πνευματικότητα. Μα το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για αρρώστια.

Λαμβάνω διαρκώς επώνυμα μηνύματα για τέτοια προσωπικά θέματα. Το κεντρικό στίγμα -και από άνδρες, και από γυναίκες- είναι αυτό: Δεν λειτουργούμε σωστά ως ζευγάρι.

Όταν λέμε ομαλή λειτουργία ενός ζευγαριού, εννοούμε αυτά: ψυχική και πνευματική ενότητα, συναισθηματικό ταίριασμα, ανταλλαγή εμπειριών αγάπης. Μα, εκτός απ’ όλ’ αυτά τα ψυχικά, πνευματικά και συναισθηματικά, περιλαμβάνει και τη σωματική ενότητα.

Όταν αυτή η σωματική ενότητα δεν λειτουργεί και δεν υφίσταται, ο γάμος και η σχέση πάσχουν.

Πηγή:  ekklisiaonline.gr