Θέλει ψυχή και κότσια η φιλία.

 Γράφει η Σοφία Δέδε.

“Ντύνομαι και έρχομαι τώρα..” είπε στο ξέσπασμα των λιγμών μου και έκλεισε το τηλέφωνο.

“Όχι! Μην έρθεις φώναξα..” αλλά ήδη μιλούσα σε ένα νεκρό ακουστικό.

Δεν ήθελα κανέναν κοντά μου, δεν ήθελα κανέναν να του μαυρίζω την ψυχή με το δράμα μου, δεν ήθελα κανέναν να νοιαστεί για μένα.

Κι όμως, εκείνη ήθελε να έρθει. Ήθελε να είναι δίπλα μου και ας μην ήμουν το χαρούμενο κορίτσι που ήξερε και ας μην είχα φορέσει το χαμόγελο μου και την τρέλα μου για βόλτες και ιστορίες για γέλια μέχρι δακρύων.

Τα δάκρυα που είχα να της δώσω σήμερα ηταν στενάχωρα και λυπημένα.

Η φίλη μου ερχόταν και εγώ…

Εγώ την περίμενα να με σώσει απο την ψυχολογική βουτιά μου.

Μετρημένες οι φίλες της ζωής μου στο ένα μου χέρι.

Τις θυμήθηκα όλες, μία προς μία και ξαφνικά ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.

Θλίψη και χαρά ήταν εκεί, μαζί!!

Είχαν σχηματιστεί στο ίδιο πρόσωπο, σαν να φορούσα την μάσκα ενός κλόουν.

Ποτέ δεν ήμουν εύκολη στις φιλίες, στις αληθινές φιλίες.

Θέλει κότσια η φίλια.

Θέλει να αγαπήσεις τον άλλον όπως είναι, με τα καλά του και τα στραβά του, θελει σεβασμό στην άποψη του φίλου σου ακόμα και αν δεν συμφωνείς, θέλει εμπιστοσύνη, θέλει ειλικρίνεια, θέλει πλήρη αποδοχή, θέλει συγχώρεση.

Σε απογυμνώνει η φίλια και εγώ δεν είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα της γύμνιας της ψυχής μου.

Μπορούσα να είμαι φίλη, αλλά ήταν δύσκολο να έχω φίλη.

Και τώρα αυτό το κορίτσι, χρόνια τώρα με διεκδικεί.

Διεκδικεί να είναι παρούσα τις ώρες που κρίνω ως ακατάλληλες, διεκδικεί μερίδιο της λύπης μου.

Χαίρεται με την χαρά μου, εκφράζει την διαφωνία της οταν δεν συμφωνεί μαζί μου χωρίς να με ακυρώνει, χωρίς να με μειώνει, χωρίς να με κατηγορεί σε τρίτους.

Με αφήνει να κάνω λάθη και μετά τρέχει να με παρηγορήσει.

Είναι παρούσα στην ζωή μου ακόμα και αν βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά.

Χτυπάει το κουδούνι και κατευθύνομαι στην πόρτα με βαριά βήματα και πεσμένους ώμους.

Είναι αυτή, με ένα τεράστιο χαμόγελο και ένα οικογενειακό προφιτερόλ με δύο κουτάλια.

Στην θέα της και μόνο, η ψυχή μου αρχίζει να ανεβαίνει τα σκαλιά για να βγεί απο τα τάρταρα που είχε πέσει.

Ωραίο πράγμα η φιλία!!!!!

Στην αληθινή φιλία δεν χωράνε τα ζύγια.

Δεν χρειάζεται να ζυγίζεις τις σκέψεις σου πριν της εκφράσεις.

Δεν χρειάζεται να κρύψεις την σιωπή σου, την χαρά σου, τα δακρυά σου, την θλίψη σου, την τρέλα σου.

Δεν χρειάζεται να φοβάσαι για αυτά που νιώθεις.

Χρειάζεται να είσαι μόνο ο εαυτός σου.

Μπορείς;

“Ειναι φίλος μου όποιος μιλάει καλά για μένα πίσω από την πλάτη μου” Thomas Fuller.

Πηγή:  newsitamea.gr