Με αφορμή τον Άγιο Παναγή Μπασιά.

Ο άγιος Παΐσιος( Παναγής Μπασιάς) έπασχε από μια σκανδαλιστική για τα ευλαβή μας standards ασθένεια: την κατάθλιψη. Την οποία την έχουμε συνδέσει με απελπισία, εγωϊσμό, υπερηφάνεια, ενοχή για αμαρτίες παλαιές δεν ξέρω τι άλλο.

Ως κάποιο σημείο βέβαια οι ασθένειες είναι απότοκες των αμαρτιών μας, ψυχικών και σωματικών. Γράφω όμως σκανδαλιστικό γιατί είναι βέβαιο ότι ζητάμε από τους αδελφούς και πατέρες μας να ζουν σε μια εξωτερική μακαριότητα, γαλήνη, να εκπέμπουν σιγουριά και παρηγοριά για τους άλλους.Αλήθεια, ο Θεός επιτρέπει για τον καθένα μας τα πλέον απίθανα και παράλογα για τον κοινό νου πράγματα. 

Όταν κάθε ασθένεια θεωρείται άμεσα κατάρα και θεοδικία, από τους περισσότερους, πόσο μάλλον μια τέτοια σύνθετη κατάσταση, στην οποία δεν γνωρίζεις που ξεκινά ο τσακισμένος ψυχισμός και που η κατάχρηση της ροπής μας προς τα πάθη του πνεύματος.
Εμείς συνήθως έχουμε μια στρατικοποιημένη εικόνα χριστιανών. Με προδιαγεγραμμένη ψυχολογία, συμπεριφορά, τρόπο ομιλίας, στερεότυπα έκφρασης κλπ. 

Προτιμάμε-όταν βέβαια προτιμάμε- να περάσουμε τον πόνο μιας λιγότερο οδυνηρής για την ευσέβεια και κοινή αποδοχή κομψής αρρώστιας,παρά να στιγματιστούμε με μια ασθένεια, η οποία μας αποδεικνύει απελπισμένους αμαρτωλούς και ψυχοπαθείς με την συμβατική και πνευματική έννοια.

Θυμίζει όλο αυτό εικόνες της παλαιάς Ευρώπης όπου οι εκεί χριστιανοί, θέλοντας να αποδείξουν ότι ζούσαν ανάμεσα στους σεσωσμένους, έβγαζαν προς τα έξω μια προκατασκευασμένη τεχνητή εικόνα. Πόση καταπίεση, πόσες ψυχές πήγαν χαμένες, πόση θλίψη, πόση αγωνία για αποδοχή, τι νεύρωση! 

Λοιπόν ο Θεός δοκιμάζει την κρίση και την υπερηφάνεια μας. Πιστεύω ότι και η κατάθλιψη είναι ευλογία του πόνου και μπορεί να σταθεί σαν σταυρός. Ακόμα μεγαλύτερος σταυρός βέβαια γιατί οι περί ψυχής ασθένειες είναι ως προείπαμε φορτισμένες με το στίγμα της κόλασης και της ασέβειας.
Η παιδεία του Θεού. Τι δυσανάγνωστη πρόνοια…
Ας δείξουμε συστολή στις κρίσεις, ευσπλαχνία, συμπάθεια.