Η ένοια του Θεού στην καθημερινότητά μας.

 

Εχθές το απόγευμα πηγαίνοντας να διαβάσω την ακολουθία της πρώτης ημέρας σε μαιευτήριο, πέρασα και από ένα κατάστημα να ψωνίσω.
Το κατάστημα αχανές αλλά με λίγο κόσμο.
Το προϊόν που ήθελα να αγοράσω ήταν και το μοναδικό που δεν είχε τιμή επάνω.
Κοίταζα αριστερά και δεξιά να βρω τρόπο να μάθω την τιμή. Διέκρινα από μακριά μια υπάλληλο που εργαζόταν να με κοιτάζει δειλά δειλά. Σκέφτηκα να μην την ενοχλήσω.
Κατευθύνθηκα σε ένα μηχάνημα αναγνώρισης τιμών αλλά... ήταν χαλασμένο εκείνη τη μέρα. Αναγκαστικά λοιπόν γύρισα πίσω και αναζήτησα την υπάλληλο.
Με εξυπηρέτησε με μεγάλη προθυμία.
Και ξεκινάει ο εξής διάλογος:
-Πάτερ...μπορείτε να προσευχηθείτε για τον άντρα μου; Ντρεπόμουν να σας μιλήσω και είπα στον Θεό αν μπορεί να κάνει κάτι...δεν έχω μιλήσει ξανά με ιερέα.
-Βεβαίως, με πολλή αγάπη.
-Έχει δύσκολη αρρώστια και το παλεύουμε, έχουμε και μικρά παιδιά.
-Έχει ο Θεός!
-Δεν το βάζουμε κάτω, ελπίζουμε.
Μετά από αρκετή συζήτηση...της προτείνω...χωρίς και 'γω να το σκεφτώ καλά καλά...αυθόρμητα.

-Να βρείτε κάποιον κληρικό να εξομολογηθείτε για να ανακουφιστείτε και να πάρετε τα πάνω σας.
-Δεν το έχω κάνει ποτέ πάτερ! Πώς είναι; Έχω πολλές αμαρτίες, θα με συγχωρέσει ο Θεός;
Η νεαρή υπάλληλος άρχισε να μου εξομολογείται επί τόπου με δάκρυα στα μάτια.
-Ο Κύριος συγχωρεί όσους του το ζητούν, αρκεί να είναι στα πλαίσια του μυστηρίου της εξομολογήσεως.
-Δεν ξέρω τίποτα γι'αυτό...εσείς εξομολογείτε; Πού θα σας βρώ; Είμαστε συνέχεια στο νοσοκομείο το "ΣΩΤΗΡΙΑ".
-Άψογα, εφημερεύω στην πλησιέστερη ενορία του νοσοκομείου.
-Αλήθεια; και πάλι όμως δεν ξέρω... μένουμε και μακριά στο...(περιοχή).
-Η μακρινή αυτή περιοχή... βρίσκεται δύο στενά από το σπίτι μου.

Έτσι ο Θεός εγκλωβίζει στην αγκαλιά της απύθμενης αγάπης Του τους καλοπροαίρετους ανθρώπους και δεν αφήνει περιθώρια ψυχικής τους απωλείας.
     
                                                                                                                    π. Γεώργιος Χριστοδούλου