Η ζωή δεν ακυρώνεται χάριν κάποιας άλλης.

π. Λίβυος

Όσο βλέπω τον θάνατο να θερίζει ανθρώπους, τόσο περισσότερο πεισμώνω και διψάω να ζήσω. 

Ο Χριστός ποτέ δεν καταδίκασε την ζωή και τις χαρές της, αλλά τον κόσμο της αμαρτίας, την παραμορφωτική ματιά που καταστρέφει και εγκλωβίζει την ομορφιά της δημιουργίας. 

Δεν είναι κακά τα πράγματα και τα νοήματα τους, αλλά ο τρόπος που τα πλησιάζουμε και τα διαχειριζόμαστε ή μάλλον τα χρησιμοποιούμε.

Η ζωή αυτή δεν ακυρώνεται χάριν κάποιας άλλης αλλά γίνεται η συνέχεια της. 

Ανοίγει μια πόρτα από το τώρα στο μετά, μια γέφυρα διαβαίνουμε στην απέναντι όχθη. Μονάχα όταν κοιτάμε τον θάνατο διψάμε την ζωή, μονάχα όταν είμαστε στο Σταυρό λαχταράμε την ανάσταση.

Γι’ αυτό και όταν συναντιόμαστε με τον θάνατο δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε αλλά να θυμόμαστε. Να θυμόμαστε όλα εκείνα που προσπαθεί να μας κλέψει, και πιστέψτε με δεν είναι τα λεφτά και η καριέρα μας.

Αλλά πολύ απλά και συνηθισμένα πράγματα. Τόσο συνηθισμένα που μονάχα όταν τα χάσουμε τα εκτιμούμε. 

Όπως ο έρωτας, το φιλί, η αγκαλιά, ο φίλος, ο περίπατος, το βουνό, η θάλασσα, το φαγητό, ο ύπνος, το διάβασμα, το γέλιο, μια ταινία που θα δούμε, ένα βιβλίο που θα διαβάσουμε, μια προσευχή που θα ψελλίσουμε, μια Λειτουργία που θα ζήσουμε. Μήπως τελικά όλα αυτά είναι συνηθισμένα γιατί ακριβώς είναι πολύτιμα;