Τα σαράντα γενναία παλικάρια του Χριστού.

 

Μέσα στό καταχείμωνο, προβάλλει καί ζεσταίνει τήν ψυχή μας ἡ γιορτή τῶν Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μεγαλομαρτύρων. 

Σαράντα διαλεγμένα παλικάρια, πού ξεχώριζαν γιά τή σωματική, ἀλλά καί τήν ψυχική τους ἀνδρεία, δίνουν στούς Χριστιανούς τῆς κάθε ἐποχῆς, ἕνα μεγάλο μάθημα ὑπομονῆς στούς πειρασμούς, τίς θλίψεις καί τίς δοκιμασίες, ἕνα μεγάλο μάθημα ὁμολογίας τῆς χριστιανικῆς πίστεώς μας καί τῆς ἀφοσίωσής μας στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, ἕνα μεγάλο μάθημα ἐπιμονῆς στόν ἀγώνα μας, μέχρι τό τέλος, γιά τήν κατάκτηση τοῦ ἀμάραντου στεφάνου τοῦ Παραδείσου! 

 Ἀπό διαφορετικά μέρη κατάγονταν οἱ σαράντα γενναῖοι στρατιῶτες. Φύλαγαν τά σύνορα τοῦ κράτους τοῦ Λικινίου, στά ψηλά βουνά τῆς Ἀρμενίας. Πολλές μάχες, πολλές νίκες καί πολλές δόξες, εἶχαν κάνει ξακουστούς τούς πολύπειρους στρατιῶτες τοῦ βασιλιᾱ! Μά δέν ἦταν μόνο ἀφοσιωμένοι σ’ἕναν θνητό ἄρχοντα! Πάνω ἀπ’ὅλα ἦταν ἡ ἀγάπη τους γιά τόν Βασιλιᾶ ὅλου τοῦ κόσμου! 

Πρῶτα ἀπ’ὅλα ἦταν ὅλοι τους στρατιῶτες τοῦ Χριστοῦ. Γιατί Αὐτός ἦταν πού τούς ἕνωνε τόσο πολύ! Αὐτός πού τούς φτέρωνε τήν καρδιά κι ἀψηφοῦσαν τόν κίνδυνο, ὅταν ρίχνονταν μέ θάρρος στή φωτιά τῶν πολέμων! Αὐτός πού τούς εἶχε μάθει ἐξάλλου νά καταφρονοῦν τό θάνατο καί νά προσβλέπουν στήν ἄλλη ζωή, τήν αἰώνια! 

Καί δέν ἄργησε ἡ ὥρα νά ὁμολογήσουν δημόσια τήν πίστη τους καί τήν ἀφοσίωσή τους στόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς! «Εἶμαι Χριστιανός! Εἶμαι Χριστιανός!», ἦταν ἡ ἀπάντηση ὅλων τους στίς προσταγές τοῦ βασιλιᾶ νά προσκυνήσουν καί νά θυσιάσουν στά εἴδωλα… Κι οὔτε οἱ κολακεῖες, οὔτε οἱ ὑποσχέσεις γιά ἐπίγειες τιμές καί δόξες, κατάφεραν ν’ἀλλάξουν τό γενναῖο φρόνημά τους! Οὔτε ὅμως καί τά βασανιστήρια πού ἀκολούθησαν! Τό φρικτό μαστίγωμα δέν τούς ἔκανε ν’ ἀρνηθοῦν τόν Οὐράνιο Βασιλέα! Κι ἐκεῖ, στό σκοτεινό, ὑγρό κι ἐλεεινό δεσμωτήριο, περνοῦσαν τίς ὧρες τους, μετά τό καθημερινό μαστίγωμα, μέ ὕμνους καί μέ προσευχές. 

Μέ ὁλόψυχες εὐχαριστίες πρός τόν Ἐσταυρωμένο Κύριό μας, πού ἦρθε στή σκοτεινή φυλακή γιά νά ἐμψυχώσει τά σαράντα δικά Του παλικάρια! «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται!», ἀκούγεται ἡ γλυκύτατη φωνή Του! Καί πράγματι! Κανένας δέ λιποψύχησε! Καί πάλι ὁμολογοῦν, στό Δούκα Λυσία τώρα, ὅτι εἶναι Χριστιανοί! Ἀληθινοί! Θαρραλέοι! Ὅτι δέν τούς φοβίζουν οἱ ἀπειλές, οὔτε οἱ τιμωρίες, οὔτε οἱ ἐπίγειες δόξες καί τά πρόσκαιρα ἀγαθά! Οὔτε τίποτε δέν μποροῦσε νά τούς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Μέ τήν ἴδια πεποίθηση, μέ τήν ἴδια προθυμία νά πάθουν κι ἐκεῖνοι κάτι γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀκοῦν τή σατανική ἀπόφαση τοῦ Ἀγρικόλα νά τούς ρίξει γυμνούς στά κρυσταλλιασμένα νερά τῆς λίμνης! 

Γιατί, χαρούμενοι, προθυμότατοι ἔτρεχαν, ὁ ἕνας νά ξεπεράσει τόν ἄλλο, νά πέσει πρῶτος στά παγωμένα νερά! Ὑπέφεραν καρτερικά τό φοβερό αὐτό μαρτύριο! Τό τσουχτερό κρύο, που ἔκανε τά δόντια τους νά κτυποῦν… Τά σώματα νά μελανιάζουν… Τά μπράτσα τους νά σφίγγουν… Τίς καρδιές τους νά κτυποῦν παράξενα… Τό αἷμα τους νά παγώνει… Νά νιώθουν ἀνυπόφορους πόνους στό σῶμα… Νά πλησιάζει ὁ θάνατος! Τότε ἦταν πού φώναξε ὁ Κάνδιδος: «Ἀδέλφια, δριμύς ὁ χειμών, ἀλλά γλυκύς ὁ Παράδεισος! Ἀλγεινή ἡ πῆξις, ἀλλ’ ἠδεία ἡ ἀπόλαυσις»! Βαρύς, ἀδέλφια ὁ πόνος πού δοκιμάζουμε, ἀλλά γλυκύς μετά ὁ Παράδεισος! Μή δειλιάσετε! Σαράντα μπήκαμε, σαράντα νά βγοῦμε ἀπ’αὐτό τό λυτρωτικό λουτρό! 

 Κι ὅμως! Ἕνας δέν τά κατάφερε! Τόν τράβηξαν τά ζεστά λουτρά, πού ἐπίτηδες ἑτοίμασαν οἱ εἰδωλολάτρες γιά νά μεγαλώσουν τό μαρτύριό τους! Μά δέν κατάφερε τό παγωμένο κορμί του ν’ἀντέξει τήν ἀπότομη θερμότητα! Πέφτει ἀμέσως νεκρός καί χάνει ὁ δυστυχής καί τούτη τή ζωή, μά καί τήν ἄλλη… Τότε ἦταν πού φάνηκε τό παράξενο θέαμα! Σαράντα ἄγγελοι κατέβαιναν ἀπό τόν οὐρανό κρατῶντας χρυσά στεφάνια καί στεφάνωναν ἕνα – ἕνα τά γενναῖα παλικάρια τοῦ Χριστοῦ! 

Μόνο ἕνα περίσσευε τώρα, ἐκεῖνο τοῦ λιποτάκτη ἀρνητῆ τοῦ Χριστοῦ… Τότε, πάλι ἦταν, πού ἔτρεξε ὁ στρατιώτης, ὁ δήμιος, ὁ Ἀγλάιος, συντετριμμένος ἀπό τήν πίστη καί τήν καρτερικότητα τῶν ἄλλων τριάντα ἐννέα καί πῆρε τή θέση του! «Εἶμαι κι ἐγώ Χριστιανός», φωνάζει καί πετῶντας τά ροῦχα του, ρίχνεται κι αὐτός στήν παγωμένη λίμνη καί στεφανώνεται ὁ νέος Μάρτυρας, ὁ νέος πιστός τοῦ Χριστοῦ! Τό πρωί τῆς ἄλλης ἡμέρας βρίσκει σωριασμένους πάνω στή λίμνη, ἀλλ’ ἀμετακίνητους ἀπό τήν πίστη τους, νικητές τούς γενναιόψυχους μάρτυρες! 

Ἡ κακία τοῦ Ἀγρικόλα ὁλοκληρώνεται μέ τήν ἀπόφασή του νά καοῦν τά μισοπεθαμένα σώματά τους στή φωτιά! Μά οὔτε πρωτύτερα τό νερό, οὔτε τώρα ἡ φωτιά μπορεῖ ν’ ἀγγίξει τήν ψυχή τους, τή δοσμένη στό Χριστό! Οὔτ’ ἐκείνου τοῦ νεαροῦ Μελίτωνος, πού ἡ ἴδια ἡ μάνα του τόν ἔβαλε πάνω στ’ἁμάξι πού ὁδηγοῦσε στίς φλόγες! Στό ὁλοκαύτωμα ἐκεῖνο, πού πλημμύρισε τή Σεβάστεια τοῦ Πόντου, ἀλλά καί τήν οἰκουμένη ὁλόκληρη μέ τό θεῖο ἄρωμα. Μέ τό παράδειγμα ἐκεῖνο τῶν Σαράντα Μαρτύρων, πού ὑπέμειναν καρτερικά τό «δριμύ χειμώνα» καί τώρα ἀπολαμβάνουν τόν γλυκύτατο Παράδεισο! 

Ἀλήθεια, ἀδελφοί! Πόσες καί πόσες φορές στή δική μας ζωή δέν ἔρχονται «δριμεῖς χειμῶνες»; Πόσα κρύα τσουχτερά, πού παγώνουν τήν ψυχή μας, πόσες θλίψεις, πόσες δυσκολίες, πόσες ἀναποδιές, πόσα προβλήματα, πόσοι πόνοι… Ἄς μή στεκόμαστε σ’αὐτά ἀδελφοί! Ἀλλά, ἄς κοιτοῦμε πίσω ἀπ’αὐτά! Ἄς στέκεται ἡ ματιά μας στά στεφάνια, στά χρυσά, στά ὁλόχρυσα, ἀμαράντινα στεφάνια τοῦ Παραδείσου πού μᾶς περιμένουν, ἄν ὅμως δέν λιποψυχήσουμε στόν ἀγώνα. Ἄν δέ δειλιάσουμε στή μάχη! Ἄν δεχτοῦμε μέ ὑπομονή τό μικρό ἤ τό μεγάλο σταυρό πού βάζει στούς ὤμους μας ὁ Κύριός μας! 

Ἄν δέ γογγύσουμε στό βάρος τῶν θλίψεων ἤ τῶν δοκιμασιῶν, πού ἡ Χάρη Του παραχωρεῖ! Ἄν δέν ἀρνηθοῦμε τόν Κύριό μας! Γιατί πίσω ἀπό κάθε θλίψη αὐτῆς τῆς ζωῆς, πίσω ἀπό κάθε πόνο, ὑπάρχει μιά χαρά, μιά μεγάλη χαρά! Πίσω ἀπό τήν πίκρα τοῦ κόσμου τούτου, ὑπάρχει ἡ γλύκα τοῦ Παραδείσου! Μπορεῖ ὁ δρόμος πού τραβοῦμε τώρα, στά λίγα ἤ τά πολλά χρόνια τῆς ζωῆς μας, νά ‘ναι δύσβατος… Ἀνηφορικός… Γεμάτος δυσκολίες κι ἐμπόδια… Στό τέλος νά κοιτοῦμε ἀγαπητοί! Στό τέλος, γιά νά δοῦμε τόν Κύριό μας, πού περιμένει νά στεφανώσει τό μικρό μας ἀγώνα! Γιατί ἐδῶ ἑτοιμάζεται τό στεφάνι… 

Ἐδῶ γίνεται ὁ ἀγώνας, ἐδῶ κι ἡ προπόνηση, ἐδῶ καί ὁ κόπος! Ἐκεῖ, τά βραβεῖα! Καί ἡ ἀπόλαυση! Γιατί δέ γίνεται κι ἀλλιῶς! Ἐδῶ νά εἶναι πάντοτε «δριμύς ὁ χειμών» καί ν’ ἀκολουθεῖ «γλυκύς ὁ Παράδεισος»! Ἄς μήν τό ξεχνοῦμε αὐτό ποτέ!

+Ἀρχιμ. Καλλίνικος Μαυρολέων

Πηγή: papakallinikos.wordpress.com