"Νὰ ψοφήσουν οἱ ἀνεύθυνοι, ποὺ πῆγαν ἐκδρομὴ στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ μᾶς ἔφεραν τὸν κορωνοϊό".
Τοῦτο τὸ σχόλιο ἔκπληκτος διάβασα πρὶν λίγες μέρες κάτω ἀπὸ τὴν εἴδηση ὅτι βρέθηκαν μὲ τὸν ἐπικίνδυνο ἰὸ κάποιοι προσκυνητὲς ποὺ ἐπισκέφθηκαν τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὸ Σινᾶ.
Δυσάρεστα μὲ ξάφνιασε, ἀκόμα περισσότερο, πὼς κοντὰ σ’ αὐτὸ τὸ παραλήρημα ὑπῆρχαν καὶ ἄλλα πολλὰ ποὺ ἀναθεμάτιζαν ἐκείνους ποὺ πλέον ἦταν ἀσθενεῖς.
Χθὲς ἕνας ἀπὸ τὰ «κρούσματα» πέθανε, μετὰ ἀπὸ πολυήμερη νοσηλεία σὲ μονάδα ἐντατική.
Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ γνωρίσαμε ὡς «ὁ ἐξηνταεξάχρονος ἀπὸ τὴν Ἠλεία». Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μαθαίναμε πὼς μέρα μὲ τὴ μέρα χειροτέρευε. Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ τὰ τελευταία εἰκοσιτετράωρα τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης ἀνακοίνωσαν ἀνεπιβεβαίωτα πολλὲς φορές τὸ θάνατό του.
Μὰ τῶρα κοιμήθηκε. Ὁ πρῶτος μας νεκρός.
Δυσάρεστα μὲ ξάφνιασε, ἀκόμα περισσότερο, πὼς κοντὰ σ’ αὐτὸ τὸ παραλήρημα ὑπῆρχαν καὶ ἄλλα πολλὰ ποὺ ἀναθεμάτιζαν ἐκείνους ποὺ πλέον ἦταν ἀσθενεῖς.
Χθὲς ἕνας ἀπὸ τὰ «κρούσματα» πέθανε, μετὰ ἀπὸ πολυήμερη νοσηλεία σὲ μονάδα ἐντατική.
Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ γνωρίσαμε ὡς «ὁ ἐξηνταεξάχρονος ἀπὸ τὴν Ἠλεία». Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ μαθαίναμε πὼς μέρα μὲ τὴ μέρα χειροτέρευε. Ἦταν ἐκεῖνος ποὺ τὰ τελευταία εἰκοσιτετράωρα τὰ μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης ἀνακοίνωσαν ἀνεπιβεβαίωτα πολλὲς φορές τὸ θάνατό του.
Μὰ τῶρα κοιμήθηκε. Ὁ πρῶτος μας νεκρός.
Καὶ πλέον μάθαμε, πὼς τὸν λέγαν Μανώλη.
Στὴν ἐπίπονη δοκιμασία μὲ τὴν ἀσθένεια σίγουρα θὰ τὸν συνόδευσαν οἱ εὐχὲς τῶν οἰκείων, ἐκείνων ποὺ τὸν ἔζησαν καὶ τὸν ἀγάπησαν.
Μὰ σ’ αὐτὸν τὸν ἀγῶνα ἄραγε, ἔπαιξαν κάποιο ρόλο κι οἱ κατάρες ἐκείνων τῶν ἀγανακτισμένων σχολιαστῶν;
Τὰ λόγια τὰ σκληρὰ κι οἱ αὐστηρὲς κρίσεις ὅλων μας;
Ὁ φόβος καὶ ὁ πανικὸς ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν νὰ δοῦμε τὸν ἄλλο ὡς ἀπειλὴ καὶ ὡς κίνδυνο;
Γιατὶ κάθε λόγος ποὺ ἐκφέρεται, ἴσως νὰ μὴν ἔχει τὴ δύναμη νὰ καθορίσει μὲ τρόπο ἀπόλυτο τὴ ζωή τοῦ ἄλλου, ὅμως μὲ κάποιο τρόπο ἐπιδρᾶ σ’ αὐτήν.
Ἕνας λογισμὸς κατανόησης, μιὰ ἀνεκτικὴ διάθεση, ἕνα πνεύμα συγχώρεσης, μιὰ εὐχὴ καὶ μιὰ προσευχή, μ’ ἕνα τρόπο μυστικό, βοηθοῦν καὶ συντρέχουν τὸ συνάνθρωπο στὴ δοκιμασία .
Μὰ καὶ κάθε ἀπαξίωση, κάθε κατάκριση,κάθε καταγγελία, κάθε βρισιὰ καὶ κάθε κατάρα συμμαχοῦν μὲ τὸν έχθρό μας τὸν θάνατο, καὶ μὲ κάποιο τρόπο σκοτεινὸ ἐπηρεάζουν τὴν πορεία τοῦ ἄλλου.
Ὑπεύθυνα λοιπὸν ἂν θελήσουμε νὰ σταθοῦμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον κοντά,ἄς μὴν τηρήσουμε μόνο κανόνες καὶ μέτρα ὑγιεινῆς, ἀλλὰ τὸ λόγο μας ἄς μεταμορφώσουμε ἀπὸ κατάρα σὲ εὐχή.
Στὴν ἐπίπονη δοκιμασία μὲ τὴν ἀσθένεια σίγουρα θὰ τὸν συνόδευσαν οἱ εὐχὲς τῶν οἰκείων, ἐκείνων ποὺ τὸν ἔζησαν καὶ τὸν ἀγάπησαν.
Μὰ σ’ αὐτὸν τὸν ἀγῶνα ἄραγε, ἔπαιξαν κάποιο ρόλο κι οἱ κατάρες ἐκείνων τῶν ἀγανακτισμένων σχολιαστῶν;
Τὰ λόγια τὰ σκληρὰ κι οἱ αὐστηρὲς κρίσεις ὅλων μας;
Ὁ φόβος καὶ ὁ πανικὸς ποὺ μᾶς ὁδηγοῦν νὰ δοῦμε τὸν ἄλλο ὡς ἀπειλὴ καὶ ὡς κίνδυνο;
Γιατὶ κάθε λόγος ποὺ ἐκφέρεται, ἴσως νὰ μὴν ἔχει τὴ δύναμη νὰ καθορίσει μὲ τρόπο ἀπόλυτο τὴ ζωή τοῦ ἄλλου, ὅμως μὲ κάποιο τρόπο ἐπιδρᾶ σ’ αὐτήν.
Ἕνας λογισμὸς κατανόησης, μιὰ ἀνεκτικὴ διάθεση, ἕνα πνεύμα συγχώρεσης, μιὰ εὐχὴ καὶ μιὰ προσευχή, μ’ ἕνα τρόπο μυστικό, βοηθοῦν καὶ συντρέχουν τὸ συνάνθρωπο στὴ δοκιμασία .
Μὰ καὶ κάθε ἀπαξίωση, κάθε κατάκριση,κάθε καταγγελία, κάθε βρισιὰ καὶ κάθε κατάρα συμμαχοῦν μὲ τὸν έχθρό μας τὸν θάνατο, καὶ μὲ κάποιο τρόπο σκοτεινὸ ἐπηρεάζουν τὴν πορεία τοῦ ἄλλου.
Ὑπεύθυνα λοιπὸν ἂν θελήσουμε νὰ σταθοῦμε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον κοντά,ἄς μὴν τηρήσουμε μόνο κανόνες καὶ μέτρα ὑγιεινῆς, ἀλλὰ τὸ λόγο μας ἄς μεταμορφώσουμε ἀπὸ κατάρα σὲ εὐχή.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου