Ο αείμνηστος Πειραιώς Καλλίνικος: Απλός και με αγάπη...

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

---

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 είχαμε επισκεφθεί τον αείμνηστο Πειραιώς Καλλίνικο μ' έναν φίλο μας από τη Βόρειο Ήπειρο, που σπούδαζε Νομική στην Αθήνα. Δεν είχε, που να μείνει, χρήματα δεν διέθετε και κάποιος του σύστησε να ζητήσει τη βοήθεια του Καλλίνικου.

Θυμόμαστε με τι ευκολία τον συναντήσαμε, χωρίς να έχουμε μαζί του προγραμματισμένο ραντεβού.

Μας έκανε εντύπωση τότε το γεγονός, αφού η Μητρόπολη Πειραιώς και από τις μεγαλύτερες είναι και οι απασχολήσεις του ήταν πολλές. Αλλά, όπως μάθαμε, δεν έδιωχνε κανέναν.

Με απλότητα και καλοσύνη έλυσε αμέσως, κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο το πρόβλημα και είπε στο φοιτητή: «Μη στενοχωριέσαι για τέτοια πράγματα. Όλα θα πάνε καλά. Όταν με χρειάζεσαι, εδώ είμαι».

Και έτσι ένα ακόμη άτομο στηρίχθηκε σε μια κρίσιμη φάση της ζωής του από το μακαριστό Καλλίνικο, όπως συνέβη και με πολλούς άλλους.

Φεύγοντας μας έδωσε τεύχη από το περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία», που ο ίδιος ίδρυσε και θεωρείται ένα από τα πιο προσεγμένα και ενδιαφέροντα εκκλησιαστικά έντυπα, καθώς και μερικά βιβλία του, δεκάδες είχε συγγράψει, που, πραγματικά, διαβάζοντάς τα, αρωματιστήκαμε από τη γνήσια πνευματικότητά του.

Η γήινη πορεία του μακαριστού Καλλίνικου είναι ένα πολύτιμο μάθημα. Με αγώνα ανέβηκε σε υψηλά ψυχικά ύψη και επηρέασε αρκετά άτομα στον προσανατολισμό της ζωής τους.

Και μέχρι, που έφυγε από το μάταιο αυτό κόσμο, κατάφερε σπουδαία πράγματα. Με κυριότερο το ότι ἀγγιξε, διαμόρφωσε και αναμόρφωσε πολλές ανθρώπινες καρδιές. Πώς; Με το έργο του, αλλά κυρίως με τη στάση του.

Όσες φορές τον συναντήσαμε βλέπαμε καθαρά ότι αυτός ο άνθρωπος, παρότι ήταν Επίσκοπος εξέχουσας Επισκοπής, πολέμησε τον ατομισμό και τον εγωισμό. Δεν άφησε την ψυχή του ανεξέλεγκτη ούτε για μια στιγμή.

Ως αληθινά ταπεινός, και όχι ταπεινόσχημος, διέθετε τη μεγάλη καρδιά της πλατιάς αγάπης. Ταπεινός ήταν γιατί γονάτιζε με σεβασμό όχι μόνο μπροστά στο Θεό και στους αγίους.

Αλλά και γιατί γονάτιζε μπροστά στους καημούς των στερημένων, των άσημων, των καταφρονημένων. Έτσι η ταπείνωσή του δεν πορευόταν από τα κάτω προς τα πάνω, αλλά από τα πάνω προς τα κάτω.

Δεν περίμενε να τον πλησιάζουν και να του αποκαλυφθούν οι άλλοι, πλησίαζε και αποκαλυπτόταν αυτός στους άλλους.

Σε οτιδήποτε και αν έκανε έβαζε θεμέλιο την ταπεινοφροσύνη, γι' αυτό κανένα από τα επιτεύγματά του δεν έπεσε, αλλά αντίθετα γνωρίζουν ανοδική πορεία, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, με το μοναστικό χώρο της «Χρυσοπηγής» ή τον ραδιοφωνικό σταθμό της «Πειραϊκής Εκκλησίας».

Ο αοίδιμος Καλλίνικος πορεύτηκε με πράξη και με ζωή. Και το ήθος του έδειχνε πράξη και ζωή. Γιατί ακριβώς αυτό είναι η Ορθοδοξία ως Εκκλησία, αλλά και η Εκκλησία ως Ορθοδοξία. Μια αδιάκοπη και συνεχής πράξη και ζωή.

Η Ορθοδοξία γι' αυτόν δεν ήταν μια άψυχη και φιλολογική μαρτυρία, περιορισμένη και εγκλωβισμένη σε ομολογιακούς λόγους και ομολογιακά κείμενα και σε μια κωδικοποιημένη διδασκαλία, που μεταβιβάζεται μηχανικά.

Τη βίωσε ως εμπειρία από την παράδοσή της, που δεν επέτρεπε να αλλοιωθεί η ουσία της και να λειτουργήσουν διασπαστικά τα εξωτερικά στοιχεία.

Πίστευε ακράδαντα και το διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι ο πλούτος μας, το οπλοστάσιό μας, το μεγαλείο μας, ο θησαυρός μας είναι οι ελληνορθόδοξες χριστιανικές παραδόσεις, η άχραντη Ορθοδοξία, μαζί με την ελληνική συνείδηση.

Και ο ίδιος αγωνίστηκε μέχρι την τελευταία του πνοή με όλες του τις δυνάμεις, ώστε να επιστρέψουμε στις ρίζες μας, να μη χάσουμε την ταυτότητά μας και να μη θρηνήσουμε την υπόστασή μας... Γι' αυτό του οφείλουμε όχι λίγα, αλλά πολλά...

Πηγή:  romfea.gr