Τα παιδιά μας, ανεκτίμητη αξία.

Πριν λίγο, στο Νεκροταφείο της Λάρισας, το μάτι μου έπεσε σε έναν κύριο γύρω στα 60 με γκρίζα μαλλιά. 

Στεκόταν μόνος με σκυμμένο το κεφάλι.
Στο ένα χέρι του κρατούσε ένα τσιγάρο και με το άλλο χάιδευε την εικόνα της κόρης του στο μνήμα. Σα να σταμάτησε και ο δικός μου ο χρόνος μπροστά στην εικόνα αυτή...

Μπαίνοντας στο αμάξι μου για να φύγω μου ήρθε στο νου μια ανάρτηση μιας κυρίας που είδα το πρωί: «Μου λέτε τι να κάνουμε τόσες μέρες με τα παιδιά στο σπίτι;
Ρώτα τον κύριο... Φαντάζομαι κάτι θα έχει να σου πει...
                                                                                                                                 (Από κάποιον τοίχο στο facebook)