«Κι όμως το λουλούδι θα ανθίσει…».

Τα περιθώρια στενεύουν… Συνέδρια επί συνεδρίων για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Οι επιστήμονες προειδοποιούν εδώ και χρόνια για το λιώσιμο των πάγων. 

Περιβαλλοντολόγοι κρούουν καθημερινά τον κώδωνα του κινδύνου για την αύξηση της θερμοκρασίας στον πλανήτη. Το οξυγόνο από τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές των δασών μειώνεται δραματικά. Πλημμύρες διαλύουν τα πάντα από τη μείωση των δέντρων. Δεν υπάρχει πλέον γυρισμός… Η Γη κινδυνεύει… Η Γη μας… Η Γη όλων μας… Μα ακούει κανείς;

Δεν μπορεί κανένας πια να σταματήσει εκείνον που κοιτούσε κάποτε προς τα πάνω. Ο «άνθρωπος» πια δεν έχει ανάγκη από κανέναν. Τα έχει όλα. 

Δεν υπολογίζει τίποτα. Ελέγχει και σχεδιάζει πια πώς θα είναι η ζωή του. Γιατί μπορεί: μπορεί να καταστρέψει τα αβγά της χελώνας καρέτα καρέτα στις προστατευόμενες αμμουδιές. 

Γιατί ξέρει: ξέρει να ανάβει το τσιγάρο του περπατώντας αμέριμνος στο δάσος. Γιατί επιβάλλει: επιβάλλει τη μουσική του στη διαπασών μες στο αμάξι του γυρνώντας ξημερώματα τύφλα απ’ το ξενύχτι του.

Κι όμως τα περιθώρια στενεύουν πιο πολύ… Οι προειδοποιήσεις αρκετές. Φωνές. Διχόνοιες. Τσακωμοί. Αντιπαραθέσεις. Διενέξεις. Κανείς δεν καταλαβαίνει από λόγια. Ο κάθε «άνθρωπος» βλέπει μόνο τον εαυτό του. Η βολή του έτοιμη να κατασπαράξει τον άλλον απλώς για να ζήσει εκείνος. Γιατί ποιος σκέφτεται τον άλλον; Ποιος ζει για τον άλλον; Ποιος θυσιάζεται για τον άλλον; Ποιος είναι ο άλλος;

Τα περιθώρια στενεύουν περισσότερο… Τα μηνύματα της Γης δεν έχουν αποδέκτη. Τα γράμματα που στέλνονται δεν απαντώνται από κανέναν. Πόσες προειδοποιήσεις πια; Πόσα σημάδια πια για να πειστούμε;

Και να που το σχοινί αρχίζει και σπάει επικίνδυνα… Ο ατρόμητος ακροβάτης της ζωής κοντεύει να πέσει κάτω. Νέος θανατηφόρος ιός απειλεί την ανθρωπότητα. Τα κρούσματα μεγαλώνουν. Οι θάνατοι αυξάνονται.

Ο «άνθρωπος» πρώτη φορά στην ιστορία με όλα τα όπλα στη φαρέτρα του δεν μπορεί να σταματήσει την επέκτασή του. Όλα πλέον απειλούνται. Ακόμα και η ίδια η ύπαρξή του. Αναγκάζεται να μείνει έγκλειστος στο ίδιο του το σπίτι. Μια νέα φυλακή που τον περιορίζει με συγκρατούμενούς του τους ίδιους τους γονείς του. Τους ίδιους τους συζύγους. Τα ίδια τα παιδιά του. Τον ίδιο του τον εαυτό… 

Αναγκάζεται να μιλήσει. Υποχρεώνεται ν’ ακούσει. Να δεχτεί. Να υποχωρήσει. Να παίξει. Ακόμα και να ξαναερωτευθεί…

Και να που το σχοινί βαστάει κι άλλο… Δεν είναι η ώρα να κοπεί. Ίσως οι πρώτοι αποδέκτες των γραμμάτων άρχισαν να απαντούν στα αναπάντητα εκείνα μηνύματα… Ίσως θυμήθηκαν πως στη ζωή υπάρχει κι άλλος τρόπος. Υπάρχουν κι άλλοι…

Και ξαφνικά οι «μάσκες» πέφτουν. Τα καρναβάλια στη Βενετία σταματούν. Οι γόνδολες είναι πια δεμένες. Το νερό των καναλιών της μοιάζει πιο καθαρό από ποτέ. Για πρώτη φορά μετά από πολλά πολλά χρόνια τα δελφίνια και οι κύκνοι κάνουν εμφάνιση στο άδειο το λιμάνι. 

Εικόνες δορυφόρου, από τη NASA, δείχνουν την έντονη μείωση των επιπέδων ρύπανσης ακόμα και στην πολυπληθή Κίνα. Ο ουρανός της Αθήνας, της δικής μας Αθήνας, γίνεται και πάλι γαλανός, εμφανίζοντας πολύ σημαντική ελάττωση των ρυπογόνων ουσιών στην ατμόσφαιρα.

Εαρινή ισημερία σήμερα… Ποιος τη θυμάται άραγε; Η άνοιξη και επίσημα αρχίζει. Όλοι κλεισμένοι μέσα μας και δεν αφήνουμε την ελπίδα να μας πλημμυρίσει. Ας βγάλουμε απ’ το αγκάθι αυτό που μας τσιμπάει, το όμορφο και μυρωδάτο ρόδο… 

Ας δώσουμε όλοι μας μια τελευταία ευκαιρία γιατί ακόμα κι έτσι το λουλούδι θα ανθίσει. Γιατί ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπορεί τελικά να αγαπήσει αληθινά…                                                                                                                                                     Στέφανος Δορμπαράκης