Και τα καλά της επιδημίας!

Ὅ,τι τελικά δέν κατάφεραν τά κηρύγματα τῶν ἱερέων, ὅ,τι δέν κατάφερε τό Εὐαγγέλιο, ὅ,τι δέν κατάφεραν οἱ ἀλλεπάλληλοι θάνατοι τῶν συνανθρώπων μας (γιά νά μᾶς κρούσει ὁ κώδων ὅτι ἔρχεται καί ἡ δική μας ὥρα) τό κατάφερε ἡ θανατοφοβία, ὁ φόβος γιά τόν ἐπικείμενο θάνατο ἀπό ἕναν ἰό.

Ἔκλεισαν τά νυχτερινά κέντρα, ἔκλεισαν τά κακόφημα σπίτια καί οἱ ἄνθρωποι μαζεύτηκαν ἥσυχα γύρω ἀπό τό τζάκι, γύρω ἀπό τό οἰκογενειακό τραπέζι. Κι ὅμως πάλι δέν ἐκλείπουν οἱ διαμάχες. Οἱ ἀψιμαχίες, οἱ ψεύτικες γενναιότητες.

Παρόλο πού ξέρουμε ὅτι τελικά βρεθήκαμε ἀπέναντι στό Θεό. Ὅτι τελικά ὅσο καί νά ἀνεβαίνουμε ψηλά κοινωνικά, οἰκονομικά κ.λπ. ἡ μόνη ΥΠΕΡΑΞΙΑ εἶναι ὁ Θεός.

Σκέφτομαι ὅτι στήν καρδιά ὅλων θά γεννηθεῖ μιά νοσταλγία γιά τήν προσευχή. Ἐκεῖ θά δείξουμε πόσο Χριστό ἔχει ἡ καρδιά μας. Ἄκουσα διαμαρτυρίες γιά τό κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν. Καταλαβαίνω τή δυσκολία. Ἀλλά τώρα θά δείξουμε ἀληθινά στό ταμεῖο μας πόσο ἀγαπᾶμε τήν προσευχή;;

Θά κλειστοῦμε στό δωμάτιο μας ἤ θά συγκεντρωθοῦμε τό ἀπόγευμα γιά νά τελέσουμε ὅλοι μαζί τό ΜΕΓΑ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ;;; Καί νά νιώσουμε στήν ψυχή μας ΖΩΝΤΑΝΟ τό “Μεθ’ἡμῶν ὁ Θεός”;;;

Σέ ἔκτακτες περιπτώσεις ὅταν δέν μποροῦμε νά κοινωνήσουμε σέ πόλεμο ἤ σέ πανδημία ὅπως τώρα, ἡ ἀληθινή προσευχή φέρνει τήν “πνευματική κοινωνία”. Τήν ἕνωση μέ τόν Χριστό διά τῆς προσευχῆς. Εὐκαιρία νά τό δοκιμάσουμε ἀδελφοί μου. Γιά νά νιώσουμε πόσο γλυκύς τελικά εἶναι ὁ Χριστός.

Μήν καθόμαστε νά μαραζώνουμε στήν ἀπελπισία καί στήν αὐξανόμενη ἀγχωτική κατάσταση τοῦ τί μέλλει γενέσθαι. Θά γίνει σίγουρα τό καλλίτερο δυνατό γιά ΟΛΟΥΣ μας. Οὐδέν κακόν ἀμιγές καλοῦ ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι. Αὐτή ἡ μεγάλη ἀπειλή του κορωνοϊοῦ ἔφερε τήν εὐλογία τῆς ἕνωσης, τῆς προσευχῆς, τῆς συσπείρωσης. Ἀρχίσαμε νά σκεφτόμαστε τούς ἄλλους καί νά τούς ρωτᾶμε πῶς εἶναι. Ἀρχίσαμε νά εἴμαστε πιό ἐσωτερικοί ἄνθρωποι…

Μένουμε στό σπίτι καί φροντίζουμε μέ ὑπευθυνότητα ὅσους ἀγαπᾶμε καί μαθαίνουμε νά ἀγαπᾶμε μέσα ἀπό τόν πόνο καί τή δοκιμασία. Μαθαίνουμε τήν ποιότητα τοῦ Χριστοῦ καί γίνεται ἡ καρδιά μας διαυγής γιά νά Τόν κάνει φανερό στά μάτια μας.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΥΤΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ! Δέν χάνεται. Δέν ἀλλοιώνεται καί δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά λόγια μας ἤ τά πιστεύω μας. Θά μᾶς ἀγαπᾶ εἴτε τό θέλουμε εἴτε ὄχι. Ζεῖ πάντα κοντά μας καί δέν μᾶς ἐγκατέλειψε. Φτάνει νά τό δοῦμε. Καί γιά νά τό δοῦμε πρέπει νά “ἡσυχάσουμε”.

Νά σταματήσουμε τό ξέφρενο κυνήγι τῆς δόξας, τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τῆς πρόσκαιρης αὐτῆς λαμπερῆς εἰκονας πού θέλουμε νά δείχνουμε χωρίς νά εἴμαστε. Ἄς μποῦμε μέσα στήν καρδιά μας, κι ἄς ἀναζητήσουμε τον Χριστό τόν μόνο ΖΩΟΔΟΤΗ!!!

                                                                                                                                                     Γερόντισσα ΣΩΦΡΟΝΙΑ