Πάσχα 2020.

Το φετινό Πάσχα είναι πράγματι ιδιαίτερο. Είμαστε μακρυά από αγαπημένα μας πρόσωπα, μακρυα από μέρη, μυρωδιές και παραδόσεις που ταυτίζουν την σκέψη μας με το πασχαλινό-εαρινό τοπίο. 

Κυρίως όμως βρεθήκαμε μακριά από τις Εκκλησίες μας. Το ερώτημα που τίθεται είναι πως τις προσεγγίζαμε πριν. Τυπολατρικά ή ουσιαστικά; 

Ας είναι αυτή η χρονιά αφορμή να αναλογιστούμε πως ζούμε την πίστη μας: ως ένα ακόμα καταναλωτικό αγαθό που τώρα που μας το στερούν μας ενοχλεί ή ως μια βιωματική εμπειρία ζωής. 

Ένα βίωμα τόσο ζωντανό που καταφέρνει να μετατρέπει ταπεινά και κατ' οικονομίαν, τα σαλόνια μας σε κατ'οικον εκκλησίες. 

Διαβάζοντας το υπέροχο μήνυμα του Επισκόπου Αλβανίας κρατώ τούτο:
«Φέτος δεν θα μπορέσουμε να μεταδώσουμε το αναστάσιμο φως ο ένας από τη λαμπάδα του άλλου. Ας μεταλαμπαδεύσουμε από τη μια καρδιά στην άλλη το φως της ελπίδας και της ἐν Χριστῷ αφοβίας! 

Χριστός Ανέστη!»