Θυμάσαι τότε.... ψυχή μου!

 του Αρχιμανδρίτη Συμεών Λαμπρινάκου

Θυμάμαι, θυμάσαι; 

Θυμάσαι τότε.....

Τότε που σκεφτόσουν.....αχ ας μείνω λίγο ακόμη στο κρεβάτι και πάω σε λίγο εκκλησία......
Θυμάσαι τότε....που έλεγες πως νιώθεις κούραση....για τον εσπερινό.....
Θυμάσαι τότε που γκρίνιαζες γιατί πάλι νηστεία για να κοινωνήσεις.....
Θυμάσαι τότε.....

Τότε που γκρίνιαζες για το μεγάλο κήρυγμα... Γιατί σκεφτόσουν πως θέλεις να τρέξεις σπίτι..... να προλάβεις να μαγειρέψεις....... να ετοιμάσεις..... να κάτσεις..... να πας για καφέ......
Θυμάσαι τότε ...... Τότε που δεν πήγες Εκκλησία γιατί έδινες διαγώνισμα;
Θυμάσαι τότε..... Τότε που στην Θεία Λειτουργία εσύ σκεφτόσουν...... Τι θα φορέσεις.... Τι δίαιτα θα κάνεις..... που θα πας διακοπές......
Κι ούτε χαμπάρι πήρες τι γινόταν..... κι ο Χριστός μας περίμενε...... Χτυπούσε την καμπάνα και περίμενε......Έλα σε Μένα.... Κι όμως Τον Είχες δεδομένο.....
Θυμάσαι;

Εεεεεεεε τώρα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΟΣ.....

Δεν χτυπά η καμπάνα....... Δεν μας φωνάζει......
Και κλαις .....  Και λες..... μα τι είχα και τι έχασα.... Αχ το χρόνο πίσω να γυρνούσες θα θελες......
Να πήγαινες σε όλες τις Ακολουθίες.... να απολαμβάνεις την παρουσία σου στην Εκκλησία χωρίς βιασύνη.....

Χωρίς αργοπορίες.... Χωρίς γκρίνιες..... Χωρίς γογγυσμούς...........
Απλά τώρα  π ρ ε π ε ι  ψυχή μου υπομονή να κάνεις.....
Πρέπει να νιώσεις στο πετσί σου τι ήταν αυτό που είχε σημασία στη ζωή σου...... Και με το δάκρυ σου να το ξανά κερδίσεις.....
Να χτυπήσει η καμπάνα και να είσαι εκεί! Από την αρχή! Μέχρι το τέλος..... Ψυχή μου καρτερά κι έρχεται....
Μια κατάθεση της ψυχής μου για αυτά που νιώθω τώρα.....