Έλληνες, η Αυτοκρατορία της σκέψης.

Γράφει ο Ιερομόναχος Γεώργιος Αλευράς

---

Πριν σχεδόν δύο αιώνες, οι πολιορκημένοι Έλληνες της πόλης του Μεσολογγίου αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν την ηρωική τους Έξοδο.

Το σύνθημα είναι Ελευθερία ή θάνατος. «Γνώσεσθαι την αλήθεια» μας λέγει ο Χριστός και αυτή η Αλήθεια θα μας ελευθερώσει.

Οι Έλληνες επιλέγουν την ελευθερία με οποιοδήποτε κόστος. Δεν είναι τυχαίο ότι επιλέχθηκε από τους Έλληνες, το βράδυ του Σαββάτου της Ανάστασης του Λαζάρου προς το ξημέρωμα της Κυριακής των Βαΐων (10 προς 11 Απριλίου 1826), προκειμένου να πραγματοποιηθεί αυτή η μοναδική στην ιστορία Έξοδος.

Ήταν ήδη  μία μεγάλη επέτειος για τους Έλληνες, που θα έπρεπε έκτοτε να εορτάζεται διπλά για όλους τους Έλληνες.

Ημέρα Κυριακής των Βαΐων πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των Ελλήνων με τον Χριστό στα Ιεροσόλυμα λίγο πριν το Πάθος.

Στον πίνακα του Θεόδωρου Βρυζάκη για την Έξοδο του Μεσολογγίου, απεικονίζεται η Αλήθεια.

Ο Χριστός ευλογεί και σκεπάζει τους Έλληνες, τα παιδιά Του. Η πραγματικότητα αυτή κρατά άσβεστη για σχεδόν 2000 χρόνια.

Τον Αύγουστο του 2012 ο Πρόεδρος του Ισραήλ κ.Σίμον Πέρες επισκέφθηκε την Ελλάδα και στα πλαίσια αυτής της επίσκεψης, εκφράστηκε με ευγνωμοσύνη για τη σωτηρία του πατέρα του από Έλληνες μοναχούς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο κ. Πέρες είπε ότι οφείλει ευγνωμοσύνη στην Ελλάδα. Απευθυνόμενος προς τον τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας είπε χαρακτηριστικά: «Αυτό που υπάρχει ανάμεσά μας δεν είναι απλώς ιστορικές σχέσεις: υπάρχει μια στενή συνάφεια. Εσείς προσφέρατε στον κόσμο φιλοσόφους, εμείς προσφέραμε στον κόσμο προφήτες».

Ο Ηράκλειτος θα πει ότι:  «οὐκ ἐμοῦ, ἀλλὰ τοῦ λόγου ἀκούσαντας ὁμολογεῖν σοφὸν ἐστίν ἕν πάντα εἶναι» και είναι αλήθεια, ότι στους Φιλόσοφους και στους Προφήτες θα βρει κάποιος περισσότερα κοινά στοιχεία που δείχνουν ενότητα παρά διαφορές, και θα διαπιστώσει ότι τελικά η πορεία του Ισραήλ και η παράδοση της σκυτάλης στο νέο Ισραήλ, την Ελλάδα, εντάσσεται στο από καταβολής κόσμου σχέδιο Του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και αυτό δεν είναι απλά θεωρία, αλλά αποδεικνύεται  περίτρανα μέσα από αναρίθμητα σημεία και γεγονότα.

Για να αντιληφθείς αυτή την ενότητα των πάντων και να διαπιστώσεις αυτό το μεγαλειώδες Θεϊκό Σχέδιο, θα πρέπει να ενεργοποιήσεις την Ελληνική σκέψη που διαμορφώνεται μέσα από τη μοναδικότητα του Ελληνικού Λόγου.

Δεν είναι ούτε εθνισμός, ούτε εθνικισμός, ούτε πατριωτισμός, ούτε υπέρμετρος εγωισμός, ούτε σοβινισμός, να ισχυρίζεσαι ότι ο Ελληνισμός και η Ελληνική σκέψη είναι  τελικά ένα οδηγός για όλα τα έθνη, ένας οφθαλμός στο σώμα της ανθρωπότητος όπως έλεγε και ο Άγιος Νεκτάριος.

Είναι μία πραγματικότητα διαμορφωμένη στην ιστορία και είναι τόσο απαραίτητη η παρουσία του Έλληνα που και ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι «Κι ἄν μου ποῦν ὅτι δέν ὑπάρχει  Ἕλληνας, ἐγώ δέν ἀνησυχῶ. Μπορεῖ ὁ Θεός νά ἀναστήσει ἕναν  Ἕλληνα. Φτάνει ἀκόμη και ἕνας».

Παρόμοιο νόημα έδωσε και ο Άγιος Πορφύριος χρησιμοποιώντας διαφορετικά λόγια: «Μετά από κάποιες ανακατατάξεις το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα παίξει σπουδαίο ρόλο σε όλη την Οικουμένη και τα Ελληνικά γράμματα θα πάρουν τη θέση τους και θα εξαπλωθούν σε όλη την Οικουμένη». 

Βέβαια για τους μόνιμους αμφισβητίες, τους μόνιμους αντιδρούντες, τους μόνιμους περιγελαστές και κατηγόρους του Χριστιανισμού, όλα αυτά τα λόγια των Αγίων μας είναι απλά παραμυθάκια. 

Ο Έλληνας αποτυπώνεται στην ιστορία με κάποια χαρακτηριστικά, τα οποία αρκετά μπορούν να αναδειχθούν σε έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που όλη η ανθρωπότητα γνώρισε μέσα από τα έργα του Ομήρου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.

Τον Οδυσσέα. Το όνομα του συνόδευε πάντα και ένα επίθετο. Πολυμήχανος.

Πρόσωπο με κύρια χαρακτηριστικά την ευφυΐα και εφευρετικότητα, τις ηγετικές ικανότητες, ενώ το ίδιο το όνομά του, σύμφωνα με ιστορικούς, πιθανότατα να συγγενεύει ετυμολογικά με την έννοια του οδηγού.

Ο Οδυσσέας ήταν αυτός που πάντα εύρισκε λύσεις σε όποιο πρόβλημα και να του παρουσιαζόταν.

Αυτή η ικανότητα του τονίζεται και στα δύο έργα του Ομήρου, παρ' ότι για αιώνες όλα αυτά θεωρούνταν καλογραμμένοι μύθοι.

Χρειάστηκε η αρχαιολογική σκαπάνη για να αποδειχθεί ότι ο Όμηρος έγραψε ιστορία. Αιώνες διέφευγαν της ιστορικής προσοχής πραγματικά γεγονότα.

Και ήταν ιστορικό γεγονός και Θεία Πρόνοια  ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκινώντας την εκστρατεία του από την Μικρά Ασία, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να επισκεφθεί την Ομηρική Τροία και να τιμήσει το πρότυπό του τον Αχιλλέα.

Δεν ήταν μύθος ότι ο ίδιος ένα βιβλίο είχε πάντα στο προσκεφάλι του, την Ιλιάδα.

Δεν είχε ανάγκη ο Αλέξανδρος παραμυθάκια. Αυτό που είχε ξεκινήσει δεν ήταν παραμύθι.

Είχε ανάγκη από ιστορία, από γεγονότα, που τώρα έπρεπε να ξεπεράσει, γράφοντας τη δική του. 

Λίγους αιώνες αργότερα ο Απόστολος Παύλος θα επισκεφτεί την Τροία (Τρωάδα). Εκεί ακριβώς θα δει ένα όραμα.

Έναν άνδρα Μακεδόνα που τον παρακαλεί λέγοντας: «διαβὰς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν”» (Πραξ. 16,9).

Είμαι βέβαιος ότι ο Μακεδόνας στο όραμα του Παύλου ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος.

Τα δύο Ομηρικά Έπη, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, που είναι και τα παλαιότερα διασωθέντα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, θεωρούνται τα πιο σημαντικά έργα και ήταν βασικό εργαλείο εκπαίδευσης και μόρφωσης των Ελληνόπουλων για εκατοντάδες χρόνια.

Μέσα από την τελειότητα της ελληνικής γλώσσας, διαμορφώθηκε ο ελληνικός λόγος και η φιλοσοφία. 

Ότι καλό ειπώθηκε από τους Έλληνες φιλοσόφους, ο Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας το χαρακτήρισε ως έργο της Θείας Οικονομίας.

Η ελληνική γλώσσα οξύνει το νου μέσα από την αρτιότητα και την περιεκτικότητα νοημάτων που την χαρακτηρίζει και ήταν εκείνη που έδωσε το υπόβαθρο στους Έλληνες φιλοσόφους για την αναζήτηση της αλήθειας.

Ο Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας αναφέρει ότι η φιλοσοφία ήταν ουσιαστικά το υπόβαθρο για την αναζήτηση της αλήθειας, όχι όμως και  η ίδια η αλήθεια. 

Πάντα οι Έλληνες, παρόλο που κατέκτησαν τον κόσμο με την αρχαία ελληνική παιδεία, φιλοσοφία και πολιτισμό, είχαν ένα κενό, που όσο αύξανε η αναζήτηση και η γνώση τόσο το κενό αυτό μεγάλωνε.

Το επιβεβαιώνει και πάλι ο Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας:  «…ἡ φιλοσοφία οὐ μόνον δὲν ἐγίνετο πληρωτικὴ τοῦ κενοῦ της καρδίας, ἀλλὰ μᾶλλον ἐμεγέθυνε αὐτὸ ἀνευρίσκουσα μὲν τὸν Θεὸν ἐν τοῖς δημιουργήμασι καὶ ἀναπτύσσουσα ἐν τῇ καρδίᾳ τὸν πρὸς αὐτὸν ἔρωτα, ἀδυνατοῦσα ὅμως νὰ προσπελάση αὐτῷ καὶ ἐγκολπωθῆ αὐτόν».

Αυτό το τεράστιο κενό ήταν η αιτία που έκανε τους Έλληνες να ζητήσουν να  δούν τον Ιησού (Ιω. 12,21).

Η Φιλοσοφία είχε ένα τέρμα, ένα όριο. Όταν οι Έλληνες συνάντησαν τον Χριστό είχαμε τον "γάμο" της Φιλοσοφίας με την Θεολογία. Οι Έλληνες από Φιλόσοφοι έγιναν Θεολόγοι.

Πόσο τέλεια η γλώσσα μας. Φιλο-σοφία. Φίλος της Σοφίας. Και ποιός κατέχει την απόλυτη;

Προφανέστατα ο Θεός. Πραγματικός, αυθεντικός Θεολόγος είναι εκείνος που αξιώνεται να βλέπει το Θεό.

Και ποιός μας διαβεβαιώνει περί αυτού; Μα ο τρίτος και τελευταίος αναγνωρισμένος θεολόγος απ' την Εκκλησία μας. Ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος.

Οι Έλληνες από τη στιγμή που Τον ζήτησαν, Τον είδαν, Τον αποδέχτηκαν.

Κι αν αυτό φαίνεται σαν αναζήτηση τον Ελλήνων, η ιστορία αποδεικνύει ότι ήταν στην πραγματικότητα κάλεσμα του ίδιου του Χριστού.

Το επιβεβαιώνει άλλωστε ο Ίδιος: «οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ὁ πατὴρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ». (Ιω. 6,44) 

Η συνάντηση της Ελλάδας των Φιλοσόφων και των Προφητών του Ισραήλ  είχε προπαρασκευαστεί τρείς αιώνες νωρίτερα.

Τότε που είχαμε την πρώτη, αληθινή και προφανώς Θεϊκή παγκοσμιοποίηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που ένωσε  όλο τον τότε γνωστό κόσμο μέσα από την Ελληνική γλώσσα και τον Ελληνικό πολιτισμό, κι όχι φυσικά όπως το σημερινό, ανθρώπινο, έκτρωμα παγκοσμιοποίησης, που θέλουν να επιβάλλουν μέσα από την ολοκληρωτική  πολτοποίηση ανθρώπων και εθνών.

Ενώ οι Έλληνες έφθασαν στην συνάντηση με τον Ιησού μέσα από τη σκέψη και το νου, το Ισραήλ είχε γνωρίσει την αλήθεια δια της Αποκαλύψεως.

Ο Θεός αναπαύθηκε στις καρδιές ενός κυνηγημένου  λαού που λειτουργούσε πάντα πρώτα με την καρδιά και ύστερα με το μυαλό.

Τον γενάρχη Αβραάμ ο Θεός αποκάλεσε πατέρα των Εθνών και από εκείνου το γενεαλογικό δένδρο γεννήθηκε ο Δαβίδ, που προφήτεψε τον ερχομό του Μεσσία Χριστού 1000 χρόνια αργότερα και από το ίδιο γενεαλογικό δένδρο προήλθε ο Δίκαιος Ιωσήφ.

Αλήθεια ποιός μπορεί να μιλήσει με τόση ακρίβεια για γεγονός που θα πραγματοποιηθεί μετά από 1000 χρόνια, αν δεν του αποκαλυφθεί από Εκείνον που δημιούργησε τα πάντα;

«ὅτι ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγὴ πονηρευομένων περιέσχον με, ὤρυξαν χεῖράς μου καὶ πόδας».  (Ψαλ. 21,17)

«καὶ ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμά μου χολὴν καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος». (Ψαλ. 68,22)

«διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον». (Ψαλ. 21,19)

Αλήθεια πόσο ζωντανά περιγράφει το Πάθος του Χριστού ο Προφήτης Δαβίδ, χίλια χρόνια πριν.

Οι Προφήτες ήταν η φωνή του Θεού μέσα στον κόσμο. Ήταν εκείνοι που κρατούσαν τα χαλινάρια και ήλεγχαν Βασιλείς και Αρχιερείς. 

Ήλεγχαν συνειδήσεις. Ότι έκαναν και οι δικοί μας φιλόσοφοι. Πάνω στις ρήσεις των Προφητών κρατήθηκε ο Ισραήλ από την έξοδο της Αιγύπτου μέχρι και τον ερχομό του Μεσσία.

Ο Προφήτης Ησαΐας σχεδόν 800 χρόνια πριν τον ερχομό του Χριστού, τον είδε επακριβώς:  «διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ·» (Ησ. 7,14) 

Κι αν εμείς δώσαμε το κώνειο και την εξορία σε Φιλοσόφους, το Ισραήλ είχε κάνει κι εκείνο κανόνα τον θάνατο και την εξορία των Προφητών. 

Βίοι παράλληλοι. Αυτοί οι βίοι "συναντήθηκαν" προφητικά, μέσα από τον Προφήτη Δανιήλ που είδε τον Μέγα Αλέξανδρο 400 χρόνια πριν τον ερχομό του, αλλά και την κατάλυση των Βασιλειών των Μήδων και των Περσών «ὁ τράγος τῶν αἰγῶν βασιλεὺς Ἑλλήνων· καὶ τὸ κέρας τὸ μέγα, ὃ ἦν ἀναμέσον τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ, αὐτός ἐστιν ὁ βασιλεὺς ὁ πρῶτος». (Δαν. 8,21). 

Οι Προφητείες  εκπληρώθηκαν την ημέρα που ο Μέγας Αλέξανδρος μπήκε στο Ναό του Σολομώντος και οι Εβραίοι Αρχιερείς του έδειξαν τις Γραφές, την πρόρρηση του Προφήτου Δανιήλ για τον ίδιο.

Εκεί πλέον ο μαθητής του φιλόσοφου Αριστοτέλη συνάντησε τους μαθητές των θεολόγων Προφητών.

Στα πρόσωπα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Εβραίου Αρχιερέα έχουμε  την πρώτη συνάντηση στην ιστορία των Φιλοσόφων και των Προφητών.

Ο Μέγας Αλέξανδρος τελικά φεύγει από αυτό τον κόσμο στα 33 του χρόνια, όσα και του Χριστού, για να δείξει ο Θεός, ότι αυτή η ελληνική αυτοκρατορία της σκέψης, των γραμμάτων, του πολιτισμού, ήταν ένα Θεϊκό σχέδιο, που προετοίμαζε τον ερχομό του λυτρωτή και Μεσσία Χριστού.

Η καρδιά του Ισραήλ, που είχε γνωρίσει απότομες εναλλαγές, από συμφορές, δόξες και από βοσκούς βασιλείς, αδυνατούσε να δεχθεί τον Βασιλέα των Ουρανών, τον Μεσσία πάνω σε ένα μικρό γαϊδουράκι, «Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καὶ σῴζων αὐτός, πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὑποζύγιον καὶ πῶλον νέον». Ζαχ. 9,9) παρόλο που οι Γραφές περιέγραφαν ξεκάθαρα και με κάθε λεπτομέρεια τον Ιησού Χριστού, τη  γέννηση, την Αποστολή Του, το Πάθος και την Ανάστασή Του.

Κι έτσι η  σκυτάλη παραδόθηκε από τον ίδιο τον Ιησού στους ‘Ελληνες.

«ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». (Ιω. 12,23)  

Ο Θεός όμως είχε φροντίσει να στείλει το μήνυμα για τους Έλληνες ακόμα και την ώρα του πάθους. O Πιλάτος ρωτά τον Ιησού αν είναι βασιλεύς. 

«εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· οὐκοῦν βασιλεὺς εἶ σύ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· σὺ λέγεις ὅτι βασιλεύς εἰμι ἐγώ. ἐγὼ εἰς τοῦτο γεγέννημαι καὶ εἰς τοῦτο ἐλήλυθα εἰς τὸν κόσμον, ἵνα μαρτυρήσω τῇ ἀληθείᾳ. πᾶς ὁ ὢν ἐκ τῆς ἀληθείας ἀκούει μου τῆς φωνῆς». (Ιω. 18,37)         

Αυτή η μαρτυρία του Χριστού αναγκάζει τον Πιλάτο να αναζητήσει την αλήθεια, να την ψηλαφίσει.

«λέγει αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· τί ἐστιν ἀλήθεια; καὶ τοῦτο εἰπὼν πάλιν ἐξῆλθε πρὸς τοὺς Ἰουδαίους καὶ λέγει αὐτοῖς· ἐγὼ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω ἐν αὐτῷ·» (Ιω. 18,38)    

Ο Πιλάτος που είναι και ο εκπρόσωπος του Ρωμαϊκού νόμου, εξέτασε τον Ιησού και τον έκρινε αθώο.

Δίδει την εντολή για για να λάβει ο Χριστός τα ραπίσματα, μήπως κι έτσι κατευναστεί το ακόρεστο μίσος των Αρχιερέων.

Μάλιστα όπως μας λέγει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Πιλάτος άλλες δύο φορές ομολόγησε την αθωότητα του Χριστού. «ἵνα γνῶτε ὅτι ἐν αὐτῷ οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω». (Ιω. 19,4) «λάβετε αὐτὸν ὑμεῖς καὶ σταυρώσατε· ἐγὼ γὰρ οὐχ εὑρίσκω ἐν αὐτῷ αἰτίαν». (19,6) 

Η Ρώμη αθώωσε τον Χριστό, οι Ιουδαίοι με αρχηγό τον Καϊάφα, εκπληρώνουν την προφητική ρήση του Αρχιερέα τους, που ούτε ο ίδιος γνωρίζει τί είπε: «οὐδὲ διαλογίζεσθε ὅτι συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται». (Ιω. 11,50) και το αποτέλεσμα είναι και πάλι προφητευμένο από τους ίδιους: «ἐὰν ἀφῶμεν αὐτὸν οὕτω, πάντες πιστεύσουσιν εἰς αὐτόν, καὶ ἐλεύσονται οἱ Ῥωμαῖοι καὶ ἀροῦσιν ἡμῶν καὶ τὸν τόπον καὶ τὸ ἔθνος». (Ιω. 11,48)          

Κι έτσι έγινε. Ο Θεάνθρωπος θυσιάζεται, για να σωθεί όλη η ανθρωπότητα και όλοι οι λαοί να πιστέψουν Σε Αυτόν.

Ο Χριστός έχει λάβει στα βασανιστήριά του το βασιλικό στέμμα, τον στέφανον εξ ακανθών, για να εξαγοράσει με το αίμα Του, το αίμα και τις τιμωρίες που γνώρισε ο άνθρωπος εξαιτίας του προπατορικού του αμαρτήματος.

Ο Θεός παίρνει πίσω την κατάρα «..ἐπικατάρατος σὺ..» (Γεν. 3,14) που ο ίδιος επέβαλε  «ἀκάνθας καὶ τριβόλους ἀνατελεῖ σοι…». (Γεν. 3,18). 

Στη γη ο Χριστός φόρεσε το ακάνθινο στεφάνι, ενώ οι βασιλείς της γης φορούν χρυσά στέμματα με πολύτιμα πετράδια.

Αυτό και μόνο αποδεικνύει ότι ο Χριστός είναι ο Βασιλεύς όλου του κόσμου.

Εκείνος μας απάλλαξε από την κατάρα που ο ίδιος μας έδωσε και απέδειξε γιατί είναι η Άκρα Ταπείνωσις.

Μόνο ο εωσφόρος διάβολος και οι άνθρωποι που έχουν εωσφορικό εγωϊσμό δεν δέχονται τον Χριστό ως τον Βασιλέα και Σωτήρα του κόσμου.

Ο διάβολος όλα μπορεί να τα μιμηθεί εκτός από την Αγία Ταπείνωση Του Χριστού.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας λένε ότι ο διάβολος νηστεύει κάνει αγρυπνίες, δουλεύει ακούραστα για να φέρει στην απώλεια τους ανθρώπους.

Γι' αυτό όταν έλθει ο αντίχριστος θα κάνει πράγματα απίστευτα σε πολλούς. Σε ένα  πράγμα δεν θα μπορεί να μιμηθεί τον Χριστό. Στην ταπείνωση.

Γι' αυτό και θα τον ακολουθήσουν μόνο οι υπερήφανοι και οι δειλοί. Άλλωστε από υπερηφάνεια ξέπεσε ο διάβολος και η δειλία είναι γέννημα της υπερηφάνειας. 

Οι Ιουδαίοι τελικά ολοκληρώνουν το δράμα αφού προδίδουν και  την ίδια τους την θρησκεία, αφού ομολογούν ότι Βασιλιά δεν έχουν κανένα άλλο παρά μόνο τον Καίσαρα. «… οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα». (Ιω. 19,15).

Ο Πιλάτος γνωρίζει πλέον την αλήθεια, γι' αυτό και οι Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου θα αναφέρουν τον Πόντιο Πιλάτο στο Σύμβολο της Πίστεως, μόνο για τον χρονικό προσδιορισμό “Σταυρωθέντα τε ὑπὲρ ἡμῶν ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου” και όχι «υπό » Ποντίου Πιλάτου.

Ο Πιλάτος θα ζητήσει να τοποθετηθεί πάνω στον Σταυρό η επιγραφή «Ιησούς ο Ναζωραίος, Βασιλεύς των Ιουδαίων» στα Εβραϊκά, Ρωμαϊκά και Ελληνικά. «ἑβραϊστί, ῥωμαϊστί, ἑλληνιστί» (Ιω. 19,20).

Σαν να έλεγε ότι η σκυτάλη από την Ιουδαία και τη Ρώμη, θα περάσει στους Έλληνες.

Άλλωστε και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος ήταν ένας Ιουδαίος, από Ιουδαίους γονείς, όμως και Ρωμαίους πολίτες,  «… ἐκ γένους Ἰσραήλ, φυλῆς Βενιαμίν, Ἑβραῖος ἐξ Ἑβραίων, κατὰ νόμον Φαρισαῖος». (Φιλιπ. 3,5) και  έγινε ο μεγαλύτερος των Αποστόλων κάνοντας πράξη την παράδοση της σκυτάλης στους Έλληνες, όπως προφητικά ανέφερε ο Χριστός.       

Είχε πλέον  περάσει το σχέδιο Του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου στους Έλληνες.

Το Ισραήλ δεν μπορούσε να δεχθεί την αλήθεια και τους Προφήτες του για ακόμη μία φορά. «εἶπε δέ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς προφήτης δεκτός ἐστιν ἐν τῇ πατρίδι αὐτοῦ». (Λουκ. 4,24)

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέγει ότι «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος». (Ιω. 1,1).

Οι Έλληνες από το ξεκίνημά τους, δηλαδή από τη στιγμή που είχαν τον Λόγο, είχαν τον Θεό μαζί τους και η συνάντησή τους στα Ιεροσόλυμα ήταν μία φυσική κατάληξη διαδρομής και μετέπειτα συμπόρευσης, όπου οι Έλληνες συνειδητοποιούν την αλήθεια και  γνωρίζουν το Αίτιο των πάντων.

Βλέπουν για πρώτη φορά οι Έλληνες στην ιστορία τους τον Λόγο να γίνεται Σάρκα “Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν” (Ιω. 1,14).

Η αναζήτηση των Ελλήνων για χιλιάδες χρόνια φτάνει στο τέρμα. Αλλά και σε μία νέα αρχή.

Οι Έλληνες επειδή διαθέτουν ως Θεία δώρα και υπέρτατα όπλα την γλώσσα και τον πολιτισμό, αντιλαμβάνονται και την υπέρτατη αποστολή που πρέπει να φέρουν εις πέρας. 

Ο αρχαίος ελληνικός λόγος συνάντησε τον Χριστιανισμό και γέννησε το Βυζάντιο. Ξεκίνησε ο Ευαγγελισμός του κόσμου.

Η ελληνοχριστιανική παιδεία έγινε η κοιτίδα όλου του μετέπειτα δυτικού κόσμου και διαχώρισε τον παλαιό ξεπεσμένο ειδωλολατρικό κόσμο, με τον νέο αναγεννημένο πάνω σε Χριστιανικές βάσεις και αξίες.

Σήμερα ο κόσμος βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο. Η μοναδική ελληνική σκέψη, η εφευρετικότητα του Έλληνα «Οδυσσέα», όλα αυτά τα Θεία χαρίσματα, μπορούν  να βοηθήσουν τον κόσμο να βγει από το χάος.

Οι Έλληνες βρήκαν τον Χριστό, βρήκαν την Αλήθεια. Αυτή είναι η Ορθοδοξία. Ορθοδοξία σίγουρα δεν είναι να λέμε ότι θα σωθούμε μόνο εμείς και όλοι οι υπόλοιποι θα καούν στην κόλαση.

Άλλωστε αυτός ο τρόπος σκέψης μας κάνει να μοιάζουμε στον παλαιό Ισραήλ και η προειδοποίηση του Αποστόλου Παύλου είναι ξεκάθαρη, για να μην υψηλοφρονούμε αλλά ταπεινά να αγωνιζόμαστε να φέρουμε εις πέρας την αποστολή που μας έχει ανατεθεί: «εἰ δὲ ἡ ἀπαρχὴ ἁγία, καὶ τὸ φύραμα· καὶ εἰ ἡ ῥίζα ἁγία, καὶ οἱ κλάδοι. Εἰ δέ τινες τῶν κλάδων ἐξεκλάσθησαν, σὺ δὲ ἀγριέλαιος ὢν ἐνεκεντρίσθης ἐν αὐτοῖς καὶ συγκοινωνὸς τῆς ῥίζης καὶ τῆς ποιότητος τῆς ἐλαίας ἐγένου, μὴ κατακαυχῶ τῶν κλάδων· εἰ δὲ κατακαυχᾶσαι, οὐ σὺ τὴν ῥίζαν βαστάζεις, ἀλλ᾿ ἡ ῥίζα σέ. ἐρεῖς οὖν· ἐξεκλάσθησαν οἱ κλάδοι, ἵνα ἐγὼ ἐγκεντρισθῶ. καλῶς· τῇ ἀπιστίᾳ ἐξεκλάσθησαν, σὺ δὲ τῇ πίστει ἕστηκας. μὴ ὑψηλοφρόνει, ἀλλὰ φοβοῦ· εἰ γὰρ ὁ Θεὸς τῶν κατὰ φύσιν κλάδων οὐκ ἐφείσατο, μή πως οὐδὲ σοῦ φείσεται. ἴδε οὖν χρηστότητα καὶ ἀποτομίαν Θεοῦ, ἐπὶ μὲν τοὺς πεσόντας ἀποτομίαν, ἐπὶ δὲ σὲ χρηστότητα, ἐὰν ἐπιμείνῃς τῇ χρηστότητι· ἐπεὶ καὶ σὺ ἐκκοπήσῃ. καὶ ἐκεῖνοι δέ, ἐὰν μὴ ἐπιμείνωσι τῇ ἀπιστίᾳ, ἐγκεντρισθήσονται· δυνατὸς γὰρ ὁ Θεός ἐστι πάλιν ἐγκεντρίσαι αὐτούς, εἰ γὰρ σὺ ἐκ τῆς κατὰ φύσιν ἐξεκόπης ἀγριελαίου καὶ παρὰ φύσιν ἐνεκεντρίσθης εἰς καλλιέλαιον, πόσῳ μᾶλλον οὗτοι οἱ κατὰ φύσιν ἐγκεντρισθήσονται τῇ ἰδίᾳ ἐλαίᾳ; Οὐ γὰρ θέλω ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, τὸ μυστήριον τοῦτο, ἵνα μὴ ἦτε παρ᾿ ἑαυτοῖς φρόνιμοι, ὅτι πώρωσις ἀπὸ μέρους τῷ Ἰσραὴλ γέγονεν ἄχρις οὗ τὸ πλήρωμα τῶν ἐθνῶν εἰσέλθῃ» (Ρωμ. 11,16-25).

Ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι η απαρχή  του Ισραήλ, ο Αβραάμ, οι Προφήτες, οι Πατριάρχες, οι Δίκαιοι ήταν μία αγία ρίζα, μία ελιά και όλος ο απόγονος Ισραηλίτικος λαός τα κλαδιά αυτού του δένδρου.

Κάποτε αυτά τα κλαδιά εξ' αιτίας της απιστίας κόπηκαν, κι μπολιαστήκαμε εμείς οι Έλληνες  ως αγριελιά πάνω στην αγία ρίζα.

Να μην περηφανευόμαστε όμως διότι ως κλάδοι που είμαστε, δεν κρατάμε εμείς τη ρίζα, αλλά η ρίζα κρατά εμάς.

Κι αν τόσο εύκολα εμείς η κλάδοι αγριελιάς μπολιαστήκαμε πάνω στην αγία ρίζα, πόσο εύκολα μπορούμε να κοπούμε και να ξαναμπολιαστούν εκείνοι που ήταν κλάδοι της αρχικής αγίας ελιάς;

Δηλαδή πόσο εύκολα μπορούμε να απιστήσουμε εμείς και να πιστέψει το Ισραήλ στον Χριστό!

Ο Άγιος Παΐσιος προφητικά είδε πριν χρόνια κάτι συγκλονιστικό που σχετίζεται με τις ημέρες μας.

Είπε χαρακτηριστικά: «Από το κακό που επικρατεί σήμερα θα βγει μεγάλο καλό. Βλέπω μια ελιά. Το ένα της κλωνάρι έχει ξεραθεί, το άλλο το τρώγει η κάμπια και θα ξεραθή και αυτό. Αλλά πετιέται ένα άλλο βλαστάρι από κάτω που έχει πολύ θυμό (δύναμη) και αναπτύσσεται γρήγορα».

Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία, αλλά οι Άγιοι γνωρίζουν καλύτερα. Με την παραβολή της ελιάς μίλησε και ο Άγιος Παΐσιος και ο Απόστολος Παύλος.

Γι΄αυτά ακριβώς είχα μιλήσει πριν λίγα χρόνια μέσα από το κείμενο «Η ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΗ ΕΛΑΙΑ» το οποίο είχα γνωστοποιήσει σε όλους τους Προκαθημένους της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο Άγιος Παΐσιος και ο Απόστολος Παύλος  απευθύνονται στην ελληνική σκέψη, στην λογική μας, στο φιλότιμό μας.

Μας προτρέπουν να είμαστε ταπεινοί στην καρδιά όπως ο Χριστός μας και να ανταποδώσουμε αυτή την ευεργεσία στον Χριστό, με την εκπλήρωση της αποστολής μας, που δεν είναι άλλη από το να ποτίσουμε με καθαρό και αγνό νερό το νέο βλαστάρι του Αγίου Παϊσίου  και να φέρουμε όλα τα έθνη στο Φώς του Χριστού.

Να μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να Τον στεναχωρήσει όπως οι Ιουδαίοι, αλλά να Τον ευχαριστήσουμε με την μετάνοιά μας και να Τον δοξάσουμε με τον τρόπο ζωής μας.

«Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις·  Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα;  τοὺς τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκαθάρισα,  ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας;  ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε·  οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, κᾀκεῖνα με δοξάσουσι, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι,  κᾀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωὴν τὴν αἰώνιον». (Αντίφωνο ΙΒ' της Μεγάλης Παρασκευής)

Οι Έλληνες από το 1204 και το 1453 περιπλανώνται σε μία διαρκή Οδύσσεια με προορισμό τη χαμένη Ιθάκη τους.

Ο Θεός έστειλε κάποτε έναν "Οδυσσέα", τον Ιωάννη Καποδίστρια, που αφού περιπλανήθηκε στην «Οδύσσεια» της Ευρώπης, έφθασε στην δική του Ιθάκη την Ελλάδα, για να φέρει και στην Ιθάκη τους περιπλανώμενους Έλληνες.

Ο Καποδίστριας με φανερή τη Θεία Χάρη σε όλα όσα έπραξε, κατάφερε να πραγματοποιήσει όλα τα αδύνατα, τα απίθανα.

Γι' αυτό και θα γράψει:  «…και κόπος μακρός, σπουδαίος και καρτερικός, εκ προαιρέσεως ευθείας και καθαράς εκπονούμενος, πολλά πολλάκις των ανθρώπων, απίθανα πρώτα φαινόμενα, πρακτά παρασκεύασεν».

Ο Καποδίστριας ήταν αυτό που θα περιγράψει ο Ρώσος συγγραφέας Νικολάι Καραμζίν «ο πιο έξυπνος άνθρωπος στην αυλή του Τσάρου».

Κι όμως αυτός ο μεγαλύτερος διπλωμάτης της Ευρώπης, απαρνήθηκε τα πάντα και με βαθειά πίστη στο Χριστό ήρθε να βοηθήσει στην Ανάσταση του Γένους μας, να μας οδηγήσει στο λιμάνι της Ιθάκης. 

Κι εμείς τον δολοφονήσαμε στα σκαλιά της Εκκλησιάς και ξεκινήσαμε για μία νέα Οδύσσεια.

Στον Καποδίστρια δεν βρήκε τόπο ο φόβος που τον πολιόρκησε μέσα από τον αδελφό του, που τον προέτρεπε να μην πάει στην Εκκλησία, αφού ήταν σίγουρο ότι θα δολοφονηθεί.

Αλήθεια γιατί δεν αναρωτιέται ο Έλληνας σήμερα, που του έκλεισαν τις εκκλησιές με φόβο και υπουργικές αποφάσεις, γιατί ο Καποδίστριας λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του θα πει: «Θα έλθει κάποτε η στιγμή που οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασία της θυσίας μου». 

Ένας άλλος Οδυσσέας, ο Ελύτης, μέσα απ' την ποιητική του παρακαταθήκη συνεχίζει να δείχνει τον δρόμο, ειδικά αυτόν του μέλλοντος: «Οι ζωντανοί καθορίζουν το παρόν, οι Μεγάλοι νεκροί το μέλλον».

Το 1943 η κηδεία του σπουδαίου Κωστή Παλαμά  εξελίχθηκε ως η κορυφαία αντιστασιακή εκδήλωση.

Χιλιάδες Ελλήνων συνόδεψαν το φέρετρό του τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο, γιατί σε κείνο το φέρετρο ακουμπούσε ολόκληρη η Ελλάδα.

Ο Παλαμάς άφησε τη δική του παρακαταθήκη το 1905 στο ποίημα των Επτά Νησιών: «του Καποδίστρια η ψυχή κι ο ίσκιος του Οδυσσέα φιλιούνται ταιριαστά. Άμποτε από το ταίριασμα κι από το φίλημά τους κάποιος να γεννηθεί, πλάστης, απάνου απ’ τους γκρεμούς κι απάνου απ’ τους θανάτους, με λόγο, ή με σπαθί!»

Ας κρατάμε στη μνήμη μας  το γεγονός ότι ο Ελληνισμός ως αυτοκρατορία της σκέψης  έχει γεννήσει Οδυσσέα και Καποδίστρια. Μπορεί να το πράξει ξανά  και να φτάσει και στη δική του Ιθάκη.

Πηγή:   romfea.gr