Ο πόθος της Θείας Κοινωνίας και ο εμπαιγμός του.

Τρυφωνόπουλος Γεώργιος,

Θεολόγος Α.Π.Θ. 

---

Η εκκλησία φανερώνεται μέσα στον κόσμο και πορεύεται εν χρόνω  και τόπω σ’ αυτόν. Υπερβαίνει τα χρονικά όρια και ταυτόχρονα κινείται σ’ αυτά.

Ζει το παρελθόν στο παρόν και με βάση αυτό πορεύεται στην κοινωνία των εσχάτων. Ενιαία, ως εκκλησία ζώντων και κεκοιμημένων, θριαμβεύουσα και στρατευόμενη.

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν μονάχα στην Ευχαριστιακή Σύναξη.

Επομένως η μετοχή των πιστών στην Θεία Ευχαριστία είναι απαραίτητη, αφού αποτελεί την τέλεια κι αναντικατάστατη μετοχή στην εν Χριστώ Ζωή.

Καθώς η νοερά ευχή έχοντας ως βασική γραμμή την κάθαρσή,  τον φωτισμό και την θέωση ολοκληρώνεται στην Θεία Κοινωνία, αλλά και κάθε μυστήριο κι ακολουθία μέσα στην εκκλησία, σκοπό και στόχο έχει την εισαγωγή του πιστού στο Μυστήριο των Μυστηρίων, ακόμα κι αυτή η Αγία Γραφή.

Σε κάθε γεγονός της Ζωής του Χριστού, δηλαδή στις Δεσποτικές εορτές, δεν είναι τυχαίο ότι το «Είδομεν το Φως», αντικαθίσταται από το απολυτίκιο της εορτής, δηλώνοντας ότι τότε και μόνον τότε, τα μέλη του Σώματος του Χριστού βιώσαν και μετείχαν ουσιαστικά στο εορταζόμενο σωτηριολογικό γεγονός. 

Φέτος, βρισκόμαστε σε μια δύσκολη συγκυρία, ένας ραγδαία μεταδιδόμενος ιός έκανε την εμφάνιση του σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Σπέρνοντας  τον θάνατο και τον τρόμο.

Γι’ αυτό κι απαιτούνται τα κατάλληλα μέτρα για να προστατευτεί η υγεία των ανθρώπων, μετρά για τον καταρτισμό των οποίων είναι υπεύθυνη η επιστημονική κοινότητα. Κι αυτή με την σειρά της τα εισηγείται στην κυβέρνηση, η οποία λαμβάνει τις τελικές αποφάσεις.

Από την στιγμή που η κυβέρνηση πήρε την πρωτοβουλία να κλείσει κάθε χώρο θρησκευτικής λατρείας, για υγειονομικούς λόγους,  η εκκλησία της Ελλάδος δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά, εφόσον καμία απόφαση δεν θα ήταν δυνατή ν’ ακυρώσει εκείνη της πολιτείας που στόχευε στην κοινωνική προστασία. 

Επομένως, η μόνη δυνατότητα, η σύγκρουση με το κράτος, που θα προκαλούσε εμφύλιες καταστάσεις και ταραχές. Μα κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει σ’ όσους ακολουθούν τον Άρχοντα και Δωρεοδότη της Ειρήνης Χριστό.

Αλλά και πως η εκκλησία ν’ απευθύνει αυτή την προτροπή μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα όπου ο  Χριστός βαδίζει Σιωπών   προς το εκούσιο Πάθος. 

Παρά ταύτα, στις καρδιές των πιστών υπάρχει άσβεστος ο ευλογημένος πόθος για την Θεία Κοινωνία. Επιζητούν να προσέλθουν σ’ αυτήν, ανυπομονούν να έρθει εκείνη η ώρα που θα μπορούν και πάλι να κοινωνούν.

Τι πιο όμορφο και πιο ζωντανό για την εκκλησία του Χριστού, τα μέλη της να ποθούν διακαώς την ένωση μαζί Του και ταυτόχρονα μεταξύ των; 

Άνθρωποι που εδώ και κάτι εβδομάδες χλευάστηκαν διαπομπεύτηκαν στα δελτία των οκτώ, αλλά δεν κάμφθηκαν, δεν έσβησε αυτή η ζέση για την Θεία Κοινωνία.

Τους αντικρύζεις με σεβασμό κι ευλάβεια δοξάζοντας τον Θεό. 

Αλλά ενώ η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ζητά σιωπή, εκείνη καταστρατηγείται από πολλούς κληρικούς όλων των βαθμίδων και θεολόγους, προκειμένου να υπερασπιστούν τις Συνοδικές αποφάσεις κοσμώντας  παράλληλα τους πιστούς με διάφορα προσβλητικά επίθετα, επιφορτίζοντας τους με ενοχές. 

Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που εκόντες άκοντες γίνονται αντιπρόσωποι του Θεού, λέγοντας πως μ’ αυτόν τον τρόπο Εκείνος μας έδιωξε από τις εκκλησιές, δεν μας θέλει πλέον στους ναούς.

Προσθέτοντας τους κι άλλη στεναχώρια στην ήδη υπάρχουσα. 

Σεβαστοί πατέρες κι αδελφοί, αν ο Θεός αποστρέφεται τον λαό Του που με τόσο πόθο τον αναζητά και κλείνει τις πόρτες, τότε όλους εμάς τους ψάλτες, αλλά κι εσάς τους κληρικούς, που στεκόμαστε όχι λίγες φορές στο αναλόγιο και στο Ιερό Θυσιαστήριο, γεμάτοι από εγωισμό κι έπαρση τι θα έπρεπε να μας επιβάλλει, ισόβιο αποκλεισμό!

Μήπως θα πρέπει να δούμε αν εμάς αποστρέφεται ο Θεός, που έχει σβηστεί ο πόθος για την Θεία Κοινωνία, που στο πειρασμό των δημοσίων σχέσεων και των φωνητικών επιδείξεων εκατέρωθεν, ξεχάσαμε πως διακονούμε το Μυστρήριο της Ζωής εκπροσωπώντας τον λαό ο καθένας στην θέση του.

Ελάχιστοι κληρικοί και θεολόγοι μιλούν πλέον για την συνεχή Θεία Κοινωνία, που αποτελεί τον πρώτο και μοναδικό σκοπό αποστολής της εκκλησίας απ’ όπου πηγάζουν όλες οι άλλες αποστολές της εν  τω κόσμω. 

Μήπως εμείς δεν κατηχήσαμε τους πιστούς, δεν τους μιλήσαμε για την Ζωή που χαρίζει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Κι έτσι στα μάτια των περισσοτέρων φαντάζει ως έθιμο κι ευλογία των ημερών. 

Χρειάζεται λοιπόν, ν’ ανακουφίσουμε την αγωνία των ανθρώπων και να επαινέσουμε τον πόθο τους δοξολογώντας τον Θεό, λέγοντας τους πως δεν πρόκειται Εκείνος να εκλάβει την απουσία τους ως περιφρόνηση, αφού η εκκλησία εν Συνόδω δια των επισκόπων ανέλαβε την ευθύνη με βάση τις οδηγίες της πολιτείας για την προστασία της δημόσιας υγείας.

Επιπλέον, ούτε και ο Ίδιος αποστράφηκε τον λαό Του, απεναντίας είναι παρών ανάμεσα μας, Συσταυρούμενος και Συμπάσχων μαζί μας, αλλά ταυτόχρονα Αναστάς και νικητής του θανάτου για χάρη μας. 

Η Θεία Λειτουργία προτυπώνει την Βασιλεία του Θεού, οδηγεί στα έσχατα, που είναι η ατελεύτητη συνάντηση με τον Χριστό.

Στο Άγιο Δισκάριο μέσα στις μερίδες του μετέχουμε όλοι, οι άγιοι, οι δίκαιοι, οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι, όσοι είναι παρόντες κι όσοι για λόγους αιτίας όπως στην παρούσα φάση δεν μπορούν να είναι.

Εκεί είναι η μερίδα του καθενός μας, όλου του κόσμου για την ζωή του οποίου προσφέρεται ως θυσία ο Ίδιος ο Θεός. 

Είναι εύκολο να ελέγχεις, να εμπαίζεις και να υποβιβάζεις τον πόθο των ανθρώπων, όταν εσύ βρίσκεσαι στην ασφάλεια της Αγίας Τράπεζας καθημερινά. Όταν δεν έρχεσαι στην θέση τους, δεν μπορείς να τους νιώσεις, το δύσκολο είναι όχι να διασκεδάσεις τον πόθο, αλλά να τον γλυκάνεις, να τον μετατρέψεις σ’ ευχαριστιακή προσμονή του Θεού, σε μια ανάσταση καρδιά μετά την Ανάσταση. 

Γι’ αυτό, ας βαδίσουμε με χαρά  ελπίδα και ευχαριστιακή δοξολογία στον Θεό το υπόλοιπο του αγώνος, με αμείωτη ένταση τώρα που βρισκόμαστε στο κατώφλι της Μεγάλης Εβδομάδος, συνεχίζοντας αν είναι δυνατόν και δεν έχουμε προβλήματα υγείας την νηστεία μέχρι την φωταυγή νύκτα της Αναστάσεως.

Στιγμή να μην αφήσουμε τον Χριστό στην πορεία του προς το εκούσιο Πάθος, η σκέψης μας να μην ξεφύγει ούτε λεπτό από τον τάφο του Λαζάρου, στην υποδοχή Του στα Ιεροσόλυμα, στον Νιπτήρα και στον Μυστικό Δείπνο, στην προσευχή της Γεθσημανή, στην αυλή του αρχιερέως, στο πραιτόριο του Πιλάτου, στον Γολγοθά, στο καινό και μετά τρεις ημέρες κενό μνημείο, για να Τον δούμε στην Ανάσταση Του.

Αυτή η συμπόρευση εξαρτάται από εμάς κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας την στερήσει εκτός από τον εαυτό μας. Κι αναστημένοι να ξανανταμώσουμε, όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ως Ευχαριστιακή Σύναξη, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και πάλι στους ναούς μας!

Καλή Ανάσταση!

Πηγή:   romfea.gr