Ένας αλλιώτικος Επιτάφιος…

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

---

Πριν 78 χρόνια… Μ. Παρασκευή του 1942. Η Θεσπρωτία βρισκόταν υπό τριπλή Κατοχή. Των Γερμανών, των Ιταλών και των «Τσάμηδων».

Οι εκτελέσεις του Ορθόδοξου πληθυσμού, κυρίως από τους «Τσάμηδες» ήταν στην ημερήσια διάταξη.

Δεν τολμούσαν οι άνθρωποι να κυκλοφορήσουν και είχε απαγορευτεί οποιαδήποτε θρησκευτική εκδήλωση.

Δεν άντεχαν οι κάτοικοι, όμως, να μη ψάλλουν την ταφή του Κυρίου, μέσα από την οποία πρόσμεναν την Ανάσταση.

Παρότι και αυτοί ήταν σταυρωμένοι και ενταφιασμένοι κάτω από την απειλή των όπλων, πεινασμένοι και απελπισμένοι, σε χωριό κοντά στην Ηγουμενίτσα, από τα ονομαζόμενα αρβανιτοχώρια,  αποφάσισαν να περιφέρουν τον Επιτάφιο!

Όχι, βέβαια, στους δρόμους του χωριού, όπως συνηθιζόταν,  ούτε στο ναό, αλλά σ’ ένα σπίτι!

Ναι, σ’ ένα σπίτι, απλά, χωρίς στόλισμα. Μαζεύτηκαν, όσοι μπόρεσαν, και παιδιά ανάμεσά τους, με κάθε προφύλαξη, ώστε να μη γίνουν αντιληπτοί από τους κατακτητές.

Οι κόκκινες λαμπάδες, που κρατούσαν στα χέρια, φώτιζαν το χώρο…

Ιερέας δεν υπήρχε, αφού ο εφημέριός τους είχε συλληφθεί και βασανιστεί, κατηγορούμενος για πατριωτική δράση.

Αφού όλοι μαζί έψαλλαν με σιγανή φωνή τα εγκώμια, ο μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας, το θυμούνται συγκλονισμένοι ακόμα οι γεροντότεροι, που τότε ήταν  μικρά παιδιά, που αυτή τη θύμηση δεν μπορούν με τίποτε να τη σβήσουν από το μυαλό και την καρδιά τους, με τρεμάμενα χέρια κρατούσε στα χέρια τον Επιτάφιο (χωρίς το κοβούκλιο), που τον είχαν μεταφέρει από το ναό. Έκλαιγε αυτός, έκλαιγαν και οι άλλοι.

Και τα δάκρυα αυτά, που έρρεαν σαν ποτάμι και έκαναν υγρό τον Επιτάφιο, ήταν παρακλητικά. Ικέτευαν τον Εσταυρωμένο, να τους απαλλάξει από το βαρύ φορτίο, από το σταυρό της σκλαβιάς και γρήγορα, ο σταυρός και ο τάφος Του, να γίνουν σύμβολα και της δικής τους Ανάστασης.

Τονωμένοι από την πίστη και την ελπίδα στο Χριστό, με εμπιστοσύνη στην παντοδύναμη βοήθειά Του, αψήφησαν τον μεγάλο κίνδυνο, γιατί θα μπορούσαν, αν συλλαμβάνονταν, να εκτελεστούν…

Παρά την εξόντωση, τη βία, την καταπίεση και τις στερήσεις δεν λιποψύχησαν. Δεν λησμόνησαν την ακαταμάχητη ισχύ του Χριστού, που  εξήλθε νικητής και θριαμβευτής μέσα από τον τάφο.

Μπορεί να ήταν σφιγμένη η καρδιά τους. Μπορεί να είχαν ανοιχτές πληγές στην ψυχή τους, αλλά και στα σώματά τους. Μπορεί ο θάνατος να τους παραμόνευε, αλλά η σκιά του δεν τους παρέλυε.

Το παγερό χνώτο του δεν τους νέκρωνε. Γιατί ήξεραν ότι αυτά θα τα διαλύσει η Ανάσταση του Χριστού, που κάποια στιγμή, ήταν αδύνατο να μη φτάσει και σ’ αυτούς το χαρμόσυνο μήνυμά της.

Πίστευαν μέσα στην τυραννία και στην τυράγνια ότι η Ανάσταση, μετά τη θυσία, θα είναι και ο δικός τους κλήρος.

Πηγή:   romfea.gr