Παναγία Λέχωβα, η κρυμμένη μορφή της Παναγίας.

 

του Σπύρου Συμεών

---

Αχ Παναγιά μου, μητέρα των χριστιανών και τροφός καθενός που στα "φουστάνια" σου προστρέχει για βοήθεια.

Αναρίθμητα τα προσωνυμία που εμείς τα παιδιά σου, σου έχουμε αποδώσει. Άλλα ένεκα θαυμάτων, άλλα ένεκα χαρισμάτων, άλλα λόγω των πολυάριθμων χαρακτηριστικών Σου κι άλλα από τοπωνύμια των τόπων στους οποίους χτίστηκαν μοναστήρια προς τιμήν Σου.

Έτσι και η Παναγία η Λέχωβα που στέκει Κυρά και Βασίλισσα στο θρονί Της εκεί στην Κορινθία σε έναν μαγευτικό τόπο κοντά στον χείμαρρο Ελισσώνα μέσα σε ένα κατάφυτο από έλατα δάσος σε υψόμετρο 1050 μέτρων στο όρος Βέσιζα.

Το προσωνύμιο Λέχωβα είναι πιθανόν σλαβικής προελεύσεως και συγκεκριμένα από την λέξη "lecha" που σημαίνει λιβάδι- αγρός όπου ο χρόνος το παράφρασε κι έφτασε στο σημερινό Λέχω(/ο)βα, κάτι που έχει βάση αν αναλογιστεί κανείς ότι το πεδίον που σήμερα έχει μετατραπεί σε αμπελώνα της μονής κάποτε ήταν λιβάδι, βοσκότοπος, στην ευρύτερη περιοχή του οποίου ίσως εγκαταστάθηκαν κατά την βυζαντινή περίοδο Σλάβοι βοσκοί όπου είτε έφεραν μαζί τους κάποιο εικόνισμα της Παναγίας είτε λόγω της καταγωγής τους η περιοχή πήρε τοπωνύμιο σλαβικό.

Βέβαια υπάρχει και μια ακόμη εκδοχή που αναφέρει ότι η μονή ιδρύθηκε στο σημείο που παλαιότερα στην αρχαιότητα υπήρχε μαιευτικό παράρτημα του αρχαίου Ασκληπιείου της Τιτάνης κάτι που ως εκδοχή θεωρείται πλέον ως επικρατέστερη μιας και πλησίον της μονής υπάρχει και χείμαρρος όπου τόποι με τρεχούμενα νερά επιλέγονταν για ιαματικά-ιατρικα κέντρα κατά την αρχαιότητα αλλά και η βραχώδης σπηλιά που βρίσκεται πολύ κοντά στην Μονή όπου ερευνητές ανακάλυψαν θραύσματα από αγγεία και πήλινα δοχεία που απεικονίζονται κατά το πλείστον γυναικείες μορφές και από άλλα ευρήματα πιθανολογούν την ύπαρξη κάποιου αρχαίου ιερού στην περιοχή που ίσως αν συνειρμικά το συνδέσουμε με το τοπωνύμιο Λέχωβα μπορεί να προέρχεται από το παράγωγο "λεχώ" της λέξης λοχεία και λεχώνα που αναφέρεται στην χρονική περίοδο κοντά στην γέννα μιας γυναίκας ή της λέξης λόχειος που σηματοδοτεί τον τόπο όπου μια γυναίκα γεννάει.

Κι έτσι η Παναγία από τον τόπο που της αφιερώθηκε ένα μοναστήρι μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο, σε έναν λιβαδότοπο γεμάτο έλατα πήρε και την ονομασία που όπως τα πράγματα δείχνουν ήταν τόπος με αρχαία ιστορία και λειτουργούσε ως μαιευτικό κέντρο κι έτσι έφτασε μετά από αιώνες να ονομάζεται Λέχωβα.

Το μοναστήρι της δε, σύμφωνα με νεότερες μελέτες που απορρέουν από την διερεύνηση του καθολικού και συγκεκριμένα του δαπέδου του ανάγεται στον 11ου αιώνα ωσάν κι αυτού της Παναγίας της Βαρνάκοβας και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα μεσοβυζαντινή μνημεία της Πελοποννήσου.

Η εφέστιος εικόνα της μονής είναι η Παναγία η Λέχωβα ή αλλιώς η Λεχωβιότισσα.

Κρυμμένη μέσα σε ένα κούφωμα ενός δέντρου μεγάλου όπου σύμφωνα με την παράδοση παιδιά που έπαιζαν μιαν άλλην εποχή κρύφτηκαν στην κουφάλα του δέντρου κι έτσι βρήκαν την Παναγιά ή ίσως θέλημα Της να ήταν και στους επίγειους αγγέλους να ήθελε να εμφανισθεί ξανά αφού κάποιοι εκεί την είχαν κρύψει για να την προφυλάξουν από λεηλασίες...

Η ιστορία και η παράδοση χάθηκε στο διάβα των αιώνων κι έτσι λησμονήθηκε και η ιστόρηση τούτης της εικόνας της Παναγίας όπου η τύχη έλαχε πριν λίγα χρόνια να αποκαλύψει ένα μυστικό Της.

Το 1993 αποφασίσθηκε να συντηρηθεί η εικόνα που ο καιρός στο διάβα του της άφησε πολλά σημάδια κι εκεί ανακαλύφθηκε πως η εικόνα ήταν επιζωγραφισμένη και κάτω από αυτήν υπήρχε προγενέστερη εικόνα της Παναγιάς που "κρυβόταν" και αυτή χρονολογούταν στα τέλη του 17ου αιώνα έργο ενός Ζακυνθινού αγιογράφου.

Η Παναγία Θεοτόκος ακολουθεί το πρότυπο της Παναγίας του Θείου Πάθους.

Απεικονίζεται σε προτομή, φορώντας πράσινο κεφαλόδεσμο πλεγμένο δικτυωτά, το λεγόμενο «κεκρυκέφαλο», και από πάνω πορφυρό (χρώμα βασιλικό) μαφόριο με χρυσή ταινία στο περίζωμα.

Με το αριστερό της χέρι κρατάει τον Χριστό και κλίνει στοργικά το κεφάλι της προς τον Υιό Της.

Στο πάνω μέρος διακρίνονται οι δύο αρχάγγελοι να επιδεικνύουν τα σύμβολα του μελλοντικού Θείου Πάθους, στο οποίο θα υποβάλλονταν ο Σωτήρ του Κόσμου.

Στα δεξιά διακρίνεται ο Γαβριήλ να προτείνει τον σταυρό, ενώ στα αριστερά ο Μιχαήλ προσκομίζει τον σπόγγο, την λόγχη και τα καρφιά. Τα δε χέρια τους είναι καλυμμένα με ύφασμα λόγω σεβασμού προς τα αντικείμενα που μεταφέρουν που από όπλα πόνου μετατράπηκαν σε ιερά μιας και ήρθαν σε επαφή με τον Έναν.

Ο μικρός Χριστός είναι στραμμένος προς τον αρχάγγελο Γαβριήλ, δείχνοντας ένα αίσθημα φόβου στην θέα του σταυρού και ενστικτωδώς αναζητά την μητρική προστασία, πιάνοντας με το αριστερό του χέρι το μαφόριο της Θεομήτορος και με το δεξί σφίγγει τον αντίχειρα της, είναι η στιγμή που υπερισχύει η ανθρώπινη φύση Του.

Κάθε χρόνο ξεκινά λειτανείς της Παναγίας της Λέχωβας όπου ξεκινά από το μοναστήρι και περνάει μέσα από το χωριό Κρυονέρι που είναι πλησίον της μονής.

Οι κάτοικοι του χωριού την έχουν καύχημα τρανό μα και δεκάδες θαύματα της αφηγούνται, μα τα ξακουστά της θαύματα ξεπερνούν κάθε λόγοις ανθρώπινο όριο και φθάνουν μακρυά εκεί στα μέρη που υπάρχουν άνθρωποι που ταπεινά πιστεύουν και με πόθο Της εκζητούν την Θεία παρέμβαση Της.

Πολλά δε, από τα θύματα που τις απαριθμούνται αφορούν άτεκνες οικογένειες όπου με προσευχή και ικεσίες στην Παναγία την Λέχωβα απέκτησαν παιδί παρά των γιατρών το ακατόρθωτο πίστευμα, κι έτσι από μεσσίτρια έφερε παιδιά σε οικογένειες και ως Λεχω-βα τις λεχώνες σκέπασε και τα βρέφη αγγάλιασε στην ζεστή αγκαλιά Της όπως έκανε και με τον "τρομαγμένο" μικρό Χριστό στην θέα των Αχράντων Παθών που προσκόμισαν οι αρχάγγελοι...

Πηγή:  romfea.gr