Γιατί μπαμπά ανεβαίνεις στον ουρανό και κατεβαίνεις κρατώντας φωτια;

 

Κάποτε ένας έγγαμος ιερέας,κρατώντας από το χεράκι τον πεντάχρονο γιο του,πήγαινε στην εκκλησία να κάνει εσπερινό.

Ο μικρός καθώς βαδιζανε όλο και κάτι έλεγε και εντελώς απροσδοκητα του έκανε την εξής ερώτηση: γιατί μπαμπά,στη θεία λειτουργία,όταν πρόκειται να αγιασης την θεία κοινωνια,όλο κλαίς; και ύστερα ανεβαίνεις πετώντας στον ουρανό και κατεβαίνεις πάλι κρατώντας πολλή φωτιά στα χέρια σου;και γιατί πρώτα την βάζεις πάνω στο ψωμάκι και ύστερα στο Άγιο Ποτηριού με το κρασάκι;γιατί δεν καίγεσαι;εγώ τα χεράκια σου δεν τα είδα ποτέ καμμένα!!
Ο αγιασμένος εκείνος παπουλης,σταμάτησε άφωνος από την έκπληξη και ύστερα έντρομος ρώτησε το παιδί του:ποτέ τα είδες αυτά παιδάκι μου;
-Να προχθές που ήταν Κυριακή!!
Και τότε ο ιερέας λέει σοβαρά στο παιδί του:πρόσεξε παιδάκι μου μην τα πεις αυτά σε κανέναν.Με ακούς; σε κανέναν.

-Καλα μπαμπά...να φιλώ..σταυρό!!!
Αυτά μου τα διηγήθηκε το ίδιο το παιδάκι που ήταν πλέον άνδρας,πενηντάρης για τον ιερέα πατέρα του.
Η αληθινή ιστορία έχει πνευματική βαρύτητα για την οποία ελέχθη.Γιατι μόλις τελείωσε την ιστορία ο παπαγυιος πρόσθεσε:αυτές τις μέρες,πάτερ μου,αμάρτησα κατακρίνοντας δύο ιερειςγια κάποιες κακες τους πράξεις,όπως μου τις μετέφεραν,τους έβρισα,τους
κατέκρινα και τους σύγκρινα με τον αγιασμένο πατέρα μου.Χθες το βράδυ ο πατέρας μου ήλθε στον ύπνο μου,ολολαμπρος σαν τον ήλιο!!! με κοίταξε σοβαρά και αυστηρά και μου είπε"δεν γνωρίζεις ότι στα πρόσωπα των ιερέων κατέκρινειςεμένα τον πατέρα σου;η μήπως δεν κάνουμε λάθη όλοι;και όταν κατακρίνεις παιδί μου τον οποιονδήποτε ιερέα σου το είπα πολλές φορές,κρίνεις τον ίδιο τον Θεό που τον έκανε ιερέα".
Και τότε ο παπαγυιος άρχισε να κλαίει και εγώ έμεινα άφωνος από την κατάπληξη μου.Του ζήτησα την άδεια να διηγούμαι αυτό το φοβεροτατο λειτουργικό βίωμα,ανώνυμα.
Ο Θεός να μας φυλάει και εμένα και τον ταλαίπωρο,που έγραψα τόσα πολλά εαυτό το βιβλίο,διότι,"ο γνους και γράψας και μη ποίησης δαρησαται πολλάς".

Πρωτοπρεσβύτερος
π. Στέφανος Αναγνωστοπουλος