Δέξου και τα δικά μου πικρά δάκρυα…

 

Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, εσύ που έκλαψες όταν πέθανε ο φίλος σου Λάζαρος, και άφησες να στάξουν δάκρυα λύπης και συμπάθειας για κείνον, δέξου και τα δικά μου πικρά δάκρυα.

Με τα πάθη σου επάνω στο Σταυρό, θεράπευσε τα πάθη μου με τις πληγές σου, γιάτρεψε τα τραύματά μου με το αίμα σου, καθάρισε το αίμα μου, και την ευωδία του ζωοποιού σου σώματος συγκέρασέ την με το σώμα μου η χολή, που οι σταυρωταί σου σε πότισαν, ας γλυκάνει τη ψυχή μου από την πίκρα, με την οποία με πότισε ο διάβολος.

Το άγιο σώμα σου, που το τάνυσαν επάνω στο ξύλο του Σταυρού, ας ανεβάσει προς εσένα το νου μου, τον οποίο τράβηξαν προς τα κάτω οι δαίμονες.

Η κεφαλή σου, την οποία έκλινες επάνω στο Σταυρό, ας σηκώσει ψηλά το κεφάλι μου, που τόσα ραπίσματα έχει δεχτεί κατά πρόσωπο από τους αντιπάλους μου δαίμονες. Τα πανάγια χέρια σου, που από τους άπιστους καρφώθηκαν επάνω στο Σταυρό, ας με ανεβάσουν προς εσένα, καθώς βρίσκομαι πεσμένος στα βάθη της απώλειας, όπως το πανάγιο στόμα σου μας υποσχέθηκε. Το πρόσωπό σου, που απ’ τους θεοκατάρατους δέχτηκε εμπτυσμούς και ραπίσματα, ας καθαρίσει και το δικό μου πρόσωπο, το οποίο καταλερώθηκε από τις αμαρτίες.

Η ψυχή σου, την οποία, όντας ακόμη πάνω στο Σταυρό, παρέδωσες στο Πατέρα σου, ας οδηγήσει κ’ εμένα προς εσένα, με τη χάρη σου. Η καρδιά μου δεν πονάει να τρέξει προς αναζήτησή σου.

Δεν έχω μετάνοια, ούτε κατάνυξη, αυτά που επαναφέρουν τα παιδιά στο πατρικό τους. Δεν έχω δάκρυα παρακλήσεως, Δέσποτά μου. Ο νους μου έχει σκοτιστεί, βυθισμένος στα βιοτικά και τα υλικά, και δεν μπορεί να σε ατενίσει με πόνο, η καρδιά μου έχει παγώσει από τους πολλούς πειρασμούς και δεν μπορεί να ζεσταθεί από τα δάκρυα της αγάπης της για σένα.

Όμως, εσύ Κύριε Ιησού Χριστέ, που είσαι ο θησαυρός όλων των αγαθών, δώρισέ μου ολοκληρωτική μετάνοια και καρδιά υπομονετική στους κόπους, για να μπορώ να βγαίνω στην αναζήτηση σου ολόψυχα‡ γιατί χωρίς εσένα είμαι αποξενωμένος από κάθε αγαθό‡ χάρισέ μου, λοιπόν, ω Αγαθέ, τη χάρη σου. Ο ουράνιος Πατέρας, που σε γέννησε από τους κόλπους του πριν από τους χρόνους όλους και προ των αιώνων, ας ξανακαινουργιώσει και σ’ εμένα τη μορφή της εικόνας σου.

Εγώ σ’ εγκατέλειψα, μα εσύ μη μ’ αφήσεις εγώ έφυγα από κοντά σου, μα εσύ βγες να με αναζητήσεις‡ βάλε με πάλι στην αυλή σου, μαζί με τ’ άλλα πρόβατα της εκλεκτής σου ποίμνης, και θρέψε με κ’ εμένα μαζί τους με τη χλόη των θείων σου μυστηρίων, αυτών των μυστηρίων που κέντρο τους είναι η καθαρή καρδιά, που μπορεί κανείς να δει και την έλλαμψη των αποκαλύψεών σου, η οποία είναι αναψυχή και παρηγοριά όλων, όσοι κοπίασαν μέσα σε θλίψεις και πολυποίκιλα βάσανα.

Μακάρι, αυτή την έλλαμψη ν’ αξιωθούμε ν’ απολαύσουμε κ’ εμείς, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία σου, που είσαι ο σωτήρας μας Ιησούς Χριστός, και τώρα και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Οσίου Ισαάκ του Σύρου – Π. Β. Πάσχου, Το πένθος και το φως της ημέρας, Εκδ. Αρμός)

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας