Περί Θείας αγάπης. Ο Γέροντας πατέρας Νεκτάριος Βιτάλης.

 

Γράφει η Αμαλία Ε. Κοκολάκη,
Ερευνήτρια χριστιανικής, ελληνικής παράδοσης

---

Στις 8 Φεβρουαρίου 2021 μ. Χ. τελέστηκε το τριετές μνημόσυνο του Ουρανοπολίτη, μακαριστού Γέροντος Πατρός Νεκταρίου Βιτάλη, Μέγα Καθηγούμενου της Ιεράς Μονής Αγίου Αθανασίου Κουβαρά, στον Ιερό, Προσκυνηματικό Ναό του Αγίου Νεκταρίου, στην Καμάριζα Λαυρίου. Στο Αρχιερατικό μνημόσυνο του αγαπημένου μας Γέροντα χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαος.

Δε θα μπορούσαμε σε ένα μικρό αφιέρωμα ν’ αποτυπώσουμε, τα συναισθήματα, θαυμαστά γεγονότα, και τις αναμνήσεις από τις επισκέψεις μας στον Γέροντα, πατέρα Νεκτάριο Βιτάλη.

Προκειμένου να επιχειρήσουμε να αναφερθούμε στις αρετές, που συνθέτουν τον χριστιανικό και ηθικό χαρακτήρα του, αλλά και στον τρόπο που διήγε τον βίο του θεωρούμε ότι είναι αναγκαία η παράθεσις του λόγου των Μεγάλων Πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας μας, δοκιμίων, τα οποία είναι οδηγοί αυτογνωσίας, αλλά και η χρησιμοποίηση του ίδιου του λόγου του Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, όπως αυτός παραδίδεται μέσω του έργου του: Το γνώθι σαύτόν.

Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στους «Περί Ιεροσύνης» λόγους του, οι ιερείς έλαβαν εξουσία τέτοια, την οποία ο Θεός ούτε στους Αγγέλους, ούτε στους Αρχαγγέλους έδωσε, και συνεχίζει λέγοντας πως ο ίδιος ο Παράκλητος έδωσε αυτήν την τάξη, της Ιεροσύνης. Ενώ στην ερμηνεία του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου αναφέρει ότι οι ιερείς έχουν την ιερατική- πνευματική εξουσία και δύναμη μέσω της Αποστολικής διαδοχής που όρισε ο ίδιος ο Θεός.

Ο δε νεώτερος διδάσκαλος της Εκκλησίας μας ο Άγιος Νεκτάριος, ο επίσκοπος Πενταπόλεως στην «Ποιμαντική» του αναφέρει ότι δια της Ιεροσύνης οι άνθρωποι, παρά το γεγονός ότι έχουν γήινη προέλευση, συγκαταλέγονται με τα ουράνια τάγματα, αναδεικνύονται λειτουργοί και μέλη της ουράνιας ιεραρχίας και προσφέρουν τη λατρεία προς τον Θεό όπως οι Άγγελοι. Ο Γέροντας τιμούσε την αποστολή του αυτή και θεωρούσε την Ιεροσύνη του ως την μοναδική του περιουσία!

Ήταν ταυτόχρονα ποιμένας και διδάσκαλος, ιερέας, που δια του χρίσματος του Αγίου Πνεύματος τελούσε τα Άγια μυστήρια του Θεού, αλλά και Απόστολος, που διέδιδε τον λόγο του Κυρίου και με την άγια ζωή του αλλά και με τη διδασκαλία του. Ήταν πατέρας πνευματικός, που οδηγούσε στο λιμάνι του Θεού, πολλές πλανεμένες ψυχές. Αγαπούσε, πονούσε προσευχόταν, εισακούονταν, θεράπευε.

Όταν μπορούσε να μετακινηθεί, πριν πέσει στο κρεβάτι του πόνου, πήγαινε όπου τον καλούσαν. Ξαγρυπνούσε σε σπίτια ασθενών και προσευχόταν αδιάλειπτα μέχρι να ανακάμψουν. Πήγαινε, μεταφέροντας τα Άγια λείψανα, στα Νοσοκομεία και στις κλινικές, ενώ ο ίδιος συμβούλευε να επισκεπτόμαστε αυτούς, που δε μπορούν να έρθουν σε εμάς, τους ανάπηρους, τους ασθενείς, όσους ήταν σε αδυναμία.

Ήταν πάντα διαθέσιμος και δεν έδιωχνε κανέναν από κοντά του. Ακόμη και τις βραδινές ώρες αν ήταν ανάγκη, θα του μιλούσες! Γραφείο δεν είχε. Υπήρχε μόνο ένα σταθερό τηλέφωνο, ασύρματο, για να μπορεί να μιλάει, όπου βρισκόταν, εκεί γύρω, στο ταπεινό φιλόξενο σπιτάκι του ή μέσα στον Ιερό Ναό, και ένα τετράδιο, όπου ο μακαριστός Ιερομόναχος π. Μελέτιος σημείωνε τις τελετές, τα μυστήρια και άλλα λειτουργικά θέματα.

Την ξεκούραση την έδινε ο Κύριος στον οποίο είχε αφιερώσει τη ζωή του. Τα παιδιά δεν έλειπαν από κοντά του, παιδιά όλων των ηλικιών, επιδίωκαν το παιχνίδι μαζί του, περίμεναν με λαχτάρα να ακούσουν τις διδαχές του και τα ωραία χριστιανικά αυτοσχέδια τραγουδάκια που τους έλεγε.

Την πατρίδα την αγαπούσε ιδιαίτερα, την Ελλάδα μας. Στο τέλος των ομιλιών που έκανε για την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο αλλά και την αγάπη προς τον Θεό, στις ενορίες και στα ιδρύματα ή όπου βρίσκονταν ανάμεσα σε κόσμο πάντα έλεγε τον Εθνικό ύμνο. Όπως και εκείνος έλεγε πάντα: «Έχουμε την ωραιότερη Σημαία, με τον Σταυρό πάνω». Καλούσε τους χριστιανούς να θυσιαστούν για τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας. «Ζει ο Κύριος. Ζει η Ορθοδοξία μας!».

Το Ιερό Προσκύνημα του Αγίου Νεκταρίου ήταν ένα Νοσοκομείο Ψυχών και σωμάτων, που εφημέρευε όλες τις ώρες και τις ημέρες. Κάθε χρόνο στις 2 του Ιουνίου γινόταν και γίνεται ακόμη θεία λειτουργία για να δοξαστεί ο Θεός με αφορμή την ίαση του Γέροντα από τον καρκίνο, ύστερα από θαυματουργική επίσκεψη του Αγίου Νεκταρίου στο Ιερό Προσκύνημα.

Εκεί ο Γέροντας Νεκτάριος καλούσε τους πιστούς, τους ασθενείς, τους καρκινοπαθείς και όλους, όσοι έπασχαν από ανίατες ασθένειες ή τους οικείους τους, για συμπροσευχή. «Μόνο ο Θεός θεραπεύει τις ανίατες ασθένειες και τον καρκίνο», έλεγε ο Άγιος Γέροντας Νεκτάριος.

Τα θαύματα ήταν πολλά και συνεχίζουν να είναι πολλά μέχρι σήμερα. Η συνέχιση του έργου του Γέροντα Νεκταρίου, στο Ιερό Προσκύνημα, ανατέθηκε από τον σεβασμιότατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ Νικόλαο στον Αρχιμανδρίτη π. Βλάσιο Μακρή.

Από τον Ιερό Ναό μπορούσες να μπεις σε μία αίθουσα που το κλειδί το είχε ο Γέροντας πάνω του. Δύο φορές μου έδωσε προσωπικά το κλειδί για να κάνω κάποια εργασία. Μπαίνοντας, θαύμασα ένα εξαίσιο, θεάρεστο θέαμα. Παντού υπήρχε η σφραγίδα των δωρεών του Θεού, της ελεημοσύνης του Γέροντα και των «ευλαβών προσκυνητών και ελεημόνων χριστιανών»!

Λάδι, όχι μερικά κιλά, αλλά στοίβες από πεντάλιτρα δοχεία, τόσα πολλά, που νόμιζα πως μπήκα σε ελαιουργείο. Γάλατα, όσπρια, ζυμαρικά, αλεύρι και κάθε είδους άλλα προϊόντα και αγαθά ήταν σε μεγάλες ποσότητες. Δίπλα σε αυτά υπήρχαν και τσάντες με ό, τι μπορούσε να φέρει ο κάθε προσκυνητής για τους ασθενέστερους.

Έδινε, όχι λίγα σε λίγους και λίγες φορές, αλλά πολλά, όσες φορές χρειάζονταν, σε όσους ήταν σε ανάγκη. Πάντρευε φτωχά κορίτσια, έδινε, έδινε, έδινε. Αυτά ήταν όσα επέτρεψε ο Θεός να μάθω και να δω . Τα άλλα, τα κρυφά, τα ξέρει μόνο ο Κύριος!

Γι’ αυτό ο καλός Θεός τον ανέστησε εκείνη την Μεγάλη Εβδομάδα, που έπεσε και κοιμήθηκε κρατώντας τον Σταυρό του Κυρίου μας, κατά την Αποκαθήλωση, όπως έκανε από το 1965, που μετατέθηκε στην Καμάριζα του Λαυρίου, αλλά και τόσα έτη πριν, από της χειροτονίας του, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα.

Ο Κύριος του επέτρεψε να γυρίσει πίσω, όπως ο ίδιος μας είπε, με την μεσιτεία του Αγίου Νεκταρίου, για να συνεχίσει το έργο του, στα ορφανά, στις χήρες, στις φυλακές, στα γηροκομεία, σε ιδρύματα... Από το κρεβάτι του πόνου με πολλά βάσανα και σωματικές ασθένειες έμεινε πιστός στην Αποστολή του μέχρι την ημέρα της, εν Κυρίω, κοιμήσεώς του, την 8η Φεβρουαρίου του 2018.

Άγια χαρίσματα- θρησκευτικές και ηθικές αρετές.

Έχουν γραφεί και είναι γνωστά τα περισσότερα από τα άγια χαρίσματα και οι μεγάλες αρετές του. Γνωρίζουμε ότι ο ελεήμων Γέροντας προσέφερε, ό,τι έστελνε ο Θεός, σε πολλούς. Περιέθαλπε χήρες και ορφανά, συντηρούσε οικογένειες, που ήταν σε ανάγκη, φιλοξενούσε τους ξένους, έντυνε τους γυμνούς, επισκεπτόταν τους φυλακισμένους, τους ασθενείς στα Νοσοκομεία, κ.α. πολλά.

Τα έργα αυτά της ελεημοσύνης φανερώνουν την πιστή τήρηση των εντολών του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και προέρχονται από την αγάπη, την καθαρή, που τρέφει ο Άγιος Γέροντάς προς τον Θεόν και έπειτα προς τους ανθρώπους! Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, η θεάρεστη ελεημοσύνη είναι πηδάλιο της αγάπης! Ο Γέροντας Νεκτάριος ήταν πιστός οικονόμος και διαχειριστής των δωρεών του πλούτου που έστελνε ο Κύριος.

Η αγιότητα και η πνευματική ανύψωσις του Γέροντα φανερώνεται και μέσω μιας άλλης εξέχουσας αρετής - υψοποιούς δύναμης, που είναι ταυτόχρονα πηγή από την οποία αναβλύζουν όλα τα καλά, αλλά και σταθερό θεμέλιο όλων των αρετών, της ταπεινοφροσύνης!

Η ταπεινοφροσύνη του Γέροντα μετασχηματιζόταν αυτομάτως σε κλίμακα ηθικής τελειοποίησης και μέσο φιλίας και άμεσης επικοινωνίας με τον Θεό! Όπως αναφέρει ο Άγιος Νεκτάριος, ο επίσκοπος Πενταπόλεως, ο προστάτης του Γέροντος Πατρός Νεκταρίου Βιτάλη, «αληθινά μακάριοι είναι αυτοί που κατέκτησαν την ταπεινοφροσύνη, γιατί είναι γραμμένο ότι: ο Κύριος αντιτάσσεται στους υπερήφανους και δίνει Χάρη στους ταπεινούς».

Εκείνος που γνωρίζει τον Θεό, σύμφωνα με τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως, μεγαλύνει και εξυμνεί τα θεία Του ιδιώματα, τη Σοφία, τη Σύνεση, την Παγγνωσία, την Πρόνοια, την Αγαθότητα και την Αγιότητά Του. Τον ευχαριστεί υμνώντας Τον για την θεία Αγάπη που τον έλκει προς αυτήν και τον καθιστά ικανό να επικοινωνεί με αυτήν την ίδια την ανεξάντλητη πηγή της αγάπης!

Ο Γέροντας Νεκτάριος είχε δεχθεί το λαμπρό φως του Αγίου Πνεύματος! Ως πνευματικός άνθρωπος με τη Δύναμη του θείου Πνεύματος είχε τη γνώση ώστε να μπορεί να ωφελεί άλλους που ήταν κοντά με το παράδειγμά του και άλλους καθοδηγώντας τους με τη δυναμική που του έδινε η ιδιότητα αυτή, του Πνευματικού ανθρώπου, εκπαιδεύοντας, διδάσκοντάς τους. Ο Γέροντας Νεκτάριος είχε γίνει «καθ’ ομοίωσιν Θεού».

«Ο Κύριος επιβλέπει την προσευχή των ταπεινών και δεν απαξιώνει τη δέησή τους», κατά τον Αντίοχο Μοναχό από τη Λαύρα του Αββά Σάββα. Η εσωτερική κραυγή του Γέροντα, που συγκέντρωνε τον πόνο και την συντριβή για την ασθένεια ή την δυσκολία του ανθρώπου για τον οποίο προσευχόταν, έφθανε στον Θεό πριν ακόμη ο ίδιος μιλήσει… και όταν τα λόγια έβγαιναν από το στόμα του ήταν γεμάτα συγκίνηση, αγάπη προς τον συνάνθρωπο,ο οποίος ήταν σε ανάγκη.

Ο Γέροντας μιλούσε στον Θεό, στην Παναγία μας και στους Αγίους όπως ένα μικρό παιδί που καταφεύγει και προστρέχει στον πατέρα του και στη μάνα του για να το βοηθήσει. Οι προσευχές του Γέροντα εισακούονταν από τον Θεό και ο Καλός Θεός του απαντούσε! Η Κυρία Θεοτόκος συχνά τον επισκεπτόταν και παρέμβαινε δίνοντας βοήθεια, προστασία, ίαση και Χαρά στη μεγαλύτερη λύπη!

Ο ‘Άγιος Νεκτάριος έτρεχε να κάνει το θαύμα του ανταποκρινόμενος στις δεήσεις του πατέρα Νεκτάριου για τον πονεμένο αδελφό! Ο μεγάλος αυτός Άγιος του Θεού, ο προστάτης του Γέροντα, δεν έλλειψε στιγμή από κοντά του, παρεμβαίνοντας και θαυματουργώντας καθώς άκουγε τις προσευχές του παιδιού του, όπως τον αποκάλεσε και την ημέρα της επισκέψεώς του στον υπόγειο Ιερό Ναό του, όταν τον θεράπευσε από τον καρκίνο, στις 26 Μαρτίου 1980! Ο Άγιος ήταν αυτός που έθεσε την χείρα του στο κεφάλι του τέκνου του, του αγαπημένου, όταν μέσα από το χειρουργείο ο Γέροντας καλούσε με δάκρυα την μάνα του την αείμνηστη κα Γεωργία, ο Θεός να την αναπαύει, για να του χαϊδέψει το κεφαλάκι, όπως έκανε όταν ήταν κοντά του.

Συνομιλούσε με τους Αγίους τους οποίους ευλαβείτο από μικρό παιδί. Οι προσευχή του Γέροντα ήταν θεραπευτική για όλους, όσοι πρόστρεχαν στο πετραχήλι του και αιτούνταν την βοήθειά του, η οποία απέρρεε από την παρρησία που είχε στον Κύριο. Η προτροπή του προς όλους ήταν: «Προσευχή και προσοχή», διότι η προσευχή είναι ομιλία προς τον Θεό.

Η προσοχή οδηγεί στην αρετή, περιφρουρεί το ήθος και δίδει ασφάλεια στην ζωή. Η προσοχή είναι ο μόνος σίγουρος οδηγός κατά τον Άγιο Νεκτάριο, τον επίσκοπο Πενταπόλεως οποίος προτρέπει τους ανθρώπους να προσέχουν σε όλα και να γνωρίζουν πως τα πάντα υποκρύπτουν δόλο. « Μέσα στον εαυτό σου υπάρχουν οι δολιοφθορείς σου. Ο εγωισμός σου και η φιλαυτία σου ζητούν πάντα να σε εξαπατήσουν, μην πείθεσαι σε αυτούς. Πρόσεχε τις κολακείες τους γιατί το ψέμα και η απάτη κρύβεται σε αυτές.

Θυμήσου να δυσπιστείς. Πάντα να δυσπιστείς και πρόσεχε πως θα διακρίνεις το δόλο και την απάτη. ..Πρόσεχε τον εαυτό σου: Μακάριοι αυτοί που προσέχουν διότι ομοιώθηκαν με πόλη τοποθετημένη σε υψηλό όρος, η οποία από μακριά κατασκοπεύει τους πονηρούς και τους αγαθούς λογισμούς. Και τους μεν αγαθούς τους υποδέχεται ως οικείους με ευφροσύνη, τους δε πονηρούς και αντίθετους, τους σταματάει από μακριά και δεν τους αφήνει να πλησιάσουν… Κάθε ηλικία, κάθε στιγμή, κάθε ημέρα, κάθε τόπος στον οποίο ερχόμαστε, κάθε μεταβολή κατάστασης, απαιτούν από εμάς εγρήγορση, νηφαλιότητα και ανανέωση της προσοχής μας...»

Ο Γέροντας Νεκτάριος ασκούσε και δίδασκε την υπομονή από μικρό παιδάκι μέχρι το μαρτυρικό κρεβάτι του πόνου. Η υπομονή είναι αρετή αφού υπάρχει ως καρπός της ελπίδας προς τον Θεό. Σύμφωνα με τον Άγιο Νεκτάριο, τον επίσκοπο Πενταπόλεως, η θλίψη οδηγεί στην υπομονή, η υπομονή στον δοκιμασμένο χαρακτήρα, ο δε δοκιμασμένος χαρακτήρας στην ελπίδα, που τελικά δεν απογοητεύει. Η υπομονή είναι η πρώτη των αρετών διότι με αυτήν επιβραβεύεται η σωτηρία: «Ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται»(Μτ. ι΄22).

«Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε»( Ιω. ιδ΄ 15). Ο Γέροντας τηρώντας τον λόγο Του τελειοποιήθηκε μέσα στην αγάπη του Θεού. Περπάτησε όπως περπάτησε ο Κύριος και ταύτισε τη δική του θέληση με του Κυρίου, έτσι όταν ενεργούσε δεν ενεργούσε το δικό του θέλημα αλλά του Κυρίου. Κατά το ρήμα του Αποστόλου Παύλου: « Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί ο Χριστός.-» (Γαλ. β΄ 20).

Κατά τον Μέγα Βασίλειο, αυτός που θέλει να αποκαλείται Χριστιανός οφείλει να έχει γνώση των θείων Γραφών, να είναι απερίσπαστος, αφιλάργυρος, ειρηνικός, θεοφιλής, φιλόπτωχος, δίχως οργή και μνησικακία’ όσοι είναι εγγύς να οικοδομούνται από το παράδειγμά του, να μην αγαπάει την κενοδοξία, την υπερηφάνεια, την κολακεία, να είναι απλός και τίποτα να μην προτιμάει περισσότερο από τον Θεό( Μεγάλου Βασιλείου, περί Αρετής).

Μακάριος ο άνθρωπος ο δίκαιος! Όλες μαζί οι αρετές, κατά τον Άγιο Νεκτάριο, τον επίσκοπο Πενταπόλεως ήρθαν και του ζωγράφισαν τον χαρακτήρα, γιατί στη δικαιοσύνη υπάρχουν όλες οι αρετές μαζί. Σπέρνει δικαιοσύνη και ευχαριστιέται με τους καρπούς της, συνεχίζει ο μεγάλος Άγιος του Θεού.

Ο Γέροντας Νεκτάριος ανήκει στους δίκαιους του Θεού που κατά τον Άγιο Νεκτάριο, επίσκοπο Πενταπόλεως, θα κληρονομήσουν τη γη και το μνημόσυνο αυτών θα υπάρχει αιώνια. Το όνομά του θα το ευλογούν γενεές γενεών και τη δικαιοσύνη του θα τη διηγούνται όλα τα πνευματικά του τέκνα, όλοι όσοι τον γνώρισαν. Η καθαρότητα της ψυχής, η ακεραιότητα, η ειλικρίνεια, η απονήρευτη γνώμη, η καθαρότητα του νου και η παιδική αθωότητα είναι στοιχεία του Γέροντα, τα οποία συνιστούν την αρετή της χριστιανικής απλότητας.

Κατείχε την χριστιανική ευγένεια, την αρετή ευγενικού ήθους, την καλή αγωγή της ψυχής στον λόγο και στις πράξεις. Επομένως, όπως γράφει ο Άγιος Νεκτάριος, ο Γέροντας διακατέχεται από γενναίο φρόνημα, ελευθερία, φιλοτιμία, αφθονία, χάρη, μεγαλοφροσύνη, μεγαλοψυχία ευκοσμία, θάρρος, αγαθή προαίρεση, άριστο τρόπο, δικαιοσύνη, αλήθεια!

Ο Ουρανοπολίτης Γέροντας δε φοβόταν τον θάνατο, είχε θάρρος στα δεινά, τόλμη στους κινδύνους και είχε ηρωικό φρόνημα. Είχε νικήσει τις επιθυμίες του και ο νόμος του Θεού ήταν γι’ αυτόν ο κανόνας των σκέψεων και το μέτρο με το οποίο αξιολογούσε όλες του τις πράξεις. Η αυταπάρνησή του τον φανέρωσε άξιο εργάτη του Κυρίου, του Σωτήρα Χριστού(Μτ.ιστ΄ 24).

Η αυταπάρνηση είναι θυσία του εαυτού του για το νόμο του Θεού, για το καλό, το αγαθό, το δίκαιο, για την αγάπη προς τον Θεό, προς τον πλησίον, προς την πατρίδα, προς την πολιτεία, προς τους γονείς, προς τους οικείους, προς όλη την ανθρωπότητα. Αρετές που απορρέουν από την αυταπάρνηση είναι η αγνότητα, η αγιότητα, η αγαθότητα, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη και η ευσέβεια, υπογραμμίζει ο Άγιος Νεκτάριος.

Ως ακέραιος άνθρωπος, ήταν γλυκύς, μειλίχιος, χαριτωμένος. Η φρόνηση, η σύνεση, η ευφυΐα, η θέληση, η ντροπή, η σωφροσύνη, η εγκράτεια, η αμνησικακία, η πραότητα, η μακροθυμία, η χρηστότητα, η αγαθοσύνη καταλάμπρυναν την εικόνα του προσώπου του. Ο Γέροντας χαιρόταν εν Κυρίω, πλημμυρισμένος από πνευματική ευχαρίστηση.

Η γενναία και αγαθή ψυχή του τον κατέστησε επιεική ώστε να υπομένει, πάντοτε με μακροθυμία και πραότητα, τις παρεκτροπές των άλλων και να ανέχεται στους αδελφούς ελλείψεις και ελαττώματα, ακόμη και αδικήματα, που υφίστατο όχι μόνο από αυτούς που μπορεί να κατείχαν εξουσία, αλλά και από αυτούς που θεωρούνται ως υποδεέστεροι. Ήταν καταδεκτικός σε όλους, υπέμεινε με σύνεση αυτούς που τον πιίκραιναν, συγχωρούσε τα οφειλήματα των οφειλετών και τους αμαρτωλούς κρίνοντας με επιείκεια τις πράξεις τους. Ο επιεικής, σύμφωνα με τον Άγιο Νεκτάριο, επίσκοπο Πενταπόλεως, σε αυτούς, από τους οποίους δέχεται χτυπήματα, ανταποδίδει επιείκεια, σιωπή, μακροθυμία.

Ο εύσπλαχνος Γέροντας Νεκτάριος έπασχε με τους πάσχοντες - ανακουφίζονταν όταν ο πλησίον του έπαυε να στενάζει. Ο Γέροντας, όπως ο καλός Σαμαρείτης, είναι πάντοτε πρόθυμος να τρέξει σε βοήθεια αυτών που είχαν ανάγκη.

«Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κλήθήσονται»(Μτ. ε΄ 9). Ειρηνεύει προς τον Θεό, προς τον πλησίον, προς τους αγαπώντες αυτόν και προς τους μισούντες αυτόν. Επιδιώκοντας την κατά Θεόν ειρήνη, με αυτήν γεμίζει η καρδιά του, εξυψώνεται και λαμπρύνεται.

Σύμφωνα με τον Άγιο Νεκτάριο, επίσκοπο Πενταπόλεως, μακάριος είναι ο άνθρωπος ο μακρόθυμος, που κυριαρχεί πάνω στον θυμό του και στην οργή του, που κατευνάζει τις ορμές της καρδιάς του, ελεεί όσους έφταιξαν σε κάτι και λυπάται αυτούς που αμαρτάνουν.

Ο μακρόθυμος απολαμβάνει βαθειά γαλήνη και ατάραχη ψυχή! Μακάριος είναι και ο Γέροντας Νεκτάριος, που κατέκτησε την αρετή της πραότητας, γιατί φέρει την εικόνα του Χριστού του οποίου έγινε αληθινός μαθητής. Η ανοχή των δεινών και η λησμόνησή τους, από αγάπη προς τον πλησίον, ενώ ανταπέδιδε με ευεργεσία, αυτά που είχε υποστεί, κάνουν τον ανεξίκακο Γέροντα «τύπο Χριστού».

Ο αυτάρκης πλησιάζει στον Θεό καθώς δεν έχει ανάγκη να ζητήσει κάτι από κανέναν. Γνωρίζει το καλό και το αγαθό και δεν αναζητάει στη φιληδονία την απόλαυση. Φιλοσοφεί στη ζωή του και τρώει όσο χρειάζεται για να ζήσει. Καθώς ο Απόστολος Παύλος λέει ότι, αυτάρκεια είναι το να έχει κανείς την αναγκαία τροφή και τα σκεπάσματα, ο Γέροντας είχε πάντα όσα του αρκούσαν για να ζήσει.

Ήταν φτωχός και ακτήμων, καθώς έσπασε κάθε δεσμό με τα υπάρχοντα και εμπιστεύθηκε τη φροντίδα του εαυτού του στον Θεό και τους ευσεβείς. Ο Γέροντας έμενε σε ενοικιαζόμενη οικία, σε ένα ταπεινό, φτωχικό σπιτάκι δίπλα στον Ιερό Ναό.

Ως εργάτης, δικαιούνταν την τροφή του, κατά το ρήμα του Κυρίου(Μτ. ι΄ 9-10).

Η σεμνοπρέπεια του Γέροντα χτίστηκε με την τελειοποίηση του ήθους του και είναι αντανάκλαση της εσωτερικής χάρης της ψυχής, της φωτεινότητας των αγαθών της και του πνευματικού στολισμού της! Ο σεμνοπρεπής Γέροντας ήταν αγαπητός προς όλους. Όπου έπρεπε, σιωπώντας, δίδασκε!

Οι κόποι για την ευσέβεια καρποφορούσαν ευφροσύνη. Ευσέβεια και αγιότητα κατορθώθηκαν με τη βοήθεια του Πανάγαθου Θεού. Η βοήθεια του Θεού αντάμειψε τους φιλότιμους κόπους του, κατά τον Άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας. Η νηστεία, η σκληραγωγία και τα ασκητικά γυμνάσματα συνιστούν την πνευματική άσκηση.

Κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τον Άγιο Νεκτάριο, επίσκοπο Πενταπόλεως, η άσκηση προετοιμάζει στο να είναι κανείς επιεικής, σώφρων, μετριοπαθής, να συγκρατεί την οργή του, να κατευνάζει τις επιθυμίες του, να κάνει ελεημοσύνες, να είναι φιλάνθρωπος, να ασκεί κάθε αρετή. Τα πνευματικά γυμνάσματα είναι ενάρετη άσκηση που γεννά τη σωστή διαγωγή του βίου.

Η νηστεία κατά τον Άγιο Βασίλειο, είναι όχι μόνο αποχή από φαγητά αλλά η εξολόθρευση όλων των κακών. Αυτή η νηστεία γεννάει προφήτες, δίδει ακόμη περισσότερη δύναμη στους δυνατούς…, όπλο γι’ αυτούς που θέλουν να αριστεύουν, γύμνασμα των αθλητών του Κυρίου.

Αυτό αποκρούει τους πειρασμούς, αυτό ενισχύει την ευσέβεια, συμπορεύεται με την εγρήγορση, καλλιεργεί τη σωφροσύνη. Η νηστεία αναπέμπει προσευχή στον Ουρανό και είναι σαν τα φτερά που την κάνουν να πετά στην άνω πορεία, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τον Άγιο Σεβηριανό. Η νηστεία, που συνοδεύεται από προσευχή και ελεημοσύνη, φθάνει στον Ουρανό.

Ως επιμελής ,από τα πρώτα νεανικά του χρόνια ο Γέροντας, κατά τη ρήση του Αγίου Μέγα Βασιλείου, συγκέντρωνε, όπως τα μεγάλα ποτάμια, την ωφέλεια από παντού πετυχαίνοντας μεγάλα κατορθώματα.

Έχοντας ακλόνητη πίστη, υιοθέτησε τον Ευαγγελικό τρόπο ζωής, επιδόθηκε στην αρετή, απαρνήθηκε εαυτόν και σήκωσε τον σταυρό του. Ο Γέρων Νεκτάριος πολιτεύθηκε άξια, πολιτεύθηκε κατά Θεόν, σύμφωνα με τον Άγιο Θεοφύλακτο, και τον Άγιο Νεκτάριο, επίσκοπο Πενταπόλεως. Ήταν εδώ στην Ελλάδα ο τελευταίος, όπως είχε πει ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης πριν κοιμηθεί! Σίγουρα όμως άφησε με τη συνεχή βοήθεια του Θεού, τεράστιο έργο, «δυνατή μαγιά» και μεγάλη παρακαταθήκη!

Αγιοσύνη είναι η υψηλή κλίση που δηλώνει τελειοποίηση και σημαίνει την απόκτηση κάθε αρετής. Είναι η καθ’ ομοίωση ανάδειξή όσων από τον παρόντα βίο ακόμη κατακτούν την ιδιότητα του Ουρανοπολίτη. Η αγιοσύνη στεφανώνει αυτόν που τρέφεται από τη θεία αγάπη, τον εργάτη του Θεού, αυτόν που υπερίσχυσε στον αγώνα για την αρετή. Είναι η ασφαλής κληρονομιά που θα λάβουν στη Βασιλεία των Ουρανών όλοι οι Άγιοι, όλοι οι χριστιανοί, που είθε να αξιωθούν σε αυτό, όπως επισημαίνει και εύχεται ο Άγιος Νεκτάριος, ο επίσκοπος Πενταπόλεως!

«Περί Θείας αγάπης».

«Ω αγάπη, βέβαιη και αληθινή! Ω αγάπη ομοίωμα της θείας εικόνας! Ω αγάπη, της ψυχής μου γλυκύτατη απόλαυση! Ω αγάπη, της καρδιάς μου θείο πλήρωμα! Ω αγάπη, της ψυχικής μου δύναμης το στερέωμα! Ω αγάπη, της διάνοιάς μου παντοτινό μελέτημα. Εσύ κατέχεις την ψυχή μου παντοτινά, τη φροντίζεις και την θερμαίνεις. Εσύ τη ζωογονείς και την οδηγείς προς την θεία αγάπη.

Εσύ κατακαίεις την καρδιά μου, γεμίζοντάς τη με τη φλόγα του θείου έρωτα και αναζωπυρώνοντας τον πόθο για τον Θεό. Εσύ δυναμώνεις με τη ζωογόνο σου δύναμη την ψυχή μου και την ενισχύεις να προσφέρει την οφειλόμενη λατρεία στον Θεό.

Εσύ κατέκτησες τον νου μου ελευθερώνοντάς τον από τα γήινα δεσμά και παρέχοντάς του την ελευθερία να οδηγείται απρόσκοπτα προς την ουράνια θεία αγάπη. Εσύ είσαι ο πολυτιμότερος θησαυρός των πιστών γιατί είσαι το τιμιότατο των θείων χαρισμάτων δώρημα.

Είσαι το θεόμορφο της ψυχής και της καρδιάς καλλώπισμα, γιατί αναδεικνύεις τους πιστούς σε παιδιά του Θεού. Είσαι το στολίδι των πιστών αφού τους εμπνέεις τη σεμνότητα. Είσαι το μοναδικό μόνιμο αγαθό, αφού είσαι αιώνια. Είσαι το ωραιότερο ένδυμα των φίλων του Θεού, γιατί μ’ αυτό περιβεβλημένοι οι πιστοί εμφανίζονται μπροστά στη θεία αγάπη.

Είσαι η γλυκύτερη απόλαυση των πιστών, διότι είσαι καρπός του Αγίου Πνεύματος. Εσύ περνάς στη βασιλεία των Ουρανών τους πιστούς που αγιάστηκαν από σένα. Είσαι η ευωδία των πιστών. Με σένα οι πιστοί μεταλαμβάνουν, τις ηδονές του Παραδείσου. Από σένα ανατέλλει το φως του νοητού ήλιου στις ψυχές των πιστών.

Από σένα φωτίζονται οι νοεροί οφθαλμοί των πιστών. Από σένα οι πιστοί γίνονται μέτοχοι της θείας δόξας και της αιώνιας ζωής. Από σένα ξεπηδά από μέσα μας ο πόθος για τα επουράνια. Εσύ αποκαθιστάς τη βασιλεία του Θεού πάνω στη γη. Εσύ βραβεύεις με την ειρήνη τους ανθρώπους. Εξομοιώνεις τη γη με τον Ουρανό.

Ενώνεις τους ανθρώπους με τους αγγέλους και αναπέμπεις αρμονική υμνωδία στον Θεό. Εσύ νικάς σε όλα. Εσύ σε όλα αναδεικνύεσαι δυνατότερη. Αληθινά κυβερνάς τα πάντα. Τα πάντα συγκρατείς και συνέχεις. Εσύ ουδέποτε υποχωρείς.

Ω αγάπη, της καρδιάς μου πλημμύρισμα! Ω αγάπη γλυκύτατο του Ιησού ομοίωμα! Ω αγάπη, των μαθητών του Κυρίου ιερότατο έμβλημα! Ω αγάπη του πραότατου Ιησού σύμβολο! Εσύ με τον πόθο σου πλήγωσέ μου την καρδιά και γέμισέ την χρηστότητα και αγαθοσύνη. Πλημμύρισέ την με αγαλλίαση.

Ανάδειξέ την κατοικητήριο της Χάρης του Αγίου Πνεύματος. Εσύ πύρωσέ την με τη θεία φλόγα σου για να κατακαύσει τα ταπεινά της πάθη, να την αγιάσει, ώστε να στέλνει στον Ουρανό ακατάπαυστη ψαλμωδία. Εσύ πλήρωσε την καρδιά μου με τον γλυκασμό της θείας αγάπης, έτσι ώστε να αγαπώ τον μόνο γλυκύτατο Ιησού Χριστό και Κύριό μου και σε Αυτόν να αναπέμπω ακατάπαυστη υμνωδία με όλη την ψυχή μου, την καρδιά μου, τη δύναμή μου και τη διάνοιά μου. Αμήν.

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας λέει για την αγάπη προς τον Θεό: «Η αγάπη είναι χορηγός της προφητείας. Η αγάπη δίνει τη Χάρη της θαυματουργίας. Η αγάπη είναι άβυσσος ελλάμψεως. Η αγάπη είναι πηγή πυρός’ όσο αναβλύζει τόσο περισσότερο καταφλέγεται αυτός που διψάει. Η αγάπη είναι η στάση και η εδραίωση των αγγέλων, η προκοπή των ανθρώπων. Πές μας εσύ, η ωραία ανάμεσα στις αρετές, πού βόσκεις τα πρόβατά σου; Πού κατασκηνώνεις το μεσημέρι; Φώτισέ μας, ξεδίψασέ μας, οδήγησέ μας, κατεύθηνέ μας’ ποθούμε πια να ανεβούμε προς εσένα (Λογ.λ΄)».

Προς Δόξαν Θεού και πνευματικής ωφέλειας όλων, όσοι είναι στις τάξεις της Ιεροσύνης, των μοναχών αλλά και των λαϊκών. Είθε να του μοιάσουμε, να έχουμε την Ευχή του! Αμήν!

Πηγή:  romfea.gr