«Ο Φωτοδότης Κύριος».

 

Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης
Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

---

Κυριακή του Τυφλού
(Ιωάν. θ΄ 1 - 38)

Στη σημερινή Ευαγγελική διήγηση ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει ένα θαυμαστό γεγονός, τη θεραπεία ενός εκ γενετής τυφλού από τον Κύριο, ένα γεγονός που γίνεται αφετηρία της αληθινής θεραπείας και της ίδιας της σωτηρίας του.

Οι μαθητές θέλουν να μάθουν την αιτία της ασθενείας του, ποιός είναι ο λόγος που αυτός ο άνθρωπος έχει γεννηθεί τυφλός και ρωτούν τον Διδάσκαλό τους:« ραββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ;» με τον Χριστό να τους απαντάει:« οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ' ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ.».

Τους λέγει πως ο άνθρωπος αυτός έχει κληθεί να υπάρξει όργανο της Θείας Οικονομίας με σκοπό να φανερωθεί στους ανθρώπους ποιός είναι ο αληθινός Θεός.

Ο Ιησούς γνωρίζει την τραγικότητα της καταστάσεως του τυφλού, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, γι’ αυτό και θέλει να τον βοηθήσει.

Επιθυμεί τη θεραπεία και τη σωτηρία του, αλλά και να τον καταστήσει ζωντανό παράδειγμα στους ανθρώπους ώστε να βεβαιωθούν ότι το έργο του Θεού είναι σωτήριο για εκείνον που πιστεύει στη δύναμη του πραγματικού Θεού.

Όπως κατά τη δημιουργία έπλασε τον άνθρωπο από το χώμα έτσι και τώρα παίρνει χώμα, το ανακατεύει με το σάλιο Του και φτιάχνει πηλό τον οποίον τοποθετεί επάνω στις ανύπαρκτες οφθαλμικές κόγχες του ανθρώπου και με αυτήν τη θαυμαστή ενέργεια χαρίζει το φως των οφθαλμών στο δυστυχισμένο αυτόν άνθρωπο, αφού πρώτα τον στέλνει να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.

Το θαύμα γίνεται και ο πρώην τυφλός, χαρούμενος πλέον, λέγει σε όλους όσοι τον ρωτούν πως θεραπεύθηκε από έναν άνθρωπο που ονομάζεται Ιησούς: «ἄνθρωπος λεγόμενος Ἰησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα» και αυτό το γεγονός προκαλεί μεγάλο θαυμασμό και κάποια ίσως αναταραχή στο λαό, αφού όλοι γνώριζαν τον τυφλό και την κατάστασή του.

Αυτό το γεγονός δεν πέρασε απαρατήρητο από τους εγωιστές και τυφλωμένους από την κακία και τυπολάτρες Φαρισαίους, οι οποίοι άρχισαν να ταλαιπωρούν τους γονείς του τυφλού με ερωτήσεις πιεστικές, θέλοντας να μάθουν τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε η θεραπεία του παιδιού τους, αφού δεν πίστευαν στη μαρτυρία του θεραπευμένου νέου: « ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει;».

Οι πνευματικά τυφλοί Φαρισαίοι δε μπορούν να δουν το θαύμα, την ευεργεσία, έχουν απίστευτο φθόνο και μίσος κατά του Ιησού, γι’ αυτό εφαρμόζουν τη γνωστή μέθοδο της δημιουργίας κατηγοριών και συκοφαντιών: «τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ» και «πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν;».

Οι γονείς του τυφλού βρίσκονται σε δύσκολη θέση, φοβούνται να ομολογήσουν και να παραδεχθούν Εκείνον που χάρισε το φως των ματιών στο παιδί τους γιατί απειλούνται από τους Φαρισαίους και δεν επιθυμούν να αποκηρυχθούν και να εκδιωχθούν από τη συναγωγή: « ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ Ἰουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται».

Παρέμειναν χλιαροί και αδιάφοροι ενώπιον της ευεργεσίας του Θεού, επέλεξαν να μείνουν «τυφλοί» συμβαδίζοντας με το άδικο και αμαρτωλό σύστημα: «Διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε».

Ο τυφλός κερδίζει το αισθητό φως διότι πρώτα έχει καταφέρει να ατενίσει το νοητό φως του Χριστού και αποδεικνύεται πάμφωτος πνευματικά.

Ο Χριστός εισέρχεται μέσα του, τον ενδυναμώνει και το γεγονός της θεραπείας γίνεται για τον τυφλό αφετηρία σωτηρίας και εκφράζεται με την ομολογία της πίστεώς του: «πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ.».

Πολλές φορές ο άνθρωπος ζητάει αποδείξεις για να πιστέψει στη δύναμη του Θεού, θέλει να δει, να αγγίξει όπως ο Απόστολος Θωμάς: «ἐάν μή ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τόν δάκτυλόν μου εἰς τόν τύπον τῶν ἥλων, καί βάλω τήν χεῖρά μου εἰς τήν πλευράν αὐτοῦ, οὐ μή πιστεύσω». Θέλει να διαπιστώσει με τα αισθητά μάτια ενώ τα νοητά είναι ερμητικά κλειστά.

Ο Θεός όμως, τις περισσότερες φορές αποκρίνεται με τη σιωπή και αυτή η σιωπή είναι ιερή και φανερώνει την αγάπη, την κατανόηση και το σεβασμό στην απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου.

Ο Κύριος δεν παρουσιάζει αποδείξεις, δε ρωτάει εάν πεισθήκαμε για τη δύναμή Του, ούτε συζητάει με τη λογική.

Εκείνο που επιθυμεί είναι να έχει ο άνθρωπος ταπείνωση, γιατί μόνο η ταπείνωση οδηγεί στην πίστη και ανοίγει το δρόμο της θεραπείας και της ουσιαστικής σωτηρίας που πηγάζει από την πραγματική κολυμβήθρα της Χάριτος και των Δωρεών που είναι η Αγία μας Εκκλησία.

Αυτή είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Μέσα σε αυτήν κάθε πνευματικά τυφλός βρίσκει το Φως το Αληθινό, τον Ίδιο τον Χριστό και λαμβάνει το καθαρό νερό, το ύδωρ του Αγίου Πνεύματος, που καθαρίζει, φωτίζει και δροσίζει την ύπαρξή του.

Αγαπητοί μου.

Στο ερώτημα που απευθύνει ο Κύριος: «πιστεύεις;» οφείλουμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα: « πιστεύω, Κύριε» και να είμαστε σίγουροι πως θα είναι κοντά μας, δίπλα μας, συνοδοιπόρος στην κατά Χριστόν πορεία μας. Ίσως κρυφά, αθόρυβα, σιωπηρά, όμως με σεβασμό στην ελευθερία που ο Ίδιος μας έχει δώσει. Αυτήν την ελευθερία που χαρίζει σε όλους την ποθούμενη θεραπεία, όχι μόνον το φως το αισθητό, αλλά την ουσιαστική σωτηρία μας.

Πηγή:  romfea.gr