Η ΜΗΤΕΡΑ ΠΡΟΞΕΝΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

Σε μια εποχή αποϊεροποίησης της ζωής, δεν θα μπορούσε να λείψει από το στόχαστρο και το πρόσωπο της μητέρας. Ανεξαρτήτως των λαθών που μπορεί να κάνει, άλλοτε από αγάπη, άλλοτε από φόβο, άλλοτε από άγνοια, η μάνα δεν θα πάψει να αποτελεί την πρόξενο της ζωής.
Σήμερα γίνεται λόγος για κατάργηση του φυσικού φύλου και υιοθέτηση ενός είδους κοινωνικού. Ο άνδρας μπορεί να παίξει τον ρόλο της γυναίκας και η γυναίκα τον ρόλο του άντρα, καταργώντας οποιαδήποτε φυσική διαφοροποίηση. 

Γι’ αυτό και η άνεση με την οποία ο κόσμος λέει “ναι” στην τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, στα οποία δεν υπάρχει η φυσική διαφοροποίηση των φύλων. Γι’ αυτό και η άνεση με την οποία αποδίδεται στην μητέρα κοινωνική ανεπάρκεια για την ανατροφή ανδρών που παραδίδουν τον εαυτό τους στην βία επειδή είναι κακομαθημένοι, χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν ότι το πρόβλημα δεν είναι το φύλο, αλλά ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να βρει πυξίδα θυσίας, ορίων και υπέρβασης δικαιωμάτων. 

Όταν παραδιδόμαστε στο εγώ μας, τότε δεν είναι η ζωή ως αγάπη που κυριαρχεί, αλλά ένα αίσθημα ότι ο άλλος είναι υποχρεωμένος να ικανοποιήσει κάθε επιθυμία, ιδέα, προσανατολισμό μας.
Η μάνα είναι ιερό πρόσωπο γιατί, εκτός από εικόνα του Θεού, γίνεται συνδημιουργός Του στο να έρθει στον κόσμο ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος έχει την ευλογία, την ευκαιρία, την δυνατότητα να ζήσει αγαπώντας. Διότι αυτό είναι το κλειδί στην θέαση κάθε ανθρώπου. Υπάρχω για να αγαπώ. Το ίδιο και ο άλλος.

Μία μάνα γέννησε τον καθέναν και την καθεμιά μας, για να γευτούμε κι εμείς και οι άλλοι την ομορφιά της αγάπης, το μοίρασμα της ζωής, το χαμόγελο, την ελπίδα, την στήριξη, την υπέρβαση της μοναξιάς. 

Η οδός αυτή όμως περνά μέσα από τον θάνατο. Διότι η μάνα, κυοφορώντας, θανατώνει την προτεραιότητα του εγώ της, την άνεσή της, ακόμη και το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος, αφήνει κατά μέρος την καριέρα, έστω και προσωρινά, για να δώσει ζωή. Και γνωρίζει ότι την στιγμή που θα γεννηθεί το παιδί, ένας ακόμη θάνατος επισυμβαίνει. Το κόψιμο του ομφάλιου λώρου συνεπάγεται την ανάσταση σε μια νέα πορεία. Η μάνα θα προσφέρει το γάλα της, την φροντίδα, τον εαυτό της γνωρίζοντας ότι κλήθηκε να δώσει στο παιδί της την ελευθερία. 

Να το βοηθήσει να χτίσει προσωπικότητα, να βρει ταυτότητα, χωρίς να το δεσμεύει κοντά της. Κι αυτό είναι ένας ακόμη θάνατος. Διότι θέλει πολλή αγάπη για να μην βλέπεις το παιδί σου μόνο ως παιδί σου, αλλά και ως εικόνα Θεού, που καλείται να αγαπήσει και να δοθεί πέρα από σένα.
Η Εκκλησία γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο ακριβώς αυτή την αλήθεια. Η Παναγία, λέγοντας το “ναι” στην κλήση του Θεού να γίνει μητέρα του Υιού Του, θανάτωσε κάθε δικό της θέλημα, κάθε όνειρο κοσμικό, κάθε επιθυμία. Πέρασε από τον χωρισμό που κάθε μάνα ζει την ώρα της γέννας. Και γνώριζε ότι το παιδί της δεν θα ήταν μόνο δικό της, αλλά όλου του κόσμου. 

Έγινε πρόξενος ζωής και η μητέρα της Ζωής. Και η Κοίμησή της είναι γιορτή. Η μετάστασή της δείχνει ότι διά του θανάτου η ζωή και διά πρεσβειών της η αγάπη είναι το ιερό νόημα. Ας την παρακαλούμε!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός