«Κύριε, σώσον με».

 

Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

---

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου
(Ματθ. ιδ΄ 22 - 34)

Ο Κύριος μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των άρτων βλέπει το λαό να ενθουσιάζεται και διαπιστώνει ότι υπάρχει ο κίνδυνος να παρεξηγηθεί το σωστικό Του έργο.

Γι’ αυτό το λόγο δίδει στους μαθητές Του εντολή να περάσουν στο απέναντι μέρος της λίμνης ώστε να μην παρασυρθούν από τη χαρά και τον ενθουσιασμό του πλήθους που επιθυμεί να ανακηρύξει τον Ιησού ως Βασιλιά και άρχοντα του τόπου.

Ο Ιησούς: «ἀπολύσας τοὺς ὄχλους», πορεύεται στο όρος, αποσύρεται στην ησυχία και εκεί προσεύχεται. Με αυτόν τον τρόπο επικοινωνεί με τον Θεό Πατέρα και μας φανερώνει ότι το μεγάλο και ισχυρό όπλο με το οποίο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάθε δυσκολία και πειρασμό, είναι η προσευχή.

Οι μαθητές μετά την εντολή που ο Κύριος τους έδωσε ανεβαίνουν σε ένα πλοίο και ξεκινούν το ταξίδι για την απέναντι όχθη.

Ο άνεμος όμως είναι έντονος, είναι ισχυρός και δημιουργεί τρομερή θαλασσοταραχή: «τὸ δὲ πλοῖον ἤδη μέσον τῆς θαλάσσης ἦν, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων· ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος».

Το πλοίο κινδυνεύει να βυθιστεί και οι μαθητές παρακαλούν τον Θεό να τους βοηθήσει.

Ο Κύριος ως Παντογνώστης αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες των μαθητών Του. Δεν επιθυμεί να τους αφήσει μόνους μέσα στη φοβερή τρικυμία, γι’ αυτό φεύγει από το όρος, από τον τόπο της ηρεμίας και της προσευχής και πηγαίνει κοντά τους, περπατώντας επάνω στα κύματα.

Οι μαθητές αγωνιούν για τη σωτηρία τους. Ο κίνδυνος να βυθιστούν και να χαθούν μαζί με το πλοίο είναι μεγάλος, αλλά ... βλέπουν κάποιον να πλησιάζει, να περπατάει επάνω στο νερό και τρομάζουν ... Ο φόβος τους κάνει να φωνάζουν δυνατά γιατί πιστεύουν πως πρόκειται για φάντασμα: «καὶ ἰδόντες αὐτὸν οἱ μαθηταὶ ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν λέγοντες ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν».

Ο Ιησούς αντιλαμβάνεται την ταραχή, το φόβο και την απελπισία των μαθητών Του, γι’ αυτό τους μιλάει: «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε».

Η φωνή του Χριστού καθησυχάζει τους μαθητές και αυτοί ηρεμούν καθώς διαπιστώνουν ότι δεν είναι κάποιο φάντασμα, αλλά ο αγαπημένος Διδάσκαλoς.

Ο Πέτρος όμως αμφιβάλει και για να διαπιστώσει ότι ο Ιησούς είναι εκείνος που εμφανίστηκε, ζητάει από Αυτόν να τον καλέσει να περπατήσει επάνω στα κύματα: «Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρός σε ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα» ... και ο Κύριος απαντά: «ἐλθέ».

Ο Πέτρος ... «καταβὰς ἀπὸ τοῦ πλοίου περιεπάτησεν ἐπὶ τὰ ὕδατα ἐλθεῖν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με».

Ο Πέτρος δεν έχει δυνατή πίστη και ο Κύριος τον επιπλήττει: «ὀλιγόπιστε! εἰς τί ἐδίστασας;». Του δίδει το χέρι Του, του προσφέρει βοήθεια για να μη χαθεί μέσα στα μανιασμένα κύματα της λίμνης και τον ανεβάζει πάνω στο πλοίο.

Ο Πέτρος δυστυχώς έδειξε ολιγοπιστία. Ο εσωτερικός κόσμος του διαταράχθηκε διότι «πείραξε» τον Κύριό Του ... Επιθυμούσε να περπατήσει, όπως Εκείνος, επάνω στο νερό αλλά ... «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου».

Ο Ιησούς του λέγει «ἐλθέ» και ο Πέτρος περπατάει πάνω στα κύματα της λίμνης αλλά ... «βλέπων δὲ τὸν ἄνεμον ἰσχυρὸν ἐφοβήθη, καὶ ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με». Δεν έχει μέσα του την αληθινή δύναμη της πίστης, φοβάται τον ισχυρό άνεμο και ... αρχίζει να βυθίζεται.

Ο Θεός όμως είναι πάντοτε κοντά μας. Η Χάρη Του μας σκεπάζει και μας λυτρώνει από κάθε κίνδυνο και ιδιαίτερα κατά την ώρα των δοκιμασιών. Εκείνες τις στιγμές έρχεται και μας απλώνει το χέρι Του, αρκεί να τον καλέσουμε όπως ο μαθητής Του, να τον επικαλεστούμε ... Κύριε, σῶσόν με!

Η επίκληση του ονόματος του Κυρίου, η προσευχή, είναι η ηχηρότατη κραυγή της ανθρώπινης ψυχής που καλεί τον Θεό ελεύθερα να προσέλθει, να παρέμβει για να χαρίσει τη λύτρωση και τη σωτηρία από κάθε πειρασμό και δυσκολία.

Ο Πέτρος δε λέει πολλά λόγια, ζητάει αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη εκείνη τη στιγμή, με λόγια απλά, με λίγες λέξεις, γι’ αυτό η ικετευτική κραυγή του «Κύριε, σῶσόν με» αποτελεί τη δυνατή και καθαρή προσευχή που τον εισαγάγει στη θεία ζωή.

Η ποιότητα της προσευχής δεν εξαρτάται από λόγια πολλά και πλούσια, αλλά από την καθαρότητα της προσευχής της ψυχής, από τη σταθερή πίστη μας, από την ειλικρινή αγάπη προς όλους.

Αδελφοί ...

Η ζωή μας πάνω στη γη είναι γεμάτη αντιξοότητες, δοκιμασίες, πάθη, ποικίλους πειρασμούς και φοβερές τρικυμίες. Ο κίνδυνος να παρασυρθούμε στο βυθό και να χαθούμε είναι υπαρκτός, γι’ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να διατηρήσουμε τη ζωντάνια της προσευχής ... «Κύριε, σῶσόν με!».

Με αυτό το κάλεσμα του Θεού στη ζωή μας, με την προσευχή μας προς Εκείνον τον ικανό πηδαλιούχο και με την ανανέωση της Χάρης Του δια των Μυστηρίων, ιδιαιτέρως με την τακτική συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η όποια θαλασσοταραχή την οποίαν προκαλούν οι ενάντιες δυνάμεις, θα σταματήσει.

Με αυτόν τον τρόπο ο Κύριος θα παραμένει κοντά μας και εντός μας. Με αυτόν τον τρόπο οι φοβερές τρικυμίες του βίου θα ηρεμούν κι εμείς θα πορευόμαστε το ταξίδι της ζωής με ασφάλεια μέσα στο δικό Του πλοίο, την Αγία μας Εκκλησία, κρατώντας γερά το Θεϊκό Του χέρι ... ομολογώντας προς όλους, όπως οι μαθητές Του ... «ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς εἶ».

Πηγή:  romfea.gr