του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου) Ι.Μ. Δημητριάδος και Αλμυρού
Τα θαυμαστά γεγονότα, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των Αποστόλων, καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας των με τον Κύριό μας, Ιησούν Χριστόν.
Μάλιστα, δεν ήταν προνόμιο μόνο δικό τους, αφού και οι άνθρωποι της εποχής γινόταν μάρτυρες ή ακόμα και πολλές φορές οι ίδιοι, δέκτες των υπερφυσικών δυνάμεων και παρεμβάσεων του Κυρίου μας.
Ένα τέτοιο γεγονός ζήσαμε σήμερα, λοιπόν, κατά την Ευαγγελική μας περικοπή. Το γνωστό, σε όλους μας, θαύμα που βίωσε ο ίδιος ο απόστολος Πέτρος παρουσία και των υπολοίπων μαθητών, καθώς βρισκόταν μεσοπέλαγα, ένδοθεν του πλοιαρίου, μάλιστα άνευ της παρουσίας του Χριστού.
Ο Κύριος, παρέμεινε μόνος, προσευχόμενος εις το όρος, όπου πριν είχε διδάξει τα πλήθη. Τότε, όπως μας λέγει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, αργά το βράδυ, ξημερώματα, η γαλήνια θάλασσα μετατράπηκε σε φουρτουνιασμένη λόγω των ανέμων που ξέσπασαν στην περιοχή.
Φοβούμενοι, λοιπόν, οι μαθητές αναζητούσαν βοήθεια. Ξαφνικά, αντίκρισαν κάποιον να τους πλησιάζει βαδίζοντας επί των υδάτων και έντρομοι, νομίζοντας πως ήταν κάποιο φάντασμα, φώναζαν ακόμα περισσότερο. Η γνώριμη φωνή του Κυρίου μας προσπαθεί να τους καθησυχάσει, μάταια όμως.
Ο Πέτρος, που όπως έχουμε διαπιστώσει και από άλλες περικοπές, ως αψύς χαρακτήρας που ήταν, πιο γενναίος και πιο ατρόμητος, λέγει στον Χριστό: «Κύριε, εἰ σὺ εἶ, κέλευσόν με πρὸς σὲ ἐλθεῖν ἐπὶ τὰ ὕδατα». Απαιτεί, θα μπορούσαμε να πούμε, από τον ίδιο τον Μεσσία το θαύμα, ως επιβεβαίωση για να πιστέψει.
Ο Χριστός μας, Του δίνει την άδεια να βγει από το πλοίο και περπατώντας επάνω στα ύδατα, να πάει προς το μέρος Του, να Τον πλησιάσει.
Όπως και συνέβη, η πίστη του Πέτρου, όμως, βλέποντας το διαφορετικό, το υπερκόσμιο, το αφύσικο γεγονός, συρρικνώνεται. Άρχισε να βυθίζεται και παύει να είναι πια συμμέτοχος, κατά χάριν, του θαύματος που επιτελούνταν.
Και εδώ να σταθούμε αγαπητοί μου αδελφοί, στο θαύμα που, σήμερα, ζήσαμε και να αναρωτηθούμε. Τι προϋποθέσεις χρειάζονται ώστε να επιτελεστεί μπροστά μας ένα θαύμα; Πώς και αν μετέχουμε και εμείς σε ένα τέτοιο γεγονός; Είναι ένα αναγκαίο συστατικό της πίστεώς μας;
Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να έχουμε αποκτήσει κάποιες αρετές πνευματικές, οι οποίες να μας επιτρέπουν να το δούμε με τα ανθρώπινα μάτια μας, έτσι ώστε να το κατανοήσουμε.
Ποιες είναι αυτές; Η καθαρότητα της καρδίας μας, η μετάνοια και η ταπείνωση.
Θαύματα συντελούνται συνεχώς και καθημερινά μπροστά μας, που όμως η αμαρτωλότητά μας δεν μας επιτρέπει και δεν μπορούμε καν να τα φανταστούμε και να τα διανοηθούμε.
Δεύτερον, εάν εμείς δεν αποφασίσουμε να γίνουμε συμμέτοχοι ενός θαύματος, με τον κόπο μας, τον αγώνα μας και την προσευχή μας, δεν πρόκειται ποτέ να μας συμβεί.
Δεν γίνονται τα θαύματα προς εντυπωσιασμό μας, ο Χριστός δεν θέλει το θαυμασμό μας, αλλά την πίστη μας και το καλό της πνευματικής μας πορείας.
Πολλές φορές, ως αντίδωρο επιβράβευσης ή ενίσχυσής μας διά μεγαλύτερη προσπάθεια, επιτρέπει ένα θαυμαστό γεγονός να μας γίνει διακριτό, αφού και εμείς, ως άλλος Πέτρος το αιτηθούμε.
Τέλος, ως προς την αναγκαιότητά των για την πίστη μας, ο ίδιος ο Χριστός μας έχει απαντήσει.
«Μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες». Να μην ψάχνουμε να βλέπουμε τα θαύματα του Θεού σαν ταχυδακτυλουργικά κόλπα.
Οι Άγιοι της εποχής μας, Παΐσιος, Ιάκωβος ο με συγχωρείτε, Εφραίμ Κατουνακιώτης, Πορφύριος κ.ά., όταν τους πλησίαζαν, μόνο και μόνο για να δουν κάτι το «μαγικό», κλείνονταν στους εαυτούς των και μάλιστα φέρονταν έτσι ώστε δεν προκαλούσαν καμία απολύτως ιδιαίτερη εντύπωση, αποθαρρύνοντας και απογοητεύοντας τους διαφόρους, ας μας επιτραπεί η έκφραση, πιστούς με κριτήρια και μόνο απαιτήσεις.
Αδελφοί μου, ας πάρουμε ως παράδειγμα αυτούς τους Αγίους, διδασκόμενοι από τη βιωτή των που αποτελούσε, επακριβώς, μίμηση Χριστού, όχι μόνο κατά τα θαυμάσιά Του, αλλά κυρίως στην απλότητα, την καθαρότητα και έμπρακτη, διά τον άνθρωπο αγάπη.
Αμήν.
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου