του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, (εφημ. Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου)
Τις τελευταίες επίγειες στιγμές του Κυρίου μας, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ακούσαμε να περιγράφονται χθες, κατά την Ευαγγελική περικοπή.
Συγκεκριμένα, διαδραματίζεται μπροστά μας η σκηνή κατά την οποία ο Χριστός αναφέρεται στα δύο πιο αγαπημένα και προσφιλή του πρόσωπα, την Παναγία μητέρα Του και τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο.
Είναι η στιγμή, που συστήνει σ’ εκείνη, την τόσο πονεμένη, την τόσο ευλογημένη και αγιασμένη γυναίκα, τον αντικαταστάτη Του και νέο, πλέον, υιόν της, όπως επίσης και στον μαθητή που χαρακτηριστικά ακούμε από τις Ευαγγελικές περικοπές, «ὃν ἠγάπα», που του είχε μία ιδιαίτερη αδυναμία, την νέα, κατά το πνεύμα, μητέρα του.
Πόσο μεγάλη ευλογία και δωρεά προς εκείνον να έχει, πλέον, στο πλευρό του την γυναίκα που ένωσε ουρανό και γη. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την στιγμή με μία λέξη, η οποία σε κάθε εποχή είναι ένα Θεάρεστο και Θεοδίδαχτο έργο, την υιοθεσία.
Υιοθεσία, λοιπόν, όχι μόνον κατά την κοσμική μορφή της λέξεως, που πάλι Θεού έργον νοείται, αλλά και κατά το πνεύμα ως πράξη σωστική και ψυχών και σωμάτων.
«Υἱοθεσίας χάρισμα», ακούμε κατά τις ευχές του Αγίου βαπτίσματος, θέλοντας να μας δείξει την απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού προς εμάς τους ευπαθείς και αμαρτωλούς ανθρώπους, που μας πήρε από τη σκιά του θανάτου και μας ανέδειξε σε υιούς φωτός και κληρονόμους ζωής, δίχως τέλος.
Μία τέτοια, λοιπόν, στιγμή ζήσαμε σήμερα, πνευματικής και ζωηφόρου υιοθεσίας που πρέπει να γίνει και δική μας επιδίωξη και σκοπός ζωής.
Όλοι την έχουμε παραλάβει κατά το βάπτισμά μας, όμως, οι συγκυρίες του τρόπου ζωής μας, την κάνουν να διαφοροποιείται ανάλογα με την πνευματική κατάσταση που βρισκόμαστε.
Ας παραδειγματιστούμε, λοιπόν, από τον άγιό μας, τον Άγιο και Ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο έτσι ώστε να προσέξουμε τι είναι αυτό που τον ξεχώρισε ώστε να του χαριστεί αυτή η ανυπέρβλητη δωρεά.
Πρώτα απ’ όλα, το ότι ακολούθησε από πολύ μικρή ηλικία τον Χριστό και διατηρούσε μέσα του την αγαθότητα.
Όσο πιο μικρός είναι ο άνθρωπος τόσο πιο ειλικρινή και αγνά τα αισθήματά του.
Διά τούτο τον λόγο, θέλουμε τα παιδιά μας να εκκλησιάζονται από τη νεαρή τους ηλικία, έτσι ώστε ο Ναός να τους γίνει βίωμα.
Έπειτα, κι αν κάποια στιγμή απομακρυνθούν από την Εκκλησία, οι πρότερες εικόνες που θα έχουν στην ψυχή τους, υποσυνείδητα, κάποια στιγμή θα τους οδηγήσουν πάλι στον Χριστό.
Ένα δεύτερο, η μεγάλη αγάπη που είχε στο πρόσωπο του διδασκάλου του.
Αυτή του η συναισθηματική προσκόλληση, αντικατοπτρίζονταν και από τον ίδιο τον Κύριόν μας, προς το πρόσωπό του.
Είναι αυτή η αγάπη από την οποία κι εμείς πρέπει να διακατεχόμαστε, για τον Σωτήρα Χριστό.
Όταν την έχουμε μέσα μας, όταν την βιώνουμε, τότε ακριβώς θα μπορέσουμε και εμείς να διαισθανόμαστε, να βλέπουμε,να νιώθουμε και στην ουσία να ζούμε σε καθημερινή βάση τη δική Του στήριξη και αγάπη, δίχως παρεμβολές και σκοτεινά σημεία.
Τέλος, η δύναμή του και το θάρρος του, προερχόμενα από την βαθιά πίστη ώστε να σταθεί κάτω από τον τίμιο Σταυρό, μάλιστα δε, την ώρα που οι υπόλοιποι δέκα συμμαθητές του, έντρομοι, κρυβόντουσαν διά να μην τους βρουν και τους σκοτώσουν.
Έτσι κι εμείς, να βρισκόμαστε πάντα μπροστά Του, δίπλα Του, κοντά Του, μετέχοντας στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Αδελφοί μου, ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος δεν γεύτηκε μαρτυρικό θάνατο, εκοιμήθη οσιακά.
Οι υπόλοιποι Απόστολοι παρέδωσαν το πνεύμα τους διά αίματος και μαρτυρίου, ενώ εκείνος, ήδη, είχε επάνω του το μαρτυρικό αίμα του Χριστού που έρρεε όταν βρισκόταν κάτω από τον Σταυρό και θρηνούσε για τον άδικο και ατιμωτικό θάνατό Του.
Ας του ομοιάσουμε κι εμείς, γευόμενοι όσο πιο τακτικά μπορούμε και μας επιτρέπεται, του τιμίου Σώματος και Αίματός Του, ζώντας από ετούτη εδώ τη στιγμή, την ουσιαστική και παν απ’ όλα αληθινή, πνευματική υιοθεσία, αιωνιότητας και ψυχικής σωτηρίας.
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου