Συμπόρευση και απαρχή αιώνιας αναγέννησης.

 

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου)

---

Μέσα από το περιστατικό που ακούσαμε, σήμερα, να εξιστορείται κατά την Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ο Κύριός μας, μας προβάλλει, εν συνόλω, όλη την μεγαλοπρέπειά Του, την στοργή που περιβάλλει εμάς τους ανθρώπους ανά τους αιώνας και την καθ’ ολοκληρία παντοδυναμία Του, ως Κύριος του σύμπαντος κόσμου.

Τον βλέπουμε να περιφέρεται ανάμεσα στους ανθρώπους, να συναναστρέφεται μαζί τους, να γίνεται μέτοχος των προβλημάτων των, να στεναχωριέται με την εικόνα της θλιβομένης μητέρας που είχε χάσει τον μονάκριβο υιό της και τέλος, να πραγματοποιεί το ακατόρθωτο, να δίνει ζωή, να επαναφέρει, στον πρόσκαιρο τούτο κόσμο, έναν άνθρωπο, δεικνύοντάς μας πως ό,τι είναι αδύνατον για εμάς τους ανθρώπους, είναι δυνατό για τον ίδιο το Θεό, «Τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν».

Αυτές ήταν οι διαφορές σχετικά με το πρόσωπο του Μεσσία που περίμεναν οι άνθρωποι.

Περίμεναν να δουν έναν βασιλέα δυνατό, απόμακρο, εξουσιαστικό και σκληρόκαρδο, μη μπορώντας να κατανοήσουν πως στην απλότητα κρυβόταν όλη η ουσία.

Τα λαμπροφόρα ενδύματα του βασιλέα που δεν φορούσε ο Χριστός, η σκληρότητα έναντι των ανθρώπων που δε χρησιμοποίησε ποτέ, Τον υποβίβαζε στα μάτια των, προσπερνώντας ό,τι θαυμαστό κι αν συνέβαινε μπροστά τους, όπως και σήμερα.

Διερωτώνται κάποιοι, λοιπόν, πώς οι άνθρωποι της εποχής εκείνης βλέποντας τέτοια σημεία, δεν αντιλαμβανόταν ποιόν είχαν απέναντί τους; Πώς έφτασαν να έχουν τόσο μίσος, ώστε να ζητούν απεγνωσμένα τον θάνατό Του και να τον επιτύχουν κιόλας; Η απάντηση, αδελφοί μου, κρύβεται σε μία λέξη, «αρχομανία».

 

Όταν οι άνθρωποι περιπέσουν σε αυτή την ψυχολογική κατάσταση, ένα μαύρο πέπλο κατακαλύπτει τους οφθαλμούς των, διαλύοντας και καταστρέφοντας ό,τι καλό βρίσκεται γύρω τους.

Η αρχομανία αρχίζει να εκδηλώνεται κατά τη στιγμή που ένα πρόσωπο και στην προκειμένη περίπτωση μιλούμε για τον ίδιο τον Χριστό, με τα χαρίσματα που προαναφέραμε, αγάπη, συμπόνια, ταπείνωση, συγχωρητικότητα, αρχίζει να λάμπει και να διαφαίνεται, όχι με τα φώτα της εξωτερικής θέασης, της ψεύτικης εικόνος, αλλά με την λαμπρότητα του εσωτερικού κόσμου, της ψυχής.

Η ίδια απορία μπορεί να γίνει και ένα ερώτημα για εμάς σήμερα. Γιατί, ενώ εμείς σήμερα γνωρίζουμε τα πάντα για τον Χριστό, έχουμε διδαχθεί από τον Ίδιο και από τους αγίους Πατέρες για Εκείνον, παραμένουμε όπως οι άνθρωποι της εποχής εκείνης απέναντί του και όχι δίπλα του;

Να μη μας μπερδεύει η γνώση που, πλέον, διακατέχουμε ή η εποχή, αλλά να μας ταρακουνήσει η δική μας στάση που δεν αποκλίνει καθόλου από εκείνη των τότε σταυρωτών Του.

Εμείς, σήμερα, μπορεί να μην τον οδηγούμε στον μαρτυρικό Σταυρό, όμως, τον κρατούμε στην αφάνεια της ζωής μας και πολλές φορές στην απαξίωση, ενώ Εκείνος ανεβαίνει για εμάς ξανά και ξανά στον Γολγοθά δίνοντας την ζωή και το αίμα Του, «λύτρον αντί πολλών», όλων ημών.

Αδελφοί μου, να αφήσουμε πίσω την αρχομανία της εποχής μας, μη προσπαθώντας εμείς να επισκιάσουμε με την επίπλαστη και ψεύτικη λάμψη μας τον Κύριον του ανεσπέρου φωτός.

Να κάνουμε ένα βήμα πίσω δίδοντάς Του τη θέση που πραγματικά του αξίζει και επιδιώκει και ο Ίδιος διά το δικό μας καλό, της προτεραιότητας έτσι ώστε να επέλθει η ισορροπία πρώτα στον ψυχικό μας κόσμο και έπειτα στην επίγεια βιωτή μας.

Γινόμενοι Χριστοφόροι, αυτομάτως γινόμαστε μέτοχοι ζωής αιωνίου, όπως ο νεαρός σήμερα.

Η κλαίουσα μητέρα προσέπεσε στον Χριστό, κοινώνησε μαζί Του και όλοι μαζί αντικρίσαμε το αποτέλεσμα της ενότητας αυτής, αποτέλεσμα ελπίδος, χαράς και αναγέννησης.

Μπορεί να πεθαίνουμε διά τον κόσμο τούτο, όμως ζει αιωνίως η κινητήριος δύναμη, η ψυχή που χάρις Εκείνου μετατρέπει το τέλος σε απαρχή λαμπρότητας και αιωνιότητας.

Η αρρώστια της αρχομανίας, αδελφοί, μας αποξενώνει εμπεριέχοντας ένα δρόμο μοναξιάς, άγχους και ακαταστασίας.

Μας αποκόπτει από τις σχέσεις μετά των αδελφών μας, έχοντας ως κύριο και πρωταρχικό σκοπό την αυτοικανοποίησή μας, ενώ μέσα από το δρόμο της συμπόρευσης που αυτή επιτυγχάνεται, μόνο, μέσα από την Θεία Λατρεία και τα Μυστήρια αυτής και έχοντας ως στόχο και κοινή απόληξη τον Χριστό, επέρχεται η τέλεια γαλήνη και σιγουριά, πλέον, της συμμετοχής μας στην αιώνια και ζωηφόρο κατάσταση της ατελευτήτου Αναστάσεως.

Αμήν.

Πηγή:  romfea.gr