«Αγώνας ανασυγκρότησης και συνένωσης!»

 

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου)

---

Ένας εξακολουθητικός πνευματικός αγώνας, ένας αγώνας διαρκείας θα πρέπει να είναι η ζωή μας, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.

Ακούσαμε, λοιπόν, σήμερα τον Κύριόν μας, κατά την Ευαγγελική περικοπή να μας τονίζει κάποιες συμπεριφορές, δεδομένες διά εμάς τους ανθρώπους, οι οποίες, θεωρητικά, μας κάνουν να φαντάζουμε καλοί άνθρωποι, σωστοί πιστοί και κατ’ επέκταση, καλοί χριστιανοί.

Μας λέγει, συγκεκριμένα, ποιό το νόημα να αγαπάμε τους ανθρώπους που μας αγαπούν; Τι σημασία έχει να ευεργετούμε τους ανθρώπους που μας ευεργετούν;

Να δανείζουμε σε ανθρώπους που γνωρίζουμε ότι θα μας τα επιστρέψουν; Όλα αυτά, δεν είναι αποκλειστικές συμπεριφορές των αγαθών ανθρώπων, μα και των αμαρτωλών.

Θέλει με αυτόν τον τρόπο να μας αφυπνίσει και να μας ταρακουνήσει απ’ το λήθαργο της ραθυμίας κατά την οποία θεωρούμε πως όλα βαίνουν καλώς και είμαστε αναπαυμένοι σε έναν κλειστό κύκλο, ο οποίος περιλαμβάνει την ασφάλεια της αμφίπλευρης αγάπης.

Σπάζοντας αυτόν τον κύκλο, γινόμαστε ξεχωριστοί και στην ουσία μιμητές Χριστού, διαμοιραστές ελέους όπως κι Εκείνος, άνευ ανταπόδοσης.

Αδελφοί μου, αυτός είναι ο αγώνας που προαναφέραμε και έχουμε να δίνουμε καθημερινά.

Πώς θα καταφέρουμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο ανεξικακίας ξεπερνώντας πολλές φορές και τον εαυτό μας, αφού θα πρέπει να ελεούμε, να αγαπούμε και να νοιαζόμαστε ανθρώπους που μπορεί να μας έχουν βλάψει ή εμείς αυτούς, που τους βλέπουμε στο δρόμο και αλλάζουμε πορεία ώστε να μην τους συναντήσουμε, μη θέλοντας να τους πούμε ούτε μία καλημέρα;

Εδώ πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε και να βάλουμε σε τάξη μέσα μας ποιός είναι Αυτός του οποίου θέλουμε να αποκαλούμαστε οπαδοί και μαθητές, ποιός είναι ο Χριστός που, δυστυχώς, πολλές φορές επιλεκτικά διαλέγουμε τι θα κρατήσουμε απ’ τις διδαχές Του· ή θα τα αποδεχτούμε όλα ή θα είμαστε πάντα ελλιπείς ως προς τους λόγους Του.

Ένας δρόμος πνευματικής ασκήσεως, τρία στάδια προπονήσεως, τα οποία θα πρέπει να διδαχθούμε μέσα από την σημερινή περικοπή μας. Το πρώτο, την ταπείνωση.

Όταν δεν υπάρχει ταπείνωση δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα λάθη μας. Μην μπορώντας να διακρίνουμε τα λάθη μας για ό,τι κακό γίνεται, πάντα φταίνε οι άλλοι, οπότε οι «εχθροί» πάντα θα παραμένουν «εχθροί», μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ μας.

Ταπεινώνοντας τον εαυτό μας, λοιπόν, κάνουμε το πρώτο βήμα προς τους ανθρώπους που έχουμε διαφορές. Δεύτερο, η συγχωρητικότητα.

Εάν μπορέσουμε να συγχωρήσουμε έναν άνθρωπο, ο οποίος για κάποιο λόγο προσπάθησε να μας κάνει κακό ή μας διέβαλε σε άλλα πρόσωπα, τότε θα παρακινήσουμε κι εκείνον τον ίδιον, προβληματίζοντάς τον με την στάση μας και γνώμη να αλλάξει και να προσπαθήσει να μας μιμηθεί, κατανοώντας τα λάθη του.

Σπείρουμε, έτσι, ανάμεσά μας την αγαθή και σωτήριο αμφιβολία που καταστρέφει τα αναχώματα που ο ίδιος ο διάβολος βάζει ώστε να μας φέρει σε σύγκρουση.

Τρίτο και τελευταίο, η ανυπέρβλητη δωρεά του Κυρίου μας, της κοινής μετοχής μας στην Εκκλησία που Εκείνος μας παρέδωσε και που μέσα σε αυτήν, εισερχόμενοι διά οποιαδήποτε Αγιαστική πράξη, θα πρέπει να γίνεται το δικό μας Θαβώριον όρος μεταμορφώσεως και Θεομιμήσεως.

Αδελφοί, ας κάνουμε ο καθένας για τον εαυτό του την διαφορά, τον δικό μας προσωπικό πνευματικό αγώνα ανασυγκρότησης και συνένωσης, ακολουθώντας τα λόγια του Χριστού μας.

Ας ταπεινώσουμε τους εαυτούς μας συγχωρώντας τους εχθρούς μας και όλοι μαζί, μέσα στο Ναό του Θεού, να εισερχόμαστε ως υγιείς μονάδες, έτσι ώστε όλοι μας, πλέον, στο σύνολο, εν ενί στόματι και μια καρδία να δοξάζουμε και να ανυμνούμε το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού.

Αμήν.

Πηγή:  romfea.gr