Ο Φαρισαίος ήταν κενόδοξος και γι’ αυτό δημόσια αυτοεπαινέθηκε και αυτοδικαιώθηκε.
Ο Φαρισαίος ήταν υπερόπτης και υπερήφανος και γι’ αυτό κατέκρινε δημόσια τον Τελώνη. Ο Φαρισαίος ήταν υποκριτής: άλλο έδειχνε κι άλλο ήταν.
Ο Τελώνης ήταν ταπεινός και γι’ αυτό πήγε στην άκρη του ναού για να μη τον βλέπει κανείς παρά μόνον ο Θεός.
Ο Τελώνης ζούσε τη μετάνοια εσωτερικά και ζητούσε το έλεος του Θεού. Ο Τελώνης δεν ενοχλήθηκε από την ύβρη του Φαρισαίου, γιατί και ο ίδιος κατηγορούσε τον εαυτό του.
Πρότυπο ταπείνωσης είναι ο ίδιος ο Χριστός: «μέθετε ἀπ’ ἐμοῦ ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. 11,29). Η ταπείνωση στην καρδιά είναι γνώρισμα του Θεού και όσων τον μιμούνται.
Ο ταπεινός δεν πληγώνει τον άλλο, γιατί στον άλλο βλέπει τον ίδιο τον Χριστό. Ο ταπεινός δεν υποβιβάζει και δεν υποτιμά τους άλλους, αλλά τους αναβιβάζει και τους σέβεται. Ακολουθεί τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «τους άλλους να τους θεωρείτε ίσους και ανωτέρους σας».
Έχοντας ο ταπεινός αυτή τη στάση ζωής δεν καλλιεργείται μέσα του η κατάκριση. Ο ταπεινός αποδίδοντας τα πάντα στον Θεό βλέπει και τις υπάρχουσες καλοσύνες του ως δώρα του Θεού. Ο ταπεινός ζει σε συνεχή μετάνοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου