ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ;

 

«Δεν είναι δυνατόν να πάρουν τα πράγματα την καλύτερη μορφή και εξέλιξή τους, παρά μόνον έτσι, όπως τα επιτρέπει ο Θεός μέσα στο έλεός Του» (Αββάς Δωρόθεος)

Έχουμε ανάγκη, ιδίως στις δοκιμασίες μας, όπως και όταν είμαστε μπροστά σε προκλήσεις και επιλογές δύσκολες, να ακούσουμε μια φωνή που να μας λέει: «όλα θα πάνε καλά», κι ας είναι ψέμα. Δεν είναι μόνο το ότι «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».

Είναι και η ψυχική βοήθεια ότι έχουμε έναν λόγο να το παλέψουμε, να μην εγκαταλείψουμε την προσπάθεια, να μην παραιτηθούμε από το όνειρο. Και συχνά, όσοι μας αγαπούνε τον λένε αυτόν τον λόγο. Δεν τους πάει η καρδιά να πούνε το αντίθετο ή να μη μιλήσουν καθόλου. Διότι τότε υπάρχει ο κίνδυνος τόσο της απογοήτευσής μας, όσο και του θυμού μας εναντίον τους. «Δεν με στηρίζεις, δεν με αγαπάς».
Είναι όμως αυτός ο σωστός δρόμος ή είναι προτιμότερο να μας λένε την αλήθεια; 

Η απάντηση είναι δύσκολη. Πολλά εξαρτώνται από το πόσο δυνατοί είμαστε μέσα μας, πόσο έχουμε αποφασίσει να πορευτούμε με κριτήριο την αλήθεια στην ζωή μας. Θέλει απόφαση κάτι τέτοιο. Δεν είμαστε έτοιμοι πάντοτε να αποδεχτούμε ό,τι συμβαίνει. Προτιμούμε την ψευδαίσθηση ότι μπορεί τα πράγματα να πάνε διαφορετικά από ό,τι δείχνουν και να διαχειριστούμε τότε την δυσκολία, παρά να ακούσουμε την αλήθεια, η οποία μπορεί να είναι αποκαρδιωτική. 

Αν θέλουμε όμως να μην στηριζόμαστε σε ψεύτικες ελπίδες, καλό είναι να ζητάμε την αλήθεια που είναι απελευθερωτική. Διότι τότε οργανώνουμε καλύτερα και ρεαλιστικότερα τις όποιες άμυνες μπορούμε να φέρουμε απέναντι στα γεγονότα και καταλαβαίνουμε τα όριά μας.
Στην πνευματική μας παράδοση υπάρχει η φράση της Κυριακής προσευχής «γενηθήτω το θέλημά Σου». Ο άνθρωπος δεν επιλέγει το δικό του θέλημα να είναι πιο πάνω από αυτό του Θεού. Δεν γίνεται συνεχιστής της οδού της παρακοής των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο, αλλά μαθητής Εκείνου που είπε «εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή». Θέλουμε την αλήθεια για την ζωή μας, εμπιστευόμαστε όμως τον Θεό ως Αυτόν που έχει τον τελευταίο λόγο. 

Αν είναι το θέλημά Του η ήττα, η αποτυχία, η δοκιμασία, η απώλεια, ας είναι ευλογημένο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα παλέψουμε. Θα αφεθούμε όμως με εμπιστοσύνη στην αγάπη Του και στο έλεός Του. Θα επιλέξουμε, πέρα από τα ανθρώπινα, την οδό της προσευχής, όχι να γίνει αυτό που ζητούμε, αλλά Εκείνος να δώσει το καλύτερο για μας.
Θέλει πίστη αυτός ο δρόμος. Σε μια εποχή όπου κυριαρχούν τα κριτήρια του εγώ, του θελήματος, του ελέγχου των πραγμάτων της ζωής μας από εμάς τους ίδιους και το αίσθημα παντοδυναμίας επειδή έχουμε τα όπλα και τα μέσα, η πίστη είναι έξοδος από αυτό το πνεύμα. Είναι όμως και λύτρωση από την αγωνία και την ενοχή. 

 Αγωνία διότι δεν μας βγαίνουν τα πράγματα όπως τα θέλουμε και αυτό φέρνει φόβο. Ενοχή διότι δεν δίνουμε όλο μας το είναι, ακόμη και στο μάταιο. Άλλο είναι η πάλη και άλλο είναι το αταπείνωτο φρόνημα.
Ας το θυμόμαστε, ιδιαίτερα οι γονείς, όταν τα παιδιά μας έχουν δοκιμασίες διότι επιλέγουν ανώτερα από τις δυνάμεις και τον κόπο. Κι ας μάθουμε ότι η επίγνωση των ορίων μας είναι το τελικά καλό και η εμπιστοσύνη στον Θεό.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 23 Μαρτίου 2022