του Κώστα Νούση
Ο άγιος Παΐσιος είναι και πάλι στην επικαιρότητα μέσα από τη γνωστή τηλεοπτική σειρά. Αυτός ο Άγιος πραγματικά σημάδεψε την εποχή μας σε τεράστιο βαθμό, ίσως ακολουθεί σε αυτό τον άγιο Νεκτάριο, που χαρακτηρίστηκε «ο άγιος του αιώνα μας» (του εικοστού).
Βέβαια, μια τηλεοπτική παραγωγή είναι ελάχιστη στο να αποδώσει το υπέρτατο μέγεθος του ανδρός, ωστόσο η δίψα του κοινού δείχνει την απίστευτη λειψανδρία που μαστίζει την Εκκλησία μας από τέτοιες ευλογημένες μορφές εδώ και πολύ πολύ καιρό…
Με αφορμή, λοιπόν, την επικαιρότητα, θυμήθηκα έναν λόγο του αγίου στον υποφαινόμενο, στα φοιτητικά του χρόνια. Μέμνημαι ημερών αρχαίων, εντάξει, όχι και τόσο…
Ο όσιος γέροντας ήταν στο λιμανάκι της Δάφνης και περιμέναμε όλοι μαζί, μοναχοί και προσκυνητές, το καραβάκι για την Ουρανούπολη.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ούτε κει θα μπορούσε να βρει την ησυχία του και όλοι έσπευδαν είτε να πάρουν απλά την ευχή του είτε να τον ρωτήσουν κάτι στα γρήγορα, έχοντας τη βαθιά πεποίθηση ότι από το στόμα του δεν θα έβγαινε λόγος ανθρώπινος μάλλον, όσο μια ακόμη φλόγα της Πεντηκοστής.
Τον πλησιάζω και εγώ δειλά και ασπάζομαι τη δεξιά του. Ο Όσιος με ρώτησε ανέλπιστα και ξαφνιάζοντάς με κάτι απλό, συνάμα δε και παράδοξο: «Έχεις εγωισμό»; Μπορείς να κρυφτείς από έναν Άγιο, μπορείς να ξεγελάσεις το Άγιο Πνεύμα; Έτσι τού απάντησα ολίγον τι διπλωματικά, αποδεικνύοντας την ίδια τώρα το ρητορικό του ερωτήματός του: «Και ποιος δεν έχει, γέροντα; Φυσικά και έχω». Και εκείνος: «Να έχεις τον καλό εγωισμό».
Κεραυνός εν αιθρία του ψυχισμού μου. Τι σήμαινε πάλι τούτο; Τι ήθελε να μου πει ο προφήτης αυτός, που έβλεπε τα πάντα και τα μελλοντικά ωσεί τετελεσμένα; Ομολογώ ότι ακόμη δεν ολοκλήρωσα πλήρως την ερμηνεία του λόγου του, ίσως δε να μη συμβεί τούτο ποτέ…
Ένα από τα πολλά που έχουμε παρεξηγήσει στην πίστη μας είναι και το θέμα των παθών. Οι φυσικές δυνάμεις της ψυχής διεστράφησαν σε εφάμαρτα και διαβλητά πάθη. Ωστόσο, ως δώρα φυσικά του Θεού, είναι αδιάβλητα και καθαρά.
Έτσι, στόχος της πνευματικής ζωής είναι το ξερρίζωμα των αμαρτητικών ροπών και όχι η απονεύρωση της ψυχής μας.
Ο θυμός, η επιθυμία, είναι δυνάμεις χωρίς τις οποίες δεν υφίσταται καν η ψυχή και κατ’ επέκταση δεν δύναται χωρίς αυτά να πολεμήσει τον διάβολο και να αγαπήσει τον Θεό.
Ο όσιος, επομένως, δεν προέτρεψε να αποβάλουμε τον «φυσικό εγωισμό», αλλά να τον μεταποιήσουμε στον καλό, στον άγιο εγωισμό, όσο παράδοξο και αν αυτό μας ακούγεται.
Πώς θα διώξω το κακό, αν δεν πάρω τη γενναία απόφαση να συσταυρωθώ με τον Χριστό; Το κόστος στον παλιό μου εαυτό, στο αρρωστημένο μου εγώ, θα είναι τόσο μεγάλο, που μπορεί να μην αντέξω, μπορεί και να παραφρονήσω.
Στο σημείο αυτό, λοιπόν, θα προβάλω λεβέντικα, αρχοντικά και με φιλότιμο (όροι ειλημμένοι εκ του Παϊσιανού ασκητικού λεξιλογίου) τον καλό μου εγωισμό στην άσκηση κατά του ρυπαρού μου εαυτού και θα έρθει εν συνεχεία η Χάρις Εκείνου να με μεταμορφώσει και να με απαλλάξει από τα περιττά, τα βρώμικα, από όλα τα βάρη.
Όσοι γνώρισαν από κοντά τον Άγιο, αισθάνονται μια ιδιαίτερη ευλογία και το συναίσθημα αυτό αυξάνεται όσο περνάνε τα χρόνια και η απομάκρυνση από την Ορθοδοξία μας γίνεται ολοένα και πιο αισθητή.
Η στόφα τέτοιων αγιασμένων μορφών έχει παρέλθει, το καλούπι φαίνεται να χάνεται και όχι απλά να φθίνει. Ας μας ελεήσει ο Θεός, διότι τα έσχατα μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας…
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου