Η αρετή της ανεξικακίας στον πνευματικό αγώνα.

 

«Εάν κάποιος θυμηθεί αυτόν που τον έθλιψε η τον περιφρόνησε η τον κακολόγησε η τον έβλαψε, οφείλει να τον φέρνει στη μνήμη του σαν γιατρό σταλμένο απ’ τον Χριστό. Και έχει χρέος να τον θεωρεί ευεργέτη του.

Διότι το ότι στενοχωρείσαι, είναι χαρακτηριστικό άρρωστης ψυχής, αν δεν ήσουν άρρωστος, δεν θα σε πείραζε.

Οφείλεις να χαίρεσαι με τον αδελφό, διότι αυτός σου φανέρωσε την αρρώστια σου, και να εύχεσαι γι’ αυτόν ωσάν να πρόκειται για ένα θεραπευτικό φάρμακο που σου το ‘στειλε ο ίδιος ο Χριστός.

 

Αν όμως νιώθεις μίσος γι’ αυτόν, είναι σαν να λες μέσα σου κατά του Χριστού: Δεν θέλω να δεχτώ τα φάρμακά σου, θέλω να σαπίσω μέσα στα τραύματά μου».

Από το Γεροντικό