Για να ακούσουμε τον άλλον χρειάζεται να ταπεινωθούμε.

Τι δύσκολο όντως, να μην μπορείς να συνεννοηθείς.
Να μιλάς αλλά να μην εκπέμπεις στην ίδια συχνότητα με τον άλλον.
Να ακούς αλλά να μην τον κατανοείς.
Να σε ακούει αλλά μην σε καταλαβαίνει.
Σαν να χάθηκε το σήμα επικοινωνίας.

Να κοιτιέστε στα μάτια αλλά σα να χωρίζουν βουνά τις ψυχές σας. Είναι η τραγικότητα του εγωισμού, της εμπάθειας που εξορίζει την λογική και θρονιάζει την παραφροσύνη.

Άλλα λέει ο ένας, άλλα απαντά ο άλλος.
Ο καθένας στην δική του συχνότητα.
Ο καθένας στην δική του εξορία.
Διότι τελικά αυτό είναι, μια αυτοεξορία, μια αυτοαπομόνωση στην φυλακή της αυτοδικαίωσης.

Μα πόσο διαφορετικά θα ήταν εάν παρά τις διαφορές μας αφήναμε έστω μία χαραμάδα συγκατάβασης προς τον άλλον.
Έστω μια μικρή προσπάθεια ουσιαστικής επικοινωνίας.
Έστω ένας καλός λογισμός ν' ακούσουμε τον άλλον.
Μα το φοβερό είναι ότι δεν αρκεί ο ένας να το κάνει.
Χρειάζεται και οι δυο να θελήσουν να τα βρούνε.
Όχι να νικήσουν, όχι να εκδικηθούν, όχι να εξουσιάσουν, όχι να εξουθενώσουν, όχι να αυτοεπιβεβαιωθούν, όχι να ικανοποιήσουν την θιγμένο εγωισμό τους…

Δυστυχώς, κάπως έτσι μοιάζουν πολλές σχέσεις ανθρώπων (στην οικογένεια, στην εργασία, στις φιλίες) σα να έχασε κάποιος το ακουστικό του και δεν ακούει σωστά αυτά που ο άλλος λέει. Και καταντά η συζήτηση σε απίστευτους μονολόγους με παράσιτα και διακοπές από μίση και κακίες.

Και καταστρέφονται σχέσης ζωής, πληγώνουμε και πληγωνόμαστε...
Και όλα αυτά για ένα ρημάδι εγωισμό για ένα πείσμα να μην ταπεινωθούμε.

Για να ακούσουμε τον άλλον χρειάζεται να ταπεινωθούμε, να σκύψουμε να πάρουμε και πάλι το ακουστικό που μας έπεσε κάπου στην διαδρομή.

Για να ακουστούμε χρειάζεται να μιλήσουμε απαλά, χωρίς ένταση, χωρίς βιασύνη και θυμό. Κι αν ο άλλος έχει την διάθεση να ακούσει, να καταλάβει μπορεί να γίνει και το θαύμα. Διότι μερικές φορές χρειάζεται να γίνει κάποιο θαύμα ώστε να ξαναβρεθούμε υπαρξιακά κοντά σε κάποιον, ώστε να ξαναγίνουμε οικείοι, ώστε να συγχωρεθούμε και να πάψουμε να ζούμε ως αγρίμια σε κλουβιά που δημιουργήσαμε οι ίδιοι μας… 

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος