Δεκαπενταύγουστος.

 

 

Οί άνθρωποι όταν δυσκολευόμαστε στή ζωή μας ζητάμε βοήθεια από τούς Αγίους καί Τήν Παναγία.

Γιά ποιο λόγο όμως άλλοτε ανταποκρίνονται στίς παρακλήσεις μας καί άλλοτε όχι;

Γέροντα, γιατί ή Παναγία άλλοτε µού δίνει αµέσως αυτό πού Τής ζητώ καί άλλοτε όχι;

Ξ Παναγία, όποτε έχουµε ανάγκη, απαντά αµέσως στήν προσευχή µας∙ όποτε δέν έχουµε, µάς αφήνει, γιά νά αποκτήσουµε λίγη παλληκαριά.

Όταν ήµουν στήν Μονή Φιλοθέου, µία φορά, αµέσως µετά τήν αγρυπνία Τής Παναγίας µε έστειλε ένας Προϊστάμενος νά πάω ένα γράµµα στήν Μονή Ιβήρων.

Ύστερα έπρεπε νά πάω κάτω στόν αρσανά τής µονής καί νά περιµένω ένα γεροντάκι πού θά ερχόταν µε τό καραβάκι, γιά νά τό συνοδεύσω στό µοναστήρι µας – απόσταση µιάµιση ώρα µε τά πόδια.

Ήµουν από νηστεία καί από αγρυπνία. Τότε τήν νηστεία τού Δεκαπενταυγούστου τήν χώριζα στά δύο∙ µέχρι τής Μεταµορφώσεως δέν έτρωγα τίποτε, τήν ηµέρα τής Μεταµορφώσεως έτρωγα, καί µετά µέχρι Τής Παναγίας πάλι δέν έτρωγα τίποτε.

Έφυγα λοιπόν αµέσως µετά τήν αγρυπνία καί ούτε σκέφθηκα νά πάρω µαζί µου λίγο παξιµάδι.

Έφθασα στήν Μονή Ιβήρων, έδωσα τό γράµµα καί κατέβηκα στόν αρσανά, γιά νά περιµένω τό καραβάκι.

Θά ερχόταν κατά τίς τέσσερις τό απόγευµα, αλλά αργούσε νά έρθη.

Άρχισα έν τώ µεταξύ νά ζαλίζωµαι.

Πιό πέρα είχε µια στοίβα από κορµούς δένδρων, σάν τηλεγραφόξυλα, καί είπα µέ τόν λογισµο µου:
«Άς πάω νά καθήσω εκεί πού είναι λίγο απόµερα, γιά νά µή µε δεί κανείς καί αρχίση νά µέ ρωτάη τί έπαθα».

Όταν κάθησα, µου πέρασε ό λογισµός νά κάνω κοµποσχοίνι Στήν Παναγία νά µού οικονοµήση κάτι.

Αλλά αµέσως αντέδρασα στόν λογισµο καί είπα:
«Ταλαίπωρε, γιά τέτοια τιποτένια πραγµατα θά ενοχλής Τήν Παναγία;».

Τότε βλέπω µπροστά µου έναν Μοναχό. Κρατούσε ένα στρογγυλό ψωµι, δύο σύκα καί ένα µεγάλο τσαµπί σταφύλι.

«Πάρε αυτά, µού είπε, είς δόξαν Τής Κυρίας Θεοτόκου», καί χάθηκε.

Έ, τότε διαλύθηκα∙ µε έπιασαν τά κλάµατα, ούτε ήθελα νά φάω πιά … Μά! Τί Μάνα είναι Αυτή!

Νά φροντίζει καί γιά τίς µικρότερες λεπτοµέρειες!
Ξέρεις τί θά πεί αυτό!

Καλή Παναγία!

ΆΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΊΤΗΣ