Τα ξωκλήσια μας, αποκούμπια του πονεμένου ανθρώπου.

 

 

«Δεν γνωρίζω αν άλλη χριστιανική χώρα, όπως η Ελλάδα μας έχει τόσα εξωκλήσια. Εξωκλήσια είναι τα εκκλησάκια που βρίσκονται έξω από πόλεις και χωριά.

Αυτά τα εκκλησάκια ήταν σημεία ευλαβικής αναφοράς και παρηγοριάς για τον άνθρωπο της υπαίθρου. Είχαν αγιάσματα με ιαματικά ύδατα.

Είχαν άγιες εικόνες, που δάκρυζαν, χτυπούσαν, μιλούσαν, θαύματα ενεργούσαν. Ήταν αποκούμπια του πονεμένου και κουρασμένου ανθρώπου. Αυτά ήταν γι’ αυτούς νοσοκομεία, τα καταφύγια στον πόνο και τις στενοχώριες της πικρής ζωής.

 

Ήταν κτισμένα έπειτα από κάποιο όνειρο, κάποια οπτασία ή κάποιο τάμα. Οικοδομήθηκαν από φτωχούς χειρώνακτες, τις περισσότερες φορές με τους δικούς τους κόπους.

Αρχιτέκτων ήταν η βαθιά τους ευλάβεια, γι’ αυτό και ήσαν όμορφα, γουστόζικα. Η κάθε γωνιά και η κάθε πέτρα έχει τοποθετηθεί με μεράκι.

Και οι άνθρωποι που τα συντηρούν και ανάβουν τα κανδηλάκια και τα ευτρεπίζουν στο διάβα του χρόνου είναι όμορφοι, ευλαβείς, προσηνείς…»

Πηγή:  simeiakairwn.wordpress.com