Κυριακή στη Ναΐν

 

Πόσες φορές,ειδικά σε περιπτώσεις νέων ανθρώπων,δεν ευχηθήκαμε να γίνει ένα θαύμα σαν αυτό στη Ναΐν και ο νεκρός να αναστηθεί;
Πόσες φορές δε ρωτήσαμε και απάντηση δεν πήραμε γιατί να μην επαναλαμβάνεται,εδώ και τώρα,το θαύμα της ανάστασης του μοναχογιού της χήρας στη Ναΐν;
Πόσα ακόμα τέτοια και άλλα σαν αυτά, δραματικά και θυμωμένα,αναπάντητα "γιατί";
Απάντηση σε μέτρα ανθρώπινα δε μπορεί και δεν πρόκειται, με τους κανόνες της διαλεκτικής πειθούς,να δοθεί.
Μόνο νύξεις και αγγίγματα και ειλικρινείς παραδοχές:"δεν ξέρω".
Για αγγίγματα σε ένα Σώμα, ξέρω.
Σώμα Ενανθρώπησης Θεού.

Θεού που ενσαρκώθηκε και αληθινά πόνεσε,υπέφερε,δάκρυσε και για κάθε θάνατο
συνεχίζει,αναστημένος ως Θεάνθρωπος,να δακρύζει.
Ή όπως το έγραψε ο Έλιοτ:
"....Υπάρχουν μόνο νύξεις και προγνώσεις,νύξεις που ακολουθούνται από προγνώσεις•και τα υπόλοιπα είναι προσευχή,υπακοή,πειθαρχία, σκέψη και πράξη. Ο υπαινιγμός που αμυδρά μάντεψες,το δώρο που αμυδρά κατάλαβες είναι η Ενσάρκωση"
Θα μπορούσε ποτέ Θεός να ενσαρκωθεί και ο θάνατος,ως έσχατος εχθρός,να μην έχει χάσει τον τελευταίο λόγο και να μην έχει ήδη στο "πετσί"του ηττηθεί;