Να Τον αφήσουμε να μας αγγίξει με την Χάρη Του…..

 

 

Σήμερα είδαμε να σταματά η ευσπλαχνία του Χριστού μας
μια νεκρική πομπή…..
Το ξόδι ενός παλικαριού….
Κι ο πόνος της μάνας (της κάθε μάνας)
είναι τόσο βαθύς…..
Θαρρείς που και η γη βογκούσε που θα δεχόταν
ένα κορμί γεμάτο υποσχέσεις ζωής……
«Μη κλαις» λέει στην μάνα ο Χριστός…..
Καλά πλάκα μας κάνει….θα μας πει κανείς…..
Γιατί να της το πει αυτό; Τι εννοεί με τούτον τον λόγο;
‘’Τώρα είμαι εγώ εδώ….. δεν χρειάζεται άλλο να κλαις,
φθάνει τόση πίκρα….
Μην αφήνεις το δηλητήριο του πόνου
να φθάνει και να φαρμακώνει την ψυχή σου’’
Και ύστερα απλά «ύψατο της σορού»…..
Τον άγγιξε τον νέο….και του είπε απλά ‘’σήκω’’……
Αυτό ήταν……κι ο θάνατος επικράνθη…..
Τον αγκάλιασε ο Χριστός με την Αναστάσιμη Αγάπη Του
και το παρέδωσε στην αγκάλη της μάνας του…..
Ξέρεις……Και μας….. μας αγγίζει ο Χριστός
μέσα από την Θεία Μεταλαβιά
αλλά δεν αφήνουμε την Χάρη Της
να φθάσει στην ψυχή μας…..

Μόνο την γεύση Του έχουμε στα χείλη….
Η ζωή μας είναι άγευστη Χάριτος....
Γιατί; Γιατί στα σωθικά μας κυκλοφορεί ακόμα
η τσίκνα της αμαρτίας…. του θανάτου….
Βλέπεις κάτι γεροντάκια στο Άγιο Όρος
που έχουν τα μαλλιά και τα γένια λευκά σαν το χιόνι…
Με κορμιά αφυδατωμένα απ’ την άσκηση
και καμπουριασμένα απ΄ τον σταυρό
(το δικό τους μα και
μέσα από την προσευχή κι όλου του κόσμου)…..
Και έχουν, βρε παιδί μου,
μια Ζωντάνια…μια Χαρά….ένα Φως…
Και υπάρχουν εδώ άνθρωποι αφράτοι και ροδαλοί
που κυριολεκτικά σέρνονται…..
Ζωντανοί νεκροί…..
Απλά κουβαλούν το κορμί τους
από δω και από εκεί για κάμποσα χρόνια…..
Είναι κρίμα….
Δίπλα μας είναι η Ζωή(Χριστός)….
Ένα νεύμα περιμένει από μας…..
Να Του ανοίξουμε δρόμο με την μετάνοια μας
να έρθει και να σκορπίσει
στην ύπαρξη και την ζωή μας εκείνο που είναι.....
Ζωή, Φως και Χαρά…..
Τίποτα λιγότερο…..πολλά περισσότερα…..
Να Τον αφήσουμε να μας αγγίξει με την Χάρη Του…..
Κείνο το ‘’άγγιγμα’’
το απ’ αγάπη ματωμένο…..δεν τσαλακώνει…..
Μόνο θεραπεύει… Ανασταίνει….
Κι αυτό περιμένει καιρό τώρα
με λαχτάρα η ψυχούλα μας…..