Η αμαρτία κάνει τον άνθρωπο πολύ μπερδεμένο ψυχικά. Το μπέρδεμα δεν φεύγει με τίποτα. Μόνο με το φως του Χριστού γίνεται το ξεμπέρδεμα. Την πρώτη κίνηση την κάνει ο Χριστός. Μετά εμείς οι άνθρωποι υποδεχόμαστε αυτό το φως, με την αγαθή μας προαίρεση, που την εκφράζουμε με την αγάπη μας απέναντι Του, με την προσευχή, με τα μυστήρια της (Εκκλησίας). (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Ο Θεός δεν τιμωρεί τον άνθρωπο για τις αμαρτίες του. Ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται από τις αμαρτίες του, επειδή απομακρύνεται από το Θεό, με το να αμαρτάνει. Ας πούμε ένα παράδειγμα: Εδώ είναι το νερό, εκεί είναι η φωτιά. Βάζει ο άνθρωπος το χέρι του στο νερό και δροσίζεται. Βάζει το χέρι του στη φωτιά και καίγεται. Όταν ο άνθρωπος καίγεται, καίγεται μόνος του, δεν τον καίει ο Θεός. (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Όταν ανοίξουμε τελείως την καρδιά μας στον Κύριο, χωρίς σφίξιμο, μπαίνει ο Κύριος μέσα μας και μας καθιστά ανίκανους να αμαρτήσουμε! Τότε και να θέλουμε να κάνουμε κακό, δεν μπορούμε…!!! (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)
Οι αμαρτίες αν αξιοποιηθούν για ταπείνωση, είναι σαν την κοπριά που ρίχνουν στα φυτά. Γιατί να μην χρησιμοποιήσει λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, για να λιπάνει το χωράφι της ψυχής του, για να γίνει γόνιμο και να καρποφορήσει; Ένας δηλαδή που έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν αισθανθεί πόσο έφταιξε και πει: «δεν πρέπει να σηκώνω κεφάλι, να βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά και μπορεί να φθάσει σε μεγάλα μέτρα.
Ενώ ένας που δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθεί σωστά, ώστε να πει: «με φύλαξε ο Θεός από τόσες κακοτοπιές· είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον πιο αμαρτωλό», υστερεί πνευματικά από τον άλλον. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Όταν ένας άνθρωπος έχει αμαρτίες και δεν έχει ταπείνωση, τότε έχει τις αμαρτίες του Τελώνη και την υπερηφάνεια του Φαρισαίου. Διπλά… χαρίσματα! «Έμ ψωριάρης, έμ κασσιδιάρης», όπως λένε στην Ήπειρο. (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Πώς έχουν γίνει οι άνθρωποι! Σαν τα ζώα! Τα ζώα ξέρετε τι κάνουν; Στην αρχή μπαίνουν στον σταύλο, κοπρίζουν, ουρούν… Μετά αρχίζει να χωνεύει η κοπριά. Μόλις αρχίζει να χωνεύει, αισθάνονται μια ζεστασιά. Δεν τα κάνει καρδιά να φύγουν από τον σταύλο, αναπαύονται. Έτσι και οι άνθρωποι, θέλω να πω, νιώθουν την ζεστασιά της αμαρτίας και δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Καταλαβαίνουν ότι βρωμάει, αλλά από την ζεστασιά εκείνη δεν τους κάνει καρδιά να φύγουν. Να, αν μπει τώρα ένας μέσα στον σταύλο, δεν μπορεί να αντέξει από την μυρωδιά. Ο άλλος που είναι συνέχεια στον σταύλο δεν ενοχλείται, διότι έχει συνηθίσει πλέον… (Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Όταν η αμαρτία χρονίσει στον άνθρωπο, ο διάβολος φυσικά τότε αποκτάει περισσότερα δικαιώματα και για να φύγει, θα πρέπει να γκρεμίσουμε το παλιό σπίτι και χτίσουμε καινούριο.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου