Τελικά αυτό που φοβόμαστε περισσότερο είναι ο άγνωστος εαυτός μας!

 

 

Μέρες που μπαίνεις στην αρένα αντιμέτωπος πρόσωπο με πρόσωπο με τους λογισμούς.

Μέρες εξωτερικής ησυχίας κατά τις οποίες όμως διαπιστώσαμε πόση τρικυμία έχουμε τελικά μέσα μας.
Μέρες που μέσα στην ησυχία σε κυνηγάει το παρελθόν σου.

Σε κυνηγούν οι εικόνες από τις πατημασιές που άφησες στο διάβα της προσωπικής σου ιστορίας.

Οι μεγαλύτερες αλλά ευλογημένες μάχες γίνονται μέσα στη σιωπή και την ησυχία, είναι οι στιγμές που φεύγει η θολούρα και το κοσμικό καυσαέριο και μένει η γύμνια του εαυτού.

Ήρθε η ώρα να δώσουμε πνευματικές μάχες , ήρθε η ώρα το γόνατο να μείνει στο πάτωμα και η καρδιά να ανέβει στον ουρανό.

Ήρθε η ώρα να δω καθαρά τα “χάλια” μου που τα ευλογούσα ως αρετές.
Ήρθε η ώρα που τα εσωτερικά ερωτήματα θα ζητούν απαντήσεις.
Απαντήσεις που πολλές φορές μπορεί να είναι απλά ένα δάκρυ.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε στην άκρη, να σιωπήσουμε εμείς και να αφήσουμε τον Θεό να “μιλήσει”.

Ο Θεός ενεργεί διαφορετικά: βγάζει από τον βούρκο διαμάντια και από το σκοτάδι γεννά φως και ανάβει καντήλια στις καρδιές των ανθρώπων.

Όσο γνωρίζω και ανακαλύπτω βαθύτερα τον εαυτό μου και ιδιαίτερα τις αδυναμίες και τα λάθη μου τόσο γνωρίζω περισσότερο τον Θεό και τον κόσμο.

Τελικά αυτό που φοβόμαστε περισσότερο είναι ο άγνωστος εαυτός μας!

π. Σπυρίδων Σκουτής