«Τώρα βλέπουμε ότι παντού καταστρέφονται και διαλύονται τα πάντα χωρίς νόημα…»

 

 

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

Τώρα βλέπουμε ότι παντού καταστρέφονται και διαλύονται τα πάντα χωρίς νόημα… άρχισαν να θεωρούν τους φυσιολογικούς ανθρώπους ως «άρρωστους» και «παράφρονες», είμαστε άνθρωποι, όχι μαριονέτες.

Τους ανθρώπους του καιρού μας τους έπληξε κάποια φοβερή ασθένεια, η πνευματική αχρωματοψία (δαλτωνισμός). Βλέπουν στο χρώμα το διαμετρικά αντίθετο προς την αυθεντική πραγματικότητα. Βλέποντας λοιπόν το «πράσινο» στη θέση του «κόκκινου», είναι βέβαιοι ότι βλέπουν όπως πρέπει, και άρχισαν να θεωρούν τους φυσιολογικούς ανθρώπους ως «άρρωστους» και «παράφρονες».

Η χιλιόχρονη πείρα της ιστορίας απέδειξε ολοφάνερα ότι κάθε εκβιασμός διαρκεί κάποιο περιορισμένο διάστημα, ωσότου συσσωρευθεί η ενέργεια της αντεκδικήσεως. Τόσες αυτοκρατορίες ήδη έχουν ανατραπεί· τέτοιες που θεωρούσαν τη θέση τους απρόσβλητη. 

Έχει ειπωθεί ένας αληθινός λόγος: «Οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρα αποθανούνται», και ακόμη ότι θα λάβει εκδίκηση κάθε αίμα ανθρώπου που θα χυθεί επάνω στη γη. Έτσι, η αρχαία εντολή «ου φονεύσεις» παρέμεινε ανεκπλήρωτη κατά τη διάρκεια των αιώνων που παρήλθαν. Και να η αντιμισθία γι’ αυτό.

«Χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» . Όταν λοιπόν οι άνθρωποι παραβλέπουν τον λόγο αυτό, τότε όλες οι προσπάθειές τους αποβλέπουν στο να δημιουργήσουν καλύτερη, όπως τους φαίνεται, ζωή· το αποτέλεσμα όμως της δημιουργίας τους είναι ασήμαντο και ανιαρό μέχρι θανάτου. 

Το ανθρώπινο πνεύμα δεν μπορεί να χωρέσει σε τόσο ασφυκτικά πλαίσια· πρέπει [να διαρήξει τα δεσμά], να διαλύσει [τα πάντα από οργή και αντίδραση] για να συνειδητοποιήσουμε ότι παρ’ όλα αυτά είμαστε άνθρωποι· είμαστε άνθρωποι, όχι μαριονέτες. Τώρα βλέπουμε ότι παντού καταστρέφονται και διαλύονται τα πάντα χωρίς νόημα…

Μ’ εμένα συνέβαινε το εξής: Από τη θεωρία αυτών που διαδραματίζονται στον κόσμο, η ψυχή μου ερχόταν σε φοβερά ολέθρια αμηχανία. Έφευγε το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Ολόκληρη η ύπαρξή μου συντριβόταν οδυνηρά. Και όταν μπροστά στα μάτια μου το παράλογο όλων των ανθρωπίνων ενεργειών έφτανε στα άκρα, τότε στην ψυχή μου γεννιόταν με παράδοξον τρόπο η βεβαιότητα για το αναπόφευκτο της αιώνιας νίκης της Συνέσεως και της Αλήθειας.

Τώρα παρατηρείται διωγμός των Ορθοδόξων σε όλο τον κόσμο. Και πώς προκαλούμε το μίσος αυτό; Εμείς φοβόμαστε «και μύγα να προσβάλουμε». Μας μισούν όμως περισσότερο από ό,τι τους εγκληματίες. Και αυτό δεν είναι καθόλου φαντασία, όπως γνωρίζουμε από την πείρα μας.

Αλλά «ας μη ταράσσεται η καρδιά σας, πιστεύετε στον Θεό, πιστεύετε στον Χριστό» (Ιωάν. 14.1) και συνεχίστε τη ζωή αυτή. Αυτός είπε: «Όπως μίσησαν εμένα άδικα (Ιωάν. 15,25), έτσι θα μισήσουν και εσάς για το όνομά μου» (Μαρκ. 13,13). Συνεπώς, μη χάνετε τη βασική θεωρία: της ζωής χωρίς αμαρτία!