Από το έπος του 40.

 

 

Έγινε αιτία ο πόλεμος να συνειδητοποιήσω τι είναι ο αγώνας, ο ομαδικός πλέον και όχι ο προσωπικός.
Θέλω να πω τι σημαίνει να μάχεσαι ενταγμένος σε μια ομάδα, που έχει ορισμένα ιδανικά και να μάχεσαι κι εσύ γι' αυτά.
Είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν' αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του.
Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου.
Λίγοι ξέρουνε ότι το κύριο βάρος του πολέμου το σήκωσαν οι ανθυπολοχαγοί.
Και συμβολικά αυτό θέλησα να δείξω ηρωοποιώντας έναν Ανθυπολοχαγό, με το Άσμα που έγραψα.
- Τι είναι εκείνο που σας συγκίνησε στο Έπος του Σαράντα;
Ήταν ότι διάβαζα στην πράξη και μ' ένα σφίξιμο στην καρδιά μην τύχει και δακρύσω, αυτά που με ανία και δυσφορία διάβαζα ως τότε στα βιβλία και για την ιστορία της χώρας μου.

Ήταν μια βίαιη φορά προς τα εμπρός του λαού που είχε κάποτε ηττηθεί, όχι εξ αιτίας του, στη Μικρασία και που τώρα θα έπαιρνε την εκδίκησή του.
Έτσι το έβλεπα εγώ.
Σαν άχτι μακροχρόνιο που έβγαινε και ξεθύμαινε.
Δεν έπαιζε ρόλο που ο εχθρός ήταν διαφορετικός.
Ο εχθρός ήτανε η Τυραννία, ήτανε η μορφή του Άδικου, που την είχαμε υποστεί κάτω από διαφορετικές μορφές επί αιώνες και είχε γίνει μοίρα μας.
Αυτή η εξέγερση εναντίον της Μοίρας, χωρίς υπολογισμό, μες στα όλα,  αυτή η ''όμορφη αφροσύνη'', όπως λέω κάπου αλλού, ήτανε που ανέβαζε το γεγονός σε μιαν άλλη σφαίρα, ποιητική.
Μέσα μου έγινε μια αναπαρθένευση των τριμμένων εννοιών.
Οι λέξεις ξεφουσκώνανε και ξαναγεμίζανε με καθαρή ουσία.
Με τη βοήθεια της ουσίας αυτής, βρήκα το θάρρος να ξαναπροφέρω λόγια που ως τότε φοβόμουνα επειδή τα συναντούσα μόνο στα χείλη των κούφιων πολιτικών
και των πατριδοκάπηλων.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, Ανθυπολοχαγός το 40