«ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον...»
Ἡ παραβολή τοῦ Σπορέως, πού ἀκοῦμε κατά τήν τετάρτη τῶν Κυριακῶν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ἀποτελεῖ τήν ἀπαρχή τοῦ Κυριακοῦ παραβολικοῦ λόγου.
Ὁ Κύριος λαμβάνει, μέ ἀφορμή τήν καθημερινότητα τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς Του, παραστατικές εἰκόνες, προκειμένου νά μεταφέρει στούς ἀκροατές τῶν λόγων Του τά οὐράνια μηνύματα τῆς κοσμοσωτηρίου διδασκαλίας Του.
Ἡ εἰκόνα τοῦ γεωργοῦ, ὁ ὁποῖος σπέρνει στήν γῆ τόν σπόρο του καί ἡ κατάληξη τοῦ σπόρου, σχετικῶς πρός τόν τόπο ὅπου ἔπεσε, εἶναι ἡ δι᾿ ὁλίγων παρουσίαση τῆς γνωστῆς αὐτῆς παραβολῆς. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος διευκρινίζει, ὅτι «ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», ὁ ὁποῖος ἀναλόγως τῆς δεκτικῆς διαθέσεως τοῦ ἀκροατοῦ εἴτε θά εὐδοκιμήσει εἴτε θά χαθεῖ.
Βέβαια, ὁ κατεξοχήν τόπος καί χρόνος ἀκροάσεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Ἱερός Ναός καί ἡ Εὐχαριστιακή Σύναξη. Δέν νοεῖται Σύναξη χωρίς διδαχή.
Μάλιστα δέ, ἡ ὀρθή θέση τοῦ κηρύγματος, ἀμέσως μετά τό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἐπισημαίνει, ὅτι ἡ ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἶναι προϋπόθεση, γιά νά παρακαθήσουμε ὡς συνδαιτυμόνες τοῦ Μεγάλου Δειπνοκλήτορος στό Δεῖπνο τῆς Εὐχαριστίας.
Ἡ Ἐκκλησία ὡς ἡ κιβωτός τῆς σωτηρίας ἔχει ἀποστολή ἀδιακόπως νά σπέρνει τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν χριστιανῶν.
Τό θαυμαστικό ἐρώτημα τοῦ Ἀπ. Παύλου: «πῶς πιστεύσουν οὗ οὐκ ἤκουσαν;» ( Ρωμ. ι΄,14 ), χρειάζεται νά εἶναι τό ἔναυσμα τοῦ πρωταρχικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔργου.
Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἕνα σύστημα ἠθικῶν ἀξιῶν ἤ μιά φιλοσοφική διδασκαλία, ἀλλά ἡ ἀναγκαία γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἀποκάλυψη τῶν μυστηρίων τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ σέ αὐτόν.
Καί κατόπιν, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ὠθήσει τόν ἄνθρωπο στήν βίωση τῆς ἐσωτερικῆς πνευματικῆς καταστάσεως καί τῆς ἐμπειρίας τῆς μεταμορφωτικῆς δυνάμεως τοῦ Θείου λόγου, νά τόν ὁδηγήσει στήν ὑπαρξιακή ἕνωση μέ τόν γλυκύ Ἰησοῦ, στό «μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε»∙ στήν Θεία Κοινωνία.
Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε, ὅτι ἡ παραβολή εἶναι μιά ἁπλοϊκή ἱστορία μέ, ὁπωσδήποτε, βαθύτερο νόημα. Στήν παροῦσα περικοπή ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Κατά τήν κυριολεκτική του σημασία, ὅμως, ὁ σπόρος εἶναι ὁ πρόδρομος τοῦ καρποῦ.
Ὁ καρπός, λοιπόν, τοῦ σπόρου θά ἀλεσθεῖ καί στό τέλος θά δώσει τό ἀπαραίτητο συστατικό γιά τήν παρασκευή τοῦ πλέον βασικοῦ στοιχείου τῆς διατροφῆς τοῦ ἀνθρώπου∙ τό ἀλεύρι, τό ὁποῖο θά ζυμωθεῖ καί θά προκύψει ὁ ἄρτος∙ τό ψωμί.
Ὁ ἄρτος μέσα στήν Εὐχαριστία εἶναι ἡ προσφορά (πρόσφορο) μας πρός τόν Δοτῆρα παντός ἀγαθοῦ. Εἶναι μιά ἀντιπροσφορά εὐχαριστιακῆς εὐγνωμοσύνης∙ «τά Σά ἐκ τῶν Σῶν∙ Σοί προσφέρομεν...», τήν ὁποία καί πάλι μᾶς ἐπιστρέφει, ὄχι ὅμως ὅπως τοῦ τήν προσφέραμε, ὡς κοινό ἄρτο, ἀλλά ὡς αὐτό τοῦτο τό Πανάγιο Σῶμα Του.
Ἀπό τόν σπόρο θά προκύψει ἡ προσφορά μας καί ὁ σπόρος πάλι τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ θά δημιουργήσει ἐντός μας τόν κατάλληλο τόπο, ὥστε ἀναξίως νά δεχθοῦμε τόν ‘’θεῖο μαργαρίτη’’.
Ἄς μήν ξεχᾶμε, ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἔννοιες ἀλληλένδετοι, ἀμφοτεροβαρῶς διακονοῦσες τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Οὔτε μόνον ἡ ἀκρόαση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ σώζει, μά οὔτε καί ἡ ἀπροϋπόθετη προσέλευση στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς παρέχει «ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί ζωήν τήν αἰώνιον». Τουναντίον∙ «Ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως, κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων τό σῶμα τοῦ Κυρίου» (Α´ Κορ. ια´ 28-29).
Χρειάζεται πρῶτα νά ἀφήσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ νά καρποφορήσει μέσα μας. Καί καρποφορία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μέσα μας σημαίνει, ὅτι: Άντιλαμβανόμαστε τήν ἀσθένειά μας καί ἀποκτοῦμε τήν οἰκεία κατάγνωση.
Ὁμολογοῦμε τήν πνευματική μας πτωχεία καί αἰσθανόμαστε ὡς τά ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς μας τό δυσβάστακτο ψυχικό βάρος τῆς ἁμαρτίας.
Ἐπιθυμοῦμε διακαῶς καί προσπαθοῦμε μέ κόπο καί πόνο νά δρέψουμε τούς εὔχυμους καρπούς τῆς μετανοίας.
Καί ἀφοῦ βιώσουμε αὐτόν τόν ἱερό συγκλονισμό, ὑφιστάμενοι μέ τήν χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος «ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην», νά σπεύσουμε δίχως ἄλλο, ὡς κατ᾿ ἐπίγνωσιν ἁμαρτωλοί «συντρετριμμένοι καί τεταπεινωμένοι», μετανοοῦντες ὅμως καί μετανοημένοι, στήν Σύναξη, προκειμένου νά συναντήσουμε στήν τέλεση τοῦ Φρικτοῦ Μυστηρίου Ἐκεῖνον, πού χορηγεῖ δωρεάν τό πολύτιμο καί πολυτίμητο φάρμακο∙ τον ἴδιο Του τόν Ἑαυτό.
Ἄς ἀγωνισθοῦμε,
προσφιλέστατοι ἀδελφοί,
τόν ἀγῶνα τόν καλόν, ὥστε τά ἀγκάθια καί οἱ πέτρες τῆς πνευματικῆς μας ἀγραναπαύσεως καί ἀδιαφορίας νά μήν ἀφανίσουν τόν ‘’σπόρο’’, πού τόσο πλούσια σπέρνει στίς ψυχές μας ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκκλησίας του. Ἀμήν!
Ἀρχιμ. Νήφων Συριανός, Ἱεροκήρυξ – Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος, Ἱ. Μ. Γλυφάδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου