Β’ Κυριακή Λουκά

 

<<Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως>>

Ἀποτελεῖ πράγματι τόν ‘’χρυσό κανόνα’’ τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης ὁ Κυριακός αὐτός λόγος. Θεμελιώνει τόν ἠθικό ἄξονα τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων καί τῆς συνυπάρξεως τῶν ἄνθρώπων μέσα σέ μιά κοινωνία πού καλεῖται νά πορευθεῖ ἀπό τό ‘’homo hominis lupus’’ στήν βίωση τῆς Θεϊκῆς προτροπῆς∙ ‘’ἀγαπᾶτε τούς ἔχθρούς ἡμῶν’’.

Καί εἶναι γεγονός, ὅτι ἡ πορεία ὑπερβάσεως τοῦ ἐγωισμοῦ καί τοῦ ἄκρατου ἀτομισμοῦ εἶναι αἱματηρή καί ὀδυνηρή γιά τόν καθένα μας. Ἀπαιτεῖται ἀγῶνας, προκειμένου νά πλεύσει κανείς στήν τρικυμιώδη θάλασσα τῆς σύγχρονης κοινωνίας μέ ἀφετηρία τό ἐγώ καί προορισμό τό ἐσύ.

Πῶς ὅμως εἶναι ἐφικτή ἡ προσπέλαση σ᾿ αὐτόν τόν προορισμό;

Τά κύματα παγιδεύουν τούς ἀνθρώπους στό ἐγώ. Τούς ἀπομονώνουν μέσα στό ψέμα τῆς ἀτομικῆς αὐτάρκειας.

Τά κοφτερά βράχια κομματιάζουν κάθε προσπάθεια προσεγγίσεως στόν γαλήνιο προορισμό.

Καί μπροστά στό ἀδιέξοδο τῆς ἀποφάσεως τῆς τολμηρῆς πλεύσεως, ἔρχεται ἡ ἁγιογραφική ἀπάντηση ὡς μονόδρομος: <<μιμηταί μου γίνεσθε>>.

Δέν ὑπάρχει ἀσφαλέστερος δρόμος νά φτάσεις στόν ποθούμενο προορισμό, ἀπ᾿ τήν μίμηση τοῦ Κυρίου.

Τί σημαίνει ἄραγε μιμοῦμαι τόν Χριστό στήν ζωή μου καί στήν σχέση μου μέ τούς ἀδελφούς;

Σημαίνει, ὄχι ἀπλῶς ἔρχομαι στήν θέση κάποιου, ἀλλά παίρνω τήν θέση του, ὅταν εὑρίσκεται στήν κάμινο τῶν προβλημάτων.

Μόνο τότε ζῶ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Μόνο τότε μιμοῦμαι τόν Χριστό.

Στήν ἐποχή μας ἀκούγεται ἐνθουσιωδῶς ὁ ὅρος ‘’ἐνσυναίσθηση’’. Ὁ πρῶτος ὅμως πού τήν δίδαξε στήν ἀνθρωπότητα εἶναι ὁ Ἐνανθρωπήσας Θεός.

Καί τήν δίδαξε, ὄχι ὡς μιά ὑψηλή καί ἐνδεχομένως ἀκατανόητη θεωρία ἤ ἔννοια, ὄχι ἐρχόμενος στήν θέση μας, ἀλλά παίρνοντας τήν θέση μας ‘’γενόμενος ἄνθρωπος’’.

Προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνη φύση μας, προκειμένου νά θεραπεύσει τό ‘’πρόσλημα’’ καί νά τό θεώσει. Συνεπῶς αὐτός πού ἀγαπᾶ τόν Χριστό καί ἀγωνίζεται νά ἐφαρμόσει τό θέλημά του, ἀναπόφευκτα μαθαίνει νά ἀγαπᾶ καί τούς ἀδελφούς.

Δέν εἶναι δυνατόν ἡ ἀγάπη μας νά περιορίζεται μόνον στούς οἰκείους καί συγγενεῖς, διότι τότε δέν ὑπάρχει μίμηση Χριστοῦ.

Μίμηση Χριστοῦ συνιστᾶ ἡ ἀγάπη καί πρός τούς ἐχθρούς. Καί εἶναι γεγονός, ὅτι ὅλοι μας ἐπιθυμοῦμε καί ἐπιζητοῦμε τήν ἀγάπη, τήν κατανόηση, τόν σεβασμό, τήν ἀναγνώριση, τήν ἐκτίμηση τῶν ἄλλων.

Πόσο ἄραγε διαφορετική θά ἦταν ἡ κοινωνία καί ἡ ζωή μας, ἄν ἀφουγκραζόμενοι τόν λόγο τοῦ Ἰησοῦ, γινόμασταν πρῶτοι ἐμεῖς ἄνθρωποι ἀγάπης καί συγχωρητικότητος ἔναντι τῶν ἄλλων∙ τῶν οἱονδήποτε ἄλλων.

Ἄν προσφέραμε στούς ἄλλους ὅσα θά θέλαμε νά προσφέρουν ἐκεῖνοι σέ μᾶς.

Δέν πρέπει ἐξάλλου νά ξεχνᾶμε, ὅτι ἡ στάση μας ἔναντι τῶν ἀδελφῶν ἔχει γιά τόν καθένα μας προοπτική αἰωνιότητος, ἀφοῦ ‘’ὁ δρόμος γιά τόν παράδεισο περνᾶ ἀπ᾿ τήν καρδιά τοῦ ἄλλου’’.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε νά ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό νά μᾶς συγχωρεῖ ὑπό τήν προϋπόθεση, ὅτι κι ἐμεῖς παρέχουμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας τήν συγχώρεση σέ ὅσους ἐκ τῶν ἀδελφῶν μας μᾶς πίκραναν «ἄφες ἡμῖν ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν».

Ὁ ἴδιος πάλι μᾶς δίδαξε νά προσευχόμαστε καί νά ἀποκαλοῦμε τόν Θεό ὡς ‘’Πατέρα’’.

Πῶς ὅμως εἶναι δυνατόν νά ἀποκαλεῖς τόν Θεό ‘’Πατέρα’’, ὅταν δέν ἀποδέχεσαι τόν ἄλλον ὡς ἀδελφό;

Ἀδελφοί μου εὐλογημένοι,

Στόν δρόμο τῆς πλεύσεως μας ἀπό τό ‘’ἐγώ’’ στό ‘’ἐσύ’’ δέν εἴμαστε μόνοι.

Ἔχουμε προστάτιδα τήν Γοργοϋπήκοο Θεοτόκο. Ἀκούει γοργά τά αἰτήματά μας καί σπεύδει ‘’εἰς ἰκεσίαν’’. Ὡς μητέρα φιλόστοργη ὅλων μας, ὅμως, ζητᾶ ἀπ᾿ τόν καθένα μας νά προσπαθεῖ νά ἐφαρμόσει τόν λόγο τοῦ Υἱοῦ της καί Θεοῦ μας «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε».

Ἄς ἔχουμε κατά νοῦ, ὅτι κάθε φορά πού ἡ στάση μας ἔναντι τῶν ἄλλων χαρακτηρίζεται ἀπό τήν σκληροκαρδία ὡς ἔκφραση μίσους, κακίας, ἀπανθρωπιᾶς, ἀμαυρώνουμε καί πάλι μέ τήν καταχνιά τῆς δάδας τῆς ἁμαρτίας μας, ὅπως ὁ Μοναχός τότε στήν Μονή τοῦ Δοχειαρίου, τήν πανίερη μορφή της. Ἄς μήν τό ἐπαναλάβουμε!

Ἀρχιμ. Νήφων Συριανός
Ἱεροκήρυξ – Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος
Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γλυφάδας

Πηγή: romfea.gr