«Τα αδύνατα παρ᾽ αν­θρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστι».

Το θέμα της δυνάμεως του ανθρώπου και του Θεού θέτει ο Χριστός στη σημερινή ευαγγε­λι­κη περικοπή. Η συζή­τη­ση ξεκίνησε από την αποτυχία του ευσεβούς εκείνου πλουσίου, ο ο­ποίος πλησίασε τον Χρι­­στο για να τον ρω­τη­­σει πως μπορεί να κλη­ρονομήσει την αιώ­νια ζωή. Και ενώ τον δια­βε­βαίωσε ότι τηρεί σε όλη του τη ζωή τις εντολές του θείου νο­μου, δυσκολεύθηκε να συμ­μορφωθεί με την τε­λευταία που του υπέ­δει­ξε ο Χριστός, να πω­λήσει δηλαδή τα υπάρ­χοντά του και να τον ακολουθήσει, και «α­πηλ­θε λυπούμενος».

Η περίπτωση αυτή του πλουσίου του ση­με­ρινού ευαγγελίου, ενός ανθρώπου που ασφα­λως είχε κάνει πολλές προσπάθειες και ίσως πολλές θυ­σίες για να εφαρμόσει στη ζωή του τις εντολές του Θεού, μας δείχνει πόσο δύσκολο τε­λικά είναι να επιτύχει ο αν­θρωπος τη σωτηρία του· τόσο δύσκολο, ώστε να φαίνεται ευκο­λότερο, όπως λέγει ο Χρι­στος, να περάσει ένα χονδρό σχοινί από την τρύπα μιάς βελόνας, πα­­ρα να εισέλθει ένας πλούσιος στη βασιλεία του Θεού.

Βέβαια, τη δυσκολία αυτή δεν την αντιμε­τω­πίζουν μόνο οι πλού­σιοι, ώστε όλοι οι υπό­λοι­ποι να μπορούμε να ει­μα­στε ήσυχοι ότι δεν θα έχουμε τέτοια προ­βλη­ματα. Απλώς ο Χρι­στος χρησιμοποιεί την πε­ρ­ι­πτωση του πλου­σίου για να μας δείξει πόσο μερικές φορές πραγ­μα­τα απλά και ασή­μαντα μπορούν να μας στε­ρη­σουν την αιώ­νια ζωή.

Ο Χριστός θέλει να μας διδάξει με το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ότι κάθε τι το οποίο μας κρατά δε­σμίους του, κάθε τι το οποίο δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να στερη­θούμε ή να απαρ­νη­θού­με, κάθε τι το οποίο διεκδικεί την ψυ­χη μας ή ένα μέρος της και δεν μας αφήνει να ακολου­θήσουμε ολο­κλη­ρω­τικά τον Χριστό, γίνεται εμ­πόδιο για να εισέλθου­με στη βασι­λεία των ου­ρανών. Και το ερώ­τη­μα που τι­­θεται είναι: τι μπο­ρού­με να κάνου­με;

Ασφαλώς, αδελφοί μου, και δεν θα πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του πλου­σίου, που στεναχωρή­θηκε, βέβαια, αλλά δεν έκανε τίποτε. Απομα­κρυν­θηκε από τον Χρι­στο και συγχρόνως α­πο­­­μακρύνθηκε και από τη σωτηρία του και την αιώνια ζωή που ηλ­πιζε ότι θα κληρονο­μου­σε.

Δεν θα πρέπει ακόμη να απογοητευόμεθα νο­μι­ζο­ντας ότι είναι αδύνα­το να κερδίσουμε τη βα­σιλεία των ου­ρα­νων, γιατί, όσα είναι αδύνατα για τους αν­θρω­πους, ο Θεός έχει τη δύναμη να τα πραγμα­το­ποιήσει. Και σε αυτή τη δύναμη του Θεού πρέπει να ελ­πίζουμε και εμείς. Όχι για να μην προ­σπα­θούμε και για να μην κάνουμε το καθή­κον μας, αλλά για να μην χάνουμε την ελπίδα μας. Διότι, εάν δεν προσπαθούμε, ο Θε­ος δεν θα μας βοηθήσει, όπως δεν βοήθησε ο Χριστός και τον πλού­σιο της σημερινής ευαγ­γελικής περικοπής, που δεν θε­λη­σε να αναλά­βει το μέρος της ευθύ­νης που του αναλο­γούσε για τη σωτηρία του.

Πρέπει, λοιπόν, να ελ­πίζουμε και να εμ­πι­στευ­όμεθα τον Θεό, εκ­πληρώνοντας παράλληλα το χρέος μας, και αποδεχόμενοι ενώ­πιον του Θεού την αδυ­ναμία μας να επιτύ­χου­με μόνοι μας και χωρίς τη δική του βοή­θεια τον σκοπό μας. Υπό αυτές τις δύο προ­ϋποθέσεις ενεργεί η δύναμη του Θεού στη ζωή μας· και αυτές πρέπει να έχουμε πάντοτε υπόψη μας, όταν ζητούμε από τον Θεό να επέμβει στη ζωή μας.

Ο Θεός μπορεί πράγματι να κάνει τα πάντα, αλλά δεν θέλει να ακυρώσει με τη δυ­ναμή του τη δική μας προσπάθεια, ούτε να περιορίσει την ελευθερία μας. Ο Θεός επεμβαίνει με τη δύνα­μη του, όταν δια­πιστώ­σει πως έχου­με κάνει εμείς ο,τι ήταν ανθρω­πίνως δυ­να­το· όταν δια­πιστώσει ότι έχουμε συνειδητο­ποιή­σει τα πε­περασμέ­να όρια των δυνατοτή­των μας, γιατί μόνο έτσι, αντιλαμβα­νο­μενοι την αδυναμία μας και ταπεινούμενοι ενώπιον του Θεού, προ­αγόμεθα πνευματικά και ωφε­λούμεθα από την επέμ­βαση της δυ­να­μεως του Θεού.

Έχοντας, λοιπόν, αυ­τα υπόψη μας, αδελ­φοί μου, ας ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με τις εν­τολές του Θεού και ας έχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη του Θεού, η οποία μπορεί να ανα­πληρώσει τις ελλείψεις και να πραγματοποιή­σει όσα εμείς δεν μπο­ρούμε να κάνουμε, εφό­σον είναι για το συμ­φέρον της ψυχής μας, είτε αυτά αφορούν τη ζωή μας εδώ στη γη είτε αφο­ρούν τη μελ­λου­σα ζωή μας. Και ο Θεός δεν θα μας εγ­κα­ταλείψει, αλλά θα μας χαρίσει τη σωτηρία μας.

Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων