Ένας αλύτρωτος Τηλέμαχος.

 

Η τοπική κοινωνία γνώριζε. Το σχολείο γνώριζε και οι εκπαιδευτικοί αναρωτιόντουσαν. Η αστυνομία κλήθηκε. Οι συγγενείς γνώριζαν αλλά σιωπούσαν. Η οικογένεια που υπέφερε βυθιζόταν ολοένα και περισσότερο στο σκοτάδι. Στο έρεβος του θανάτου όπως αποδείχθηκε.

Οι αρχαίες τραγωδίες επαναλαμβάνονται όχι όμως ως μύθος αλλά ως πραγματικότητα. Ο θύτης ( ο πατέρας που ασκεί βία) έγινε θύμα και το θύμα (ο γιός) σηκώνει στις εφηβικές πλάτες του το βάρος και την σκιά του δράστη.

Το τραύμα βαθαίνει, ο πόνος αυξάνει και κυριεύει τις καρδιές και εμείς συνήθως σιωπηλοί και αμέτοχοι μένουμε έκπληκτοι από την εξελισσόμενη τραγωδία. Μπορούμε άραγε να διδαχθούμε κάτι από αυτό το θλιβερό γεγονός ή θα μείνουμε στην κινούμενη άμμο των αντιλήψεων που συνοψίζεται στις φράσεις «δεν θέλω να μπλέξω», «δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο».

Θα μπορούσε να αποτραπεί η τραγική έκβαση των γεγονότων; Θα διακινδυνεύσουμε να ισχυριστούμε ναι. Μπορούμε να προλάβουμε την γέννηση της βίας αλλά και να αποτρέψουμε ένα γεγονός βίας να εξελιχθεί σε τραγωδία.

Είναι απαραίτητο όμως να αλλάξουμε τον τρόπο που προσεγγίζουμε τέτοιες καταστάσεις. Ειδικότερα:

1.Πρέπει να αποδεχθούμε ότι η βία μας αφορά έστω και αν δεν είναι στη φύση του ανθρώπου. Δεν έχουμε ακόμα παραδεχθεί ότι η βία αποτελεί σοβαρό νόσημα που γεννιέται από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σχέση με τον εαυτό μας και τους άλλους. Αντίθετα οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν τα γεγονότα βίας ως εξωτικές πραγματικότητες που αφορούν λίγους που έμπλεξαν κάπου. Τόσο αόριστα! Ας γράφονται συνεχώς κείμενα βασισμένα σε εκτεταμένες έρευνες που αποδεικνύουν το αντίθετο.

2. Η πρόληψη δεν συνοδοιπορεί με τον νόμο του αίματος. Ο νόμος της σιωπής που περιβάλλει την ελληνική οικογένεια είναι βασικός αίτιος της ύπαρξης και της διαιώνισης της βίας.

3. Οι κοινωνίες μας δεν φροντίζουν. Τακτοποιούν, τοποθετούν αδυνάτους σε ιδρύματα, οργανώνουν έστω και πολύ πρόχειρα αδύναμα συστήματα πρόνοιας αλλά δεν νοιάζονται για τον «άλλο» ως εικόνα Θεού, ως μονάκριβη και ανεπανάληπτη εικόνα Του. Συνηθέστερα τακτοποιούν υποχρεώσεις για να υποστηριχθεί ο επιφανειακός ανθρωπισμός ενός κακοποιού καπιταλισμού που σαρώνει τον πλανήτη. Αυτή η απουσία φάνηκε ιδιαίτερα την εποχή της πανδημίας. Ο φόβος λεηλάτησε τις ανθρώπινες σχέσεις.

4. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν μορφώνει, δεν καλλιεργεί ανθρώπους να είναι κυρίως άνθρωποι. Εκπαιδεύει ανήλικους να γίνουν καλοί επαγγελματίες. Με άλλα λόγια δημιουργούν εργαζομένους με την νοοτροπία του 2023 για να εργαστούν το 2040 σε άλλη πραγματικότητα. Κάποτε υποστήριζε ο Ε.Μορέν ότι εκπαιδεύουμε το κεφάλι των μαθητών. Δυστυχώς ούτε αυτό συμβαίνει. Δημιουργούμε χειρωνάκτες με πανεπιστημιακό πτυχίο αλλά δεν παιδαγωγούμε ανθρώπους που να αγαπούν και να φροντίζουν. Να δημιουργούν, να ελπίζουν, να μπορούν όταν ερωτεύονται να ανοιχθούν στο άλλο πρόσωπο χωρίς να έχουν προσδοκίες που να θυμίζουν κατάλογο αγορών για σούπερ – μάρκετ.

Είναι απαραίτητο όπως είπε ο ποιητής να φωνάξουμε κατάβαθα στην ψυχή μας « πήραμε την ζωή μας. Λάθος!...» και να αλλάξουμε ζωή.¨

π. Αντώνιος Καλλιγέρης