Ο Θεός της χάρισε την εμπειρία του Ακτίστου Φωτός.

 

 

Ήταν περίπου εξήντα χρονών, τότε, σήμερα είναι πλέον πάνω από ογδόντα.
Μια γυναίκα κουρασμένη από την ζωή, κουρασμένη στο κορμί αλλά όχι όπως φάνηκε και στην ψυχή.
Πολλές φορές όταν το σώμα μας κουράζεται από αγάπη στο Θεό και τον αδελφό μας η ψυχή μας ξεκουράζεται.

Μου έλεγε ένας Αγιορείτης μοναχός όταν τον ρώτησα πως αντέχετε τόσες ώρες κάθε μέρα μέσα στο ναό:«η αλήθεια είναι ότι κουραζόμαστε σωματικά, αλλά να δεις ότι όταν τελειώνει η ακολουθία λέμε μακάρι να είχε κι άλλο, γιατί κατά ένα μυστικό τρόπο ενώ κουράζεται το κορμί μας αναπαύεται και ξεκουράζεται η ψυχή μας.

Και τότε ξεχνάς το σωματικό πόνο και λες χαλάλι σου Χριστέ μου.
Τίποτα δεν κάναμε».
Είναι αλήθεια αυτό.
Ο Χριστός όταν του δώσεις τόσα δα λίγο σου δίνει πλούσια την χάρη και την χαρά Του.
Λίγο να νηστέψεις.
Λίγο να προσευχηθείς.
Λίγο να ξενυχτίσεις για Εκείνον στην προσευχή.
Λίγο να σταθείς όρθιος στην εκκλησία.

Λίγο να βοηθήσεις έναν άνθρωπο, έναν αδελφό Του που υποφέρει, να δείξεις αγάπη και ενδιαφέρον, τότε λαμβάνεις πλούσια την Χάρη του Χριστού, το φως και την ειρήνη Του.
Αυτή η απλή λοιπόν γυναίκα του χωριού, είχε έναν άνδρα που αγαπούσε αληθινά.
Είχαν μια όμορφη σχέση.
Αυτός αρρώστησε βαριά και έμεινε περίπου 20 χρόνια στο κρεβάτι, σχεδόν νεκρός.
Ελάχιστη η επικοινωνία με το περιβάλλον του μετά από σφοδρό εγκεφαλικό.
Εκείνη δεν έλειψε λεπτό από κοντά του.

Τον τάιζε, τον έπλενε, τον χάιδευέ και αγκάλιαζε, του μιλούσε ερωτικά, τον καλημέριζε και καληνύχτιζε, του τραγουδούσε και ποτέ δεν διάλεξε την γκρίνια και την απελπισία.
Μόνο προσευχή και αγάπη προς τον άνθρωπο της, δοξολογία και ευχαριστία στο Θεό.
Και τότε τι έγινε;
Τι συνέβη;
Ο Θεός της χάρισε την εμπειρία του Ακτίστου Φωτός.
Ένα βράδυ το δωμάτιο γέμισε Φώς. 

Φώς γλυκό, χαρούμενο, ιλαρό, ειρηνικό, παρηγορητικό, συμπαγές και ενωτικό.
Μου έλεγε δε ότι αυτό το φώς πολλές φορές την συνόδευε τις νύχτες όταν χρειαζόταν να πάει κάπου.
Αλλά το κυρίαρχο ήταν ότι της έκανε παρέα και συντροφιά σε ώρες μοναξιάς και δύσκολου αγώνα.
Διότι στο Γολγοθά φυσάει μοναξιά και μονάχα ο Θεός μπορεί να δροσίσει την ύπαρξη μας όταν καίγεται στο καμίνι του πόνου.

Πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος