Γουμενίσσης: «Κατόψεις προβληματισμού για τις επίμαχες νομιμοποιήσεις».

 

του Σεβ. Μητροπολίτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου

---

(πρῶτον)

ΕΙΝΑΙ ἕνα ΘΕΜΑ ―καταρχήν― πού προχωρεῖ σέ νομοθέτηση πολύ βεβιασμένα καί σχεδόν πολύ ξαφνικά. Αὐτό τό λένε νηφάλιοι πολιτικοί παράγοντες. Δέν ἐτέθη σέ διαβούλευση, ἀλλά προτιμήθηκε μιά ἄλλη μέθοδος, προβλήθηκε μέ μηχανισμούς “προπαγάνδας” καί ἐπιρροῆς τῆς κοινῆς γνώμης. Ἀποσπασματικές συνεντεύξεις, φωτογραφίες πάνω σέ φωτογραφίες μέ ὁμόφυλα ζευγάρια, ὅλα μέ μηχανισμούς προπαγάνδας.

Ὁπότε ―μέ τήν προπαγάνδα― ἀσκεῖται πείσμων “φαντασιακή” ἐπιρροή στό ἀσυνείδητο καί στίς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων, ἐνῶ ὑποβαθμίζεται συστηματικά κάθε ἄλλη νηφάλια καί ὑπεύθυνη γνώμη, (τό λιγότερο) ὀντολογικά θεμελιωμένη.

Σέ μιά κοινωνία ἐνοχικῆς συμπλεγματικότητας καί φορτισμένου ἀσυνειδήτου, σέ μιά κοινωνία πού ἀπεχθάνεται τούς ὑποκριτικούς ἠθικισμούς σάν μηχανισμούς καταστολῆς τῆς ἐλευθερίας, σέ μιά ἐποχή πού μέ τόσα καθημερινά ἀκραῖα παραδείγματα φόνων καί βίας καί προστυχιᾶς ἔμαθε πλέον νά καταφρονεῖ τή συνείδηση καί γιά τά σπουδαῖα καί γιά τά μικρά, σ᾽ αὐτήν τήν σπρωγμένη καί παρωθημένη “κοινωνία” ἐπισήμως διαδηλώνεται πώς “ἡ ὁμοφιλοφυλία δέν εἶναι ἁμαρτία, ἀλλά μιά ἐπιλογή”.

Πόση θλίψη θά ἔνιωθε ὁ μέγας ἐκεῖνος ἀπόστολος Παῦλος, ἄν ζοῦσε στήν ἐποχή μας καί χρειαζόταν νά ξαναγράψει τό πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς του! Ἀναγορεύουν τούς ἀνακυκλούμενους παρακμιακούς μεταβολισμούς σέ φυσικότητα, ἐρήμην καί αὐτῆς τῆς βροντόφωνης φυσικότητας.

Διότι χάνουμε (ἤ θέλουμε νά χάνουμε) αἴσθηση τῆς ὀντολογίας τῆς ζωῆς, τῆς ὀντολογίας τοῦ ἤθους, τῆς ὀντολογίας τουλάχιστον τοῦ συμμαζεμένου βίου, καί μᾶς ἔχουν πρό πολλοῦ ἐθίσει στήν παρισιτική “ὀντολογία” τῆς ἀσυδοσίας, τῆς αὐταρέσκειας, τοῦ ἀτομισμοῦ, τῆς ἐλευθεριότητας, τοῦ παραφορτωμένου ὑποσυνειδήτου, τῶν λογῆς-λογῆς μικρῶν ἤ μεγάλων παθῶν, ἀκόμη καί τοῦ δημόσιου ἑρμαφροδιτισμοῦ.

Χωρίς ὀντολογικό φραγμό. Ὁπότε, πρός τί νά θυμόμαστε ἠθικές τῆς ὀντολογίας καί ἠθικισμούς τῆς δεοντολογίας;

Δηλώσεις ἐπί δηλώσεων τυπικῆς δημόσιας εὐγένειας στό στύλ συγκρατημένων Κοινοβουλευτικῶν διαλόγων, ὑποβαλλόμαστε δημοσίως σέ παρουσιάσεις “σκληρῆς προπαγάνδας”, σχεδιασμένης καί μεθοδευμένης κεντρικά.

Ὑφιστάμεθα τήν προπαγάνδα (καί τήν ἀνελευθερία) τῆς φίμωσης. Μέγα δημοκρατικό δικαίωμα κεντρικῆς μονογνωμικῆς διαχείρισης τῶν λαϊκῶν συνειδήσεων.

Γιά νά ἀποκλεισθεῖ ὁ ἀντίλογος τοῦ ρεαλισμοῦ καί ὁ ἀντίλογος τῆς κοινωνικῆς δεοντολογίας (ἀφήνω κατά μέρος τήν ἐθνική προοπτική καί τίς ἐθνικές παρακαταθῆκες σάν ὅρια πολιτικῆς εἴτε δημόσιας δεοντολογίας).

(δεύτερον)

Ἡ νέα πολιτειακή ἀπόφαση ΔΕΝ ὑπῆρχε ξεκάθαρα στήν πολιτική “ἀτζέντα” τοῦ κ. Πρωθυπουργοῦ προεκλογικά. Ὅπως ἀποκάλυψε ὁ κ. Κοττάκης σέ ἐκπομπή τοῦ Πάνου Παναγιωτόπουλου― στήν προεκλογική ἀτζέντα τῆς Ν.Δ. ὑπῆρχε μόνον μιά ἐνημερωτική Εὐρωπαϊκή “κάτοψη” μέ τίς διάφορες σχετικές ἐπιλογές τῶν ἄλλων Εὐρωπαϊκῶν χωρῶν, ὅπου δέν ἔχουμε ταύτιση νομοθεσίας σ᾽ αὐτό τό θέμα.

Ὁπότε προεκλογικά δέν προέκυπτε οὔτε Εὐρωπαϊκή ὑποχρέωση ἑνιαίας νομοθεσίας στό θέμα αὐτό οὔτε ξεκάθαρη πολιτική προαναγγελία.

Ἕνα θολό προεκλογικό πεδίο, ἀπό ὅπου μποροῦσε ὁ καθένας νά συμπεράνει ὅ,τι ἐξυπηρετοῦσε τό συνηθισμένο προεκλογικό “ἦθος”. Καμιά ἀποσαφήνιση πολιτικῶν προθέσεων. (Δέν νομίζω πώς τελικά θά ἄλλαζε τίποτε, ἀλλά πάντως εἴχαμε “προεκλογικό δισταγμό εἰλικρίνειας”).

Ξαφνικά, μέ τό 42 % τῶν ψηφισάντων καί τήν συστημική-Συνταγματική δικαίωση τῆς ἀναλογικῆς ἐπιδότησης ψήφων στήν πλειοψηφία μέ τίς ἐπαναληπτικές ἐκλογές, βλέπουμε ξαφνικά νά ἀναδύεται μιά κυριαρχική μονογνωμική ἀπαίτηση γιά τό συγκεκριμένο θέμα. Χωρίς κοινωνικό διάλογο.

Χωρίς παρουσίαση ὅλων τῶν ἰσχυρῶν πιθανοτήτων (ἕως καί βεβαιοτήτων) πάνω στίς βάσιμες κοινωνικές καί κοινωνιολογικές καί ἀνθρωπολογικές συνέπειες τῆς συγκεκριμένης “μονογνωμίας”.

(τρίτον)

Ὅσον ἀφορᾶ τήν χώρα μας (γιά νά μήν τήν ὀνομάζω “πατρίδα μας Ἑλλάδα”, πού τόσο πολύ ξενίζει τήν σημερινή πολιτειακή καί δημοσιογραφική καί συγχρονιστική νομενκλατούρα), στό ἀναμενόμενο νομοσχέδιο τῆς Πρωθυπουργικῆς ἐξαγγελίας ἡ ἰσχύουσα ἐπίσημη νομοθετική κάτοψη καί ὁροθεσία τοῦ οἰκογενειακοῦ χώρου πάσης φύσεως (τῆς φυσιολογικῆς καί παραδοσιακῆς, καί κυρίως τῆς συμβολαιογραφικῆς καί συμφωνογνωμικῆς, καί τέλος τῆς ὁμοφυλικῆς) καί ἡ νηφάλια νομική ἀνάλυση ἀποδεικνύουν ξεκάθαρα ὅτι τελικά ―ἔναντι τῆς νομικῆς ἐξασφάλισης ψυχολογικῆς πληρότητας στά ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια― “παραθεωροῦνται” σέ βάθος χρόνου καί “ἀδικοῦνται” κατάφωρα τά παιδιά τῆς προωθούμενης καί μεθοδευόμενης τεκνοθεσίας, [βλ. Γεωργίου Μάτσου, Δ.Ν., Δικηγόρου, Απορίες από την εξαγγελία περί τεκνοθεσίας ομοφύλων ζευγαριών· (εδώ) καί (εδώ) (συγκεκριμένα τήν ἐκπομπή 22.00 «Ιατρική υψηλής τεχνολογίας. Τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν» Ο Αντ. Γιαννακόπουλος συζητά το θέμα με τον κ. Ανδρέα Καραμπίνη, Ομότιμο Καθηγητή Ε.Κ.Π.Α., Μέλος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και Εκπρόσωπο της Ελλάδος σε θέματα Βιοηθικής και Βιοτεχνολογίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο

(τέταρτον)

Ἡ πολιτειακή μεθόδευση δέν εἶναι τίποτε περισσότερο, ἀπό ἕνα ΘΕΜΑ πολιτειακοῦ σχεδιασμοῦ (ἤ καί ναιναιδισμοῦ), πού σκοπίμως προπαγανδίζεται ἀποκλειστικά τόσες μέρες, τόσον καιρό, τόσους μῆνες. Μετεκλογικά βεβαίως.

Ὁ ὅρος “θέμα” προέρχεται ἐκ τοῦ “τίθημι”, εἶναι κάτι πού “τίθεται”, κάτι πού φτιάχνεται. Δέν ὑπάρχει ὡς ζήτημα, ἀλλά σχεδιάζεται καί φτιάχνεται. Καί μάλιστα μέ τέτοιο τρόπο ὥστε νά φαίνεται σάν πρόβλημα καί σάν ζητούμενο!

Γι᾽ αὐτό ἐνεργοποιεῖται ὡς πολιτειακό σχεδιάσμα μέ τήν μονοφωνική ἐπικοινωνιακή σύγκλιση, μέ τήν “πρακτική τῆς προπαγάνδας”.

Ἕνα “θέμα” κεντρικῆς πολιτειακῆς ἐπιλογῆς, ξαφνικά, ἔρχεται στήν ἐπιφάνεια καί μέ τήν προπαγάνδα καί παρουσιάζεται μεγενθυμένο τεχνητά ὡς μεγάλο ΖΗΤΗΜΑ (ζητούμενο), ὡς ΠΡΟΒΛΗΜΑ (προβάλλεται).

Δυστυχῶς, κανένας δημόσιος παράγοντας ΔΕΝ τολμᾶ να πεῖ ὅτι εἶναι ἕνα “περιορισμένης ἐκτείνειας θέμα ἀτομικῶν δικαιωματισμῶν”. 

ΔΕΝ εἶναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ Κοινωνικό.

Τόσα βοῶντα καί καταβοῶντα ζητήματα ἔχουν κατεπείγουσα προτεραιότητα σήμερα στήν χώρα μας, χωρίς νά ἀνησυχοῦν μιά στοιχειώδη βάση πολιτικῶν καί πολιτειακῶν προτεραιοτήτων: ἡ τρομερή ἔλλειψη ἐργασίας καί στέγης· ἡ συρρίκνωση τῶν ἐπιχειρηματικῶν κλάδων καί τῆς βιομηχανικῆς ἀνάπτυξης· οἱ ἡλεκτρονικοί πλειστηριασμοί· ἡ μείωση τοῦ ἐλάχιστου εἰσοδήματος τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων καί ἡ ἀνεξέλεγκτη ἐκτόξευση τῶν τιμῶν· ἡ συνακόλουθη δημογραφική στειρότητα τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ· ἡ ἔλλειψη σωστῆς καί ὑγιοῦς καί φιλότιμης κοινωνικῆς ἀγωγῆς (ἀπό τά κανάλια, ἀπό τὀ διαδίκτυο, ἀπό τά σχολεῖα, ἀπό κάθε χῶρο ὁμαδικῆς συμμετοχῆς)· ἡ καταφρόνηση τῆς στοιχειώδους παρουσίασης ὑποδειγμάτων ζωῆς ἀποδεδειγμένης κοινωνικῆς προσφορᾶς καί ἀνταποδοτικότητας· ἡ ἀσύδοτη κι ἀχαλίνωτη σεξουαλικότητα ἀπό κάθε δίαυλο ἐπικοινωνίας δίχως σεβασμό τῶν ὁρίων· ἡ μεταδοτικότερη ἀντικοινωνική πανδημία βίας τῶν παιδιῶν και τῶν ὡρίμων (καρπός τέτοιων ἀντιπροτύπων)· ἡ ἀχαλίνωτη ἐκμετάλλευση εὐκαιριῶν χωρίς τήν παραμικρή εὐαισθησία ἀνθρωπιᾶς· ἡ παράδοση Ἑλληνικῆς ὑπηκοότητας σέ ξένους μετανάστες καί ἡ ἐργασιακή μετανάστευση τῶν Ἑλλήνων γόνιμης ἡλικίας στό ἐξωτερικό· οἱ συνέπειες τῆς πολιτικῆς κατάργησης τῆς ἐθνικότητας στήν ταυτοποίηση· ἡ κατάλυση τῶν στοιχειωδῶν ὁρίων σύγχρονης Ἑλληνικῆς ταυτοποίησης μέ την εὔκολη “ρετσέτα” τοῦ ρατσισμοῦ και τοῦ ξενοφοβισμοῦ· ἡ ἐπίμονη ἐκπαιδευτική προβολή τοῦ δικαιωματισμοῦ καί ὁ τεχνήεις στιγματισμός τῆς σεξουαλικῆς φυσικότητας ὡς ὁμοφοβικῆς· ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς θρησκειακῆς μεταποίησης τῆς χώρας κ.π.ἄ.

(πέμπτον)

Ὑπάρχει τό “σύμφωνο συμβίωσης”.

(Μέσα στή σωτηριολογική ἀνθρωπολογία, πού δέν εἶναι ἐπινόημα, ἀλλά ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας καί τῆς ὀντολογίας περί τοῦ ἀνθρώπου καί τῶν ἀνθρωπίνων) ἡ Ἐκκλησία δέν τό υἱοθετεῖ. Εἰδάλλως θά καταφρονοῦσε τήν ὀντολογία, τήν σωτηρία καί τήν ἐσχατολογία τοῦ ἀνθρώπου ἐν Χριστῷ. Θά καταπρόδιδε κάθε ἄνθρωπο (ἀκόμη καί τόν κάθε δικαιωματιστή).

Τό “σύμφωνο συμβίωσης” εἶναι μιά πολιτειακή “λύση”. Ὑπάρχει σάν “μόρφωμα” πού τό καθιέρωσε μιά νεότερη πολιτειακή διεθνιστική συμμόρφωση “προοδευτισμοῦ”.

Τό “σύμφωνο συμβίωσης” ἀντιμετωπίζει τά προβλήματα νομικῆς ἀναγνώρισης τῶν ζευγαριῶν αὐτῶν. Κι ἄν δέν τά λύνει, νά βροῦν τρόπο νά τά λύσουν, χωρίς “καμπάνιες” ἀπό τά ΜΜΕ. Καί χωρίς νά προκαλέσουν δομική κοινωνική καί πολιτική ἀναστάτωση.

Γιατί νά ἀνοίξουν τόν δρόμο τῆς μελλοντικῆς υἱοθεσίας ἤ τεκνοθεσίας ἤ τῆς παρένθετης μητρότητας στούς ὁμοφυλόφιλους, ὀνοματίζοντας τό “σύμφωνο…” σάν “γάμο”; Γιατί νά πᾶνε νομοθετικά ἀπό τόν συμβολαιογράφο στόν δήμαρχο… μέ “κουμπάρο” μιά βεβιασμένη καί περίεργη νομοθεσία μιᾶς Κυβέρνησης;

Ἀφοῦ ΔΕΝ εἶναι γάμος. Καί οἱ ἴδιοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι τό ξέρουν ὅτι δέν εἶναι φυσιολογία σχέσης. Δέν ἀποκλείεται ―ὑποσυνείδητα― οἱ πρακτικές “παρένθετης μητέρας” νά κρύβουν ὑποσυνείδητα μιά ψυχολογία “ἀποενοχοποίησης” ἀπό τήν γενετική φυσιολογική σεξουαλική σχέση, ἐκ τῆς ὁποίας γεννώμεθα οἱ πάντες, καί ἐκεῖνοι (ἤ ἐκεῖνες).

Τό Ρωμαϊκό Δίκαιο διαχρονικά καί τό ΔΙΕΘΝΕΣ δίκαιο, πρίν μερικές δεκαετίες, μιλοῦσαν ξεκάθαρα γιά τήν νομική κατάφαση τοῦ φυσιολογικοῦ ΓΑΜΟΥ.

Γάμος εἶναι “νομικά” (καί φυσιολογικά) ἡ νόμιμα ἀναγνωρισμένη σχέση ἑνός ἄνδρα καί μιᾶς γυναίκας. Ἀπό τέτοιον προῆλθαν καί οἱ σοφοί “πολιτικοί ἐγκέφαλοι”· ἤ μήπως κάνουμε λάθος; Μιλᾶμε γιά νομική τεκμηρίωση τῆς φυσιολογίας. [βλ. Θεοδώρου Παπαγεωργίου, Εἰδικοῦ Νομικοῦ Συμβούλου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλλάδος, Γάμος καί υἱοθεσία ὁμοφύλων ζευγαριῶν (Γνωμοδότηση προς τη Σύνοδο) - καί Μητροπολίτης Μάνης: Γάμος-Οικογένεια-Ομοφυλοφιλία, εδώ]

Γιατί λοιπόν νά νομοθετοῦνται διευκολύνσεις, καταφάσκοντας σέ “δικαιωματισμούς” πού δέν ἔχουν φυσιολογία, ἀλλά “γνωμολογία”;

ΔΕΝ εἶναι τῆς φύσης, εἶναι τῆς γνώμης, εἶναι τοῦ γούστου (πού μᾶς πᾶνε στό ἀσυνείδητο καί στό ὑποσυνείδητο περισσότερο καί σέ ἕνα παρωθημένο συνειδητό). ΓΙΑΤΙ νά νομοθετήσουν μιά ἰσονομική φόρμουλα “ΓΑΜΟ τῆς γνώμης”, ὡς νομοθετικό παράλληλο, ἀλλά καί ριζικά ἀντίθετο μέ τόν ἀληθινό “ΓΑΜΟ τῆς φύσης (τῆς φυσιολογίας)”;

Γιατί νά σπεύδουν σέ μιά νομοθεσία ὑπέρ τῆς γνώμης καί τοῦ ἐπιθυμισμοῦ, ἐνάντια στήν νομοθεσία τῆς φύσης;

(ἕκτον)

ΤΩΡΑ, νά πῶ γιά τήν δρομολογούμενη “τεκνοθεσία”, πού εἶναι καί ὁ ἀπώτερος στόχος τοῦ νέου νομοσχεδιασμοῦ.

Σέ τελική ἀνάλυση, μᾶς ἐνδιαφέρουν τά παιδάκια ἤ τά ὁμοφυλόφιλα ζευγαράκια;

Μᾶς ἐνδιαφέρει ὡς κράτος (καί πρωτίστως ὡς κοινωνία) ἡ σωστή ἀκεραιότητα τῶν παιδιῶν ἤ “ψηφίζουμε” ἀποκλειστικά τήν ἱκανοποίηση τῆς γνώμης τῶν ὁμοφύλων ζευγαριῶν;

Προβάλλονται προπαγανδιστικά ἀντίλογοι “ἀγαπισμῶν” καί “ἐντυπωσιασμοῦ” ἀπό τούς ἐνδιαφερόμενους, καί γιά τή θεσμοθέτηση τοῦ γνωμικοῦ γάμου τῶν ὁμοφύλων” καί γιά τήν… εὐτυχία τῶν παιδιῶν.

Καί γιά μέν τούς θεωρητικούς “ἀγαπισμούς” τοποθετήθηκε δημόσια καί κριτικά ὁ σύγχρονος στοχαστής Στέλιος Ράμφος (Στέλιος Ράμφος: Παρέμβαση-μήνυμα για την τεκνοθεσία των ομοφύλων).

Γιά δέ τήν εὐτυχία τῶν παιδιῶν μιᾶς διευκολυνόμενης τέτοιας υἱοθεσίας (εἴτε μέ ἄμεση νομοθέτηση εἴτε μέ ἔμμεση διευκόλυνση) ἀποκρίνονται τά δεδομένα τοῦ ὥριμου ἐπιστημονικοῦ προβληματισμοῦ καί τῆς κοινῆς λογικῆς.

Παραπέμπουμε πάλι στή νηφάλια ἀποτίμηση τῶν ἀποτελεσμάτων ἑνός προωθούμενου τοπίου ἔμμεσης τεκνοθεσίας στήν ἐκπομπή: (εδώ) 

Ραδιοφωνικός+Σταθμός+Εκκλησίας+της+Ελλάδος%2C+Πρόγραμμα+Πέμπτης+18%2F01%2F2024 (συγκεκριμένα ἄκου τήν ἐκπομπή 22.00 «Ιατρική υψηλής τεχνολογίας. Τα ηθικά ζητήματα που προκύπτουν» Ο Αντ. Γιαννακόπουλος συζητά το θέμα με τον κ. Ανδρέα Καραμπίνη, Ομότιμο Καθηγητή Ε.Κ.Π.Α., Μέλος της Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος και Εκπρόσωπο της Ελλάδος σε θέματα Βιοηθικής και Βιοτεχνολογίας στο Συμβούλιο της Ευρώπης στο Στρασβούργο).

Καί μάλιστα, αὔριο-μεθαύριο, ἄν σήμερα ἀνοίξουμε τούς “Ἀσκούς τοῦ Αἰόλου”, τί θά ἐμποδίσει μεθαύριο ἕναν “κτηνόφιλο” ἤ ἕναν “παιδεραστή” νά ζητήσει ἐπέκταση τοῦ “γαμικοῦ δικαιώματος” καί τοῦ “τεκνοθετικοῦ δικαιώματος”; (Νά ζεῖ αὐτός/αὐτή μέ τό ζῶο-σύντροφό του/της ἤ μέ τό θύμα τῆς παιδεραστίας του καί νά “τεκνοθετήσει” κι ἄλλο ἕνα παιδάκι).

ΔΕΝ φαντασιώνομαι. Στόν πιό δυτικό Εὐρωπαϊκό χῶρο ἔχουμε ἀναγνωρισμένους “συλλόγους κτηνοφιλίας” καί “συλλόγους παιδεραστίας” (βλ. Αργολίδος Νεκτάριος: «Ένα απέραντο φρενοκομείο»).

Καί ἐπανέρχομαι στά καθ᾽ ἡμᾶς.

Λοιπόν, γιά ποιούς θέλουμε νά νομοθετήσουμε; Γιά τά παιδάκια (καί γιά τήν κοινωνία); Ἤ γιά τά ὁμοφυλόφιλα ζευγαράκια (δηλαδή γιά τό κέφι ἐλάχιστων ποσοστιαῖα ζευγαριῶν);

Γιά τούς ἀνθρώπους (ὡς ὀντολογία καί κοινωνική φυσιολογία) ἤ γιά τήν γνώμη ἐλαχίστων (μέ τούς γνωμικούς “τροπισμούς” καί “ἀνατροπισμούς”);

Τό λέω αὐτό, διότι σάν ἄνθρωπο καί σάν κληρικό μέ “καίει” ἡ πορεία τῶν παιδιῶν, ἡ ψυχολογία αὐτῶν τῶν παιδιῶν, ἡ ὀντολογία αὐτῶν τῶν παιδιῶν, ὁ τρόπος “χρησιμοποίησης” αὐτῶν τῶν παιδιῶν μέ τέτοια ξανοίγματα καί τέτοιους νόμους (πού θά εἶναι ζεματίσματα στήν ψυχολογία τους). Μέ καίει ἡ θυματοποίηση αὐτῶν τῶν παιδιῶν.

ΓΙΑΤΙ, λοιπόν, ἐπιμένουν οἱ πολιτειακοί νά ἐξασφαλίσουν τήν “τεκνοθεσία” τῶν ὁμοφύλων, εἴτε μέ υἱοθεσία εἴτε μέ παρένθετες μητέρες; Νομοθετώντας σήμερα τόν λεγόμενο “ΓΑΜΟ τῶν ὁμοφυλοφίλων”, ἀνοίγουν τόν δρόμο γιά τήν αὐριανή “τεκνοθεσία”.

Εἴτε εὐθέως νομοθετικά, εἴτε μετά ἀπό προσφυγές στό ΣτΕ τῶν “γαμικά ἑνωμένων” ὁμοφυλοφίλων ἤ σέ Εὐρωπαϊκά δικαστήρια, μέ τό τεκμήριο ἰσότητας ἀπέναντι στό νόμο (καί ὄχι ἀπέναντι στήν φυσική ὀντολογία).

ΓΙΑΤΙ νά τό ξεκινήσουν αὐτό; Μήπως ―τάχα― ὑφίσταται τέτοιο κοινωνικό ζήτημα, ὥστε νά βάλουν στήν ἄκρη ἕνα σωρό καταιγιστικά προβλήματα πού θά προκαλέσει;

Ἐδῶ ἔχουμε μιά ἰσοπέδωση, μιά φίμωση, μιά ὁμογενοποίηση διεθνιστική…

Ὡσάν “ἀπειλή τοῦ σύγχρονου κόσμου” νά εἶναι ἡ… φυσιολογική οἰκογένεια καί τά παιδάκια πού ἀναπτύσσονται φυσιολογικά σ᾽ αὐτήν, δηλαδή οἱ ἴδιες οἱ ρίζες ὕπαρξης ὅλων μας καί τοῦ σύγχρονου κόσμου. Αὐτό εἶναι κυριολεκτικά παράλογο.

Δέν ἀρκεῖ μιά συμβολαιογραφική πράξη γιά τήν κατοχύρωση τῶν ἐλάχιστων (ποσοστιαῖα) ὁμοφυλόφιλων; (βλ. ἀνωτ. Γεωργίου Μάτσου, Δ.Ν., Δικηγόρου, Απορίες…).

Γιατί νά ἀνοίξουμε τούς “ἀσκούς τοῦ Αἰόλου” γι᾽ αὐτούς (καί γιά ὅλους) καί νά παραδώσουμε τά παιδάκια μιᾶς αὐριανῆς τεκνοθεσίας σέ μιά σωρεία ψυχικῶν καί κοινωνικῶν προβλημάτων;

ΑΡΑΓΕ εἶναι ψυχολογικά, παιδαγωγικά, κοινωνιολογικά, ψυχιατρικά ἀπαντημένο ὅτι τά παιδάκια αὐτά θά ἀναπτυχθοῦν χωρίς προβλήματα; Κλείσαμε αὐτό τό σίγουρο αὐριανό πρόβλημα ἤ δέν μᾶς καίει καθόλου;

Ποιός πολιτικός ἐπιτέλους θά θελήσει νά μᾶς ἀποκριθεῖ δημόσια σ᾽ αὐτό τό καυτό ἐρώτημα;

(ἕβδομον)

ΔΥΣΤΥΧΩΣ οἱ ἁρμόδιοι προχωροῦν μέ βηματισμούς παραπλάνησης, μέ βηματισμούς σκοπιμότητας.

Στήν ἐκπαίδευση, ἀπό τά παιδάκια ἀκόμη ―ἀντί γιά “πατέρας” καί “μητέρα”― ἀρχίζουν καί περνοῦν τό “γονέας Α” καί “γονέας Β”. Μελέτες ἔδειξαν πόσο θλιβερές συνέπειες ἔχει αὐτό. Σᾶς παραπέμπω στόν Σύλλογο-ΜΚΟ “Μαμά, Μπαμπάς & Παιδιά” πού ἑδρεύει στήν Ἀθήνα (www.mumdadandkids.gr).

Οἱ διαδικτυακές ἀναρτήσεις θά σᾶς ἀφήσουν ἄφωνους (ἐνδεικτικά: εδώ).

ΓΙΑΤΙ λοιπόν θέλουν νά τό καθιερώσουν; Γιατί νά προχωρήσει τό κράτος στόν γνωμικό (ὄχι στόν φυσικό, ἀλλά στόν γνωμικό) Γάμο τῶν Ὁμοφυλόφιλων μέ τέτοιες προοπτικές; Γιατί νά συνεργοῦν πολιτειακά καί πολιτικά, ὥστε νά περάσει ―ταυτόχρονα εἴτε ἀμέσως μετά― ἡ τεκνοθεσία;

Ἡ παραπλάνηση καί ἡ προπαγάνδα εἶναι μιά πολιτική πρακτική, ἐρήμην τῆς ἐντολῆς τοῦ λαοῦ. Σιγά-σιγά ροκάνισμα τῆς κοινωνικῆς συνοχῆς.

Δέν λέω νά “στιγματίζονται” οἱ ὁμοφυλόφιλοι. ΟΧΙ. Οἱ ψυχίατροι θά ποῦν πώς ὁ στιγματισμός παλαιότερα σήμαινε ἕνα εἶδος “ψυχολογική αὐτασφάλιση”, ἕναν “ἀποτροπιασμό” ἰδίας διασφάλισης.

Ἐπιτέλους, ὅμως!

Νά μήν πᾶμε καί στό ἄλλο ἄκρο, ὥστε νά προκαλοῦμε φαντασιώσεις στά μικρά παιδάκια ἀπό τό σχολεῖο· ἤ νά παραδίνουμε τά ὀρφανά ἤ τά “παρένθετα” παιδάκια ἐλευθέρως σέ ὁμοφυλόφιλα ζεύγη.

Λοιπόν! Οἱ ἀκραῖες συνέπειες θά φανοῦν στό μέλλον. ΡΟΚΑΝΙΣΜΑ στά θεμέλια τῆς κοινωνικῆς ἀκεραιότητας, τῆς ὀντολογικῆς ἀκεραιότητας τῶν σημερινῶν παιδιῶν καί τῶν μελλοντικῶν γενεῶν. Δέν θά τίς εἰσπράξουν τά “λόμπυ ἐξουσίας”, ἀλλά ὁ λαός, ὁ κοσμάκης, ἡ κοινωνία, ἡ πατρίδα μας· ἄν θέλετε, καί οἱ ἴδιοι οἱ ὁμοφυλόφιλοι στίς ἀμεσότητές τους.

Πᾶνε δῆθεν νά δείξουν ἀνθρωπιά σέ μιά μικρή-μικρότατη μερίδα πληθυσμοῦ, καί θά δείξουν ἀπανθρωπιά σέ περισσότερους ἀνθρώπους. Καί στήν ἴδια τήν ὀντολογία τῆς κοινωνίας.

Μέ αὐτόν τόν πολιτικό ὠχαδελφισμό ΔΕΝ μπορεῖ νά συμφωνήσει οὔτε ἡ Ἐκκλησία οὔτε ἡ κοινωνία οὔτε ἡ στοιχειώδης ἀνθρωπιά.

Ἄλλο ὁ σεβασμός τῆς ἐλευθερογνωμίας ―ἀκόμη καί στίς πιό ἀφύσικες γνωμικές ἐπιλογές― καί ἄλλο ἡ καταφρόνηση τῶν παιδιῶν, ἡ καταφρόνηση τῆς κοινωνικῆς ἠθικῆς δεοντολογίας, ἡ καταφρόνηση προπαντός τῆς εὐλογίας πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός νά εἴμαστε ἄνθρωποι, μέ συνείδηση αὐτῆς τῆς θεόκτιστης μοναδικῆς ὀντολογίας μας.

(ὄγδοον)

Ἡ Ἐκκλησία ὡς “σῶμα Χριστοῦ” (ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων, τῶν Συνόδων, ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων, ἁγιοσύνης εἴτε καλοσύνης…) ἔχει ξεκάθαρη θέση καί γιά τόν γάμο καί γιά τήν οἰκογένεια καί γιά τήν υἱοθεσία, ὅπως ἐκ τοῦ ἀντιθέτου γιά τήν ὁμοφυλοφιλία (καί γιά ἄλλες ἐκτροπές ἀπό τήν φυσιολογία).

ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ τούς μετανοιωμένους γιά κάθε πάθος, γιά κάθε πτώση. ΔΕΝ στιγματίζει. ΔΕΝ στοχοποιεῖ. ΔΕΝ καταδικάζει. ΟΜΩΣ, ΔΕΝ συμβιβάζεται μέ τήν παθολογία.

Υἱοθετεῖ τόν ἄνθρωπο στήν προοπτική τῆς μετάνοιας, τῆς ὀντολογικῆς φυσικότητας καί κυρίως τῆς σωτηρίας.

ΔΕΝ υἱοθετεῖ τά πάθη τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ συμβιβασμός θά ἦταν σάν ὁ Γιατρός νά ὀνοματίσει τόν καρκίνο ὅτι εἶναι φυσιολογική κατάσταση ὑγείας.

Ὅταν ἕνας κλέφτης, μοιχός, παιδεραστής, ὁμοφυλόφιλος κ.λπ., ὅταν τό φανερώνει αὐτό, ἡ Ἐκκλησία ΔΕΝ ἀποδέχεται τήν πρακτική, τήν πτώση, τήν διάπραξη, τήν ὑποδούλωση τοῦ κάθε πάθους.

Τοῦ λέει: «Πρόσεξε, παιδί μου. Δέν βαδίζεις σωστά. Δέν σώζεσαι. Καταφρονεῖς τήν ὀντολογία σου, μέ μιά παθιασμένη γνώμη, μέ μιά παθολογική γνώμη»… Πέρα ἀπό τήν ψυχιατρική λεπτολογία, μιλοῦμε γιά “πάθος”, μιλοῦμε γιά “παθολογία”. Εἶναι κάτι ἀντίθετο στή φυσικότητα.

Ἡ Ἐκκλησία ἀποδέχεται τόν μετανοιωμένο. Βοηθάει αὐτόν πού θέλει νά μετανοιώσει.

ΔΕΝ εἶναι θέμα τυπικῆς ἠθικῆς, ἀλλά ὀντολογίας καί ἐπανασύνδεσης μέ τόν Χριστό. Εἶναι θέμα ὀντολογίας καί σωτηρίας.

Ὁ Θεός ἔσωσε τήν πόρνη, τόν ληστή, τόν τελώνη, τόν ἄσωτο υἱό, σάν ἀνθρώπους, ὄχι σάν παθιασμένους ἀνθρώπους.

Τούς τράβηξε ἔξω ἀπό τήν παθολογία, τούς πῆγε στήν ὀντολογία τοῦ ἀληθινοῦ ἀνθρώπου, στήν ἀκεραιότητα τῆς φύσης καί τῆς ζωῆς.

π.χ. δέν εἶπε στό Ληστή: «σήμερα θά ξαναβρεῖς ἀνοιχτό τό πεδίο νά ξανακάνεις ληστεῖες καί ἐγκλήματα»· ἀλλά τοῦ εἶπε: «Σήμερα, θά ξεπεράσεις τό θάνατο, θά σωθεῖς».

Δέν εἶπε στήν πόρνη «Πήγαινε καί συνέχισε τήν ἴδια πρακτική», ἀλλά «Πήγαινε καί μηκέτι ἁμάρτανε».

Ὁδηγοῦσε στήν ἀπαλλαγή ἀπό τό πάθος, καί δρομολογοῦσε τήν σωτηρία τῆς ὀντολογίας τοῦ καινούργιου ἀνθρώπου. ΔΕΝ τούς ἄφησε ὁ Χριστός ἐκεῖ πού βρίσκονταν, ὁ καθένας μέσα στό πάθος.

ΔΕΝ γίνεται λοιπόν ἡ Ἐκκλησία ―ὡς σῶμα Χριστοῦ― νά ἐνεργεῖ διαφορετικά. ΔΕΝ εἶναι χῶρος πανδημίας τῶν παθῶν.

Εἶναι παράδεισος εὐλογημένης πνευματικῆς κοινωνίας (ὡς μυστήριο τοῦ Χριστοῦ στήν ἐνιστορία, ὠς δεοντολογία καί ὡς ἄσκηση καί ὡς προβίωση).

Ὁπότε εἶναι θεραπευτήριο τῶν ἀνθρώπων ἀπό τῶν παθῶν καί τῆς φθορᾶς καί ἀποκατάσταση στό “ἀρχέγονον κάλλος”, θεανθρωπισμένο, χριστοποιημένο.

Γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς ―φιλοθέως καί φιλανθρώπως ἐνεργώντας― διαφωνοῦμε μέ τίς παραπάνω πολιτειακές μεθοδεύσεις καί ὡς Ἐκκλησιαστική συνοδική καί συλλογική συνείδηση, ἀλλά καί ὡς ἄνθρωποι καί ὡς πολίτες μέ τό δικαίωμα πού μᾶς παρέχει ἡ Δημοκρατία, αὐτή ἡ τόσο ταλαιπωρημένη καί καταφρονεμένη πραγματικότητα ἀπό τούς ἴδιους πολλάκις τούς θεσμικούς ἐντολοδόχους τῆς Συνταγματικά λαϊκῆς κυριαρχίας.

† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος

Πηγή:  romfea.gr