Εξ)Απατάμε άραγε τον Θεό;

 

Πόση μοναξιά
(απόσυρση από την παρουσία Του),
πόσο σκοτάδι και παγωνιά
(απομάκρυνση απ' το Φως Του)
κουβαλά αυτή η ανακούφιση
που αισθάνομαι
σαν τελειώνει κάποια ακολουθία,
σαν τα δάκτυλα μου διαπιστώνουν
ότι πλησιάζουν στο τέλος του κομβοσχοινιού.....
Πραγματικά τότε είναι που νιώθω
ότι σε αυτή την αγαπητική σχέση
με τον Νυμφίο της ψυχής μου,
Ιησού Χριστό,

Εκείνος με θωρεί με λαχτάρα
κι εγώ ξενοκοιτώ,
για άλλα πεταρίζει η καρδούλα μου....
Και όταν βρω τον δρόμο του γυρισμού
από όλο αυτό το ξώδεμα του εαυτού
στις ορέξεις των παθών
Εκείνος με δέχεται
σαν μην έλειψα στιγμή από κοντά Του...
Με κοιτά με τον ίδιο τρόπο
όπως όταν βρισκόμουν στην αγκάλη Του,
σαν μην ξεγλίστρησα ποτέ απ'την αγάπη Του..