Ο ανυπόληπτος άνθρωπος.

 

Tο πιο ανυπόληπτο πλάσμα σήμερα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ζῶα καὶ τὰ φυτά, εἶναι ὁ Ἄνθρωπος καί, ἀκόμη περισσότερο τὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα ὁ νομοθέτης ἀντιμετωπίζει ἐξώφθαλμα σὰν ἐμπορικὰ προϊόντα, ἀνταλλάξιμα -ἴσως, χαριτωμένα κατοικίδια, γιὰ νὰ αἰσθανθοῦν κάποιοι κάπως "γονεῖς", ὅπως καὶ τὶς μῆτρες ἀνωνύμων γυναικῶν σὰν κλωσσομηχανές. 

Δὲν τακτοποιεῖ τίποτα ὁ νόμος προφανῶς. Δείχνει τὴν κατάντια τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅταν ἡ φύση σου καὶ ἡ βιολογία σου δὲν σοῦ ἐπιτρέπουν νὰ εἶσαι γονιός, καὶ θέλεις πάσῃ θυσίᾳ ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος "πέρδικα ψητὴ σὲ κέρινο σουβλὶ καὶ νὰ λαλεῖ", ἐξωφρενικότητα καὶ ἀνηθικότητα ἀλληλοπεριχωροῦνται. Ἀγκαλίτσες καὶ φιλάκια καὶ σφηνάκια στὰ μπαράκια ὅτι ὅλα πᾶνε πλέον καλά, δὲν καλύπτουν τὴν χαίνουσα ἄβυσσο. 

"Νόμιμο" δὲν σημαίνει τίποτα ἐν προκειμένῳ γιὰ ἕναν Χριστιανό. Δὲν φονεύω, ὄχι γιὰ νὰ μὴ μὲ βάλουν στὴ φυλακή, ἀλλὰ διότι "οὐ φονεύσεις" λέει ἡ ἐντολή.

Τὸ βαθύτατο πρόβλημα ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν ὅμως, εἶναι ὅτι δὲν ζοῦμε αὐτὰ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός. Δὲν ζοῦμε ἐκκλησιαστικά. Ἐκεῖ πρέπει νὰ ἐπικεντρώσουμε. Τὰ ὑπόλοιπα δικά Του. Ὅταν ἔλεγε ὁ Σὰρτρ ὅτι ὁ ἄλλος ἄνθρωπος εἶναι ἡ κόλασή μου, εἶχε κατὰ κάποιο τρόπο δίκιο, ὅταν ἐγὼ ὡς Χριστιανὸς δὲν γίνομαι ὁ παράδεισος τοῦ διπλανοῦ μου...