Μια ζωή κυνηγάμε όνειρα. Κι όμως μια ζωή τ’ αρνούμαστε.

 

 

Ο φόβος κυριεύει.
Μην τυχόν πληγωθούμε…μην «αποτύχουμε».
Καταπιεσμένες ζωές κρύβονται σε χαμόγελα, σε φιλιά, σε διασκεδάσεις. Όλα ψεύτικα.
Γιατί πιο πολύ από την χαρά, αγαπήσαμε το κρυφτό, το δράμα, το δάκρυ, την μιζέρια μας.

Εγκλωβιστήκαμε μέσα στα ερωτήματα και ξεχάσαμε να βρούμε τις απαντήσεις.
Εθιστήκαμε στην πίκρα, στην μελαγχολία, στη νοσταλγία.
Μα ο χρόνος δεν κάνει στάση.
Δεν περιμένει πότε εμείς θα ξεκινήσουμε να ζούμε.

Βία, πώρωση, φανατισμός, οργή και θλίψη.
Μεγαλώνουμε ελπίζοντας να γίνουν καλύτερα τα πράγματα, χωρίς να θελουμε να αλλάξουμε.

Θελουμε να μεγαλώσουμε να γίνουνε τρανοί.
Αντί να θέλουμε να γίνουμε παιδιά.

Κανείς δεν γεννιέται έτσι. Κακός, λυπημένος, κομπλεξικός, φοβισμένος, οργισμένος, βίαιος…

Το παιδί…
Εκείνο το παιδί θα ήθελα να συναντήσω.
Να το αγκαλιάσω.
Να του μιλήσω.
Να δω εκείνο το βλέμμα της αθωότητας, της ειρήνης.
Εκείνο το παιδί που χαιρόταν με τα απλά.
Το παιδί…τον νεκρό εαυτό μου.
Αυτό θα’ θελα ν’ αναστήσω.
Για να μου μάθει απ’την αρχή ν’ αγαπώ, ν’ αφήνομαι, να συγχωρώ, να ελπίζω, να προσπαθώ, να γελώ, να ζω.

Ναι, να ζήσω θέλω.
Να ζω χωρίς δεσμά.
Ελεύθερος.
Ελεύθερος μέσα στην ασημαντότητά μου.
Ειρηνικός…
Χωρίς φόβο…

Λάθη όλοι κάναμε.
Μα και αυτά είναι στην ζωή.
Δεν αποτύχαμε επειδή σφάλαμε.
Θα αποτύχουμε όμως εάν δεν ζούμε με διάθεση εξέλιξης και διόρθωσης.

Όσο ανασαίνεις, προσπάθησε να ζεις.
Να ζεις.
Όχι να πεθαίνεις.
Ήδη χαραμίσαμε πολύ χρόνο από την ζωή μας σαν νεκροί…

Μην συμβιβάζεσαι σε μια ζωή χωρίς ζωή.

π. Παύλος Παπαδόπουλος